Urodził się w rodzinie Karola (1827–1887) i Wandy z Benisławskich h.Pobóg. Edukację podstawową pobierał w domu u szwajcarskiego guwernera oraz matki. W latach 1870–1877 uczył się w Mitawie (obecnie Jełgawa na Łotwie) w gimnazjum klasycznym z niemieckim językiem wykładowym. Studia wyższe w zakresie filologii rosyjskiej podjął na wydziale filologiczno-historycznym Cesarskiego Uniwersytecie Warszawskim (1877–1879), a kontynuował je na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego (1879–1882).
Mieszkał i pracował głównie w Wilnie, rzadziej w Warszawie. Pisał pod pseudonimami: Czesław, Litwin. W 1906 roku uzyskał mandat Dumy. Od 1907 r. był redaktorem wileńskiego Głosu Polskiego[1]. Współpracował z wileńskimi konserwatystami. Jest autorem m.in. przekładu sekwencji Stabat Mater dolorosa, wykorzystanego w sławnym opracowaniu muzycznym Karola Szymanowskiego - przekład ten błędnie bywa przypisywany Józefowi Jankowskiemu. Był prezesem utworzonego w 1925 r. wileńskiego oddziału Związku Zawodowego Literatów Polskich oraz Syndykatu Dziennikarzy Wileńskich.
W kwietniu 1919 r. objął posadę w administracji państwowej, jako kierownik Wydziału Prasowego Zarządu Cywilnego Ziem Wschodnich w Wilnie, który zajmował się monitorowaniem ukazujących się wydawnictw prasowych. Przewodniczył także tzw. Komitetowi Pasa Neutralnego – organowi polskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, przygotowującego dla Ligi Narodów dokumentację dotyczącą Wileńszczyzny, do której pretensje rościli sobie Litwini[2].
Dwukrotnie żonaty. Z zawartego w 1886 r. małżeństwa z Marią Jasieńską miał dwie córki: Ewę (1889–1902) i Irenę, późniejszą drugą żonę Marcelego Szaroty. Niedługo przed śmiercią ożenił się z Jadwigą z Andrzejewskich.