Chen Mingshu

Chen Mingshu

Chen Mingshu
Data i miejsce urodzenia	4 grudnia 1889 Lianzhou
Data i miejsce śmierci	15 maja 1965 Pekin
Premier Republiki Chińskiej[1]
Okres	od 15 grudnia 1931 do 28 grudnia 1931
Poprzednik	Czang Kaj-szek
Następca	Sun Fo

Chen Mingshu

Nazwisko chińskie
Pismo uproszczone 陈铭枢 Pismo tradycyjne 陳銘枢 Hanyu pinyin Chén Míngshū

Chen Mingshu (ur. 4 grudnia 1889 w Lianzhou, zm. 15 maja 1965 w Pekinie^[2][3]) – chiński wojskowy i polityk.

Pochodził z Hepu w prowincji Guangdong^[3]. Ukończył szkołę wojskową w Nankinie, gdzie zapoznał się z ideami republikańskimi. Wstąpił do Ligi Związkowej i wziął udział w rewolucji Xinhai^[2]. Po obaleniu monarchii studiował w wojskowej Akademii Baoding^[2][3]. W 1915 roku sprzeciwił się monarchistycznym zapędom Yuan Shikaia i próbował przeprowadzić zamach na gubernatora Guangdongu. Zdemaskowany przed realizacją planu, został wtrącony do więzienia, udało mu się jednak zbiec i uciec do Japonii^[2].

Podczas pobytu na emigracji w Japonii ukończył studia ekonomiczne, po powrocie do Chin wstąpił na służbę u Chen Jiongminga i w 1920 roku został mianowany dowódcą jednego z oddziałów. Zerwał jednak z Chenem w 1922, gdy ten wystąpił przeciwko Sun Jat-senowi. Później uczestniczył w walkach sił Kuomintangu przeciwko Chenowi^[2]. W 1926 roku wziął udział w ekspedycji północnej, po zajęciu Wuhanu został mianowany dowódcą tamtejszego garnizonu^[2][3]. W latach 1928–1931 był gubernatorem prowincji Guangdong. Zrezygnował z tego stanowiska po tym, jak Hu Hanmin zbuntował się przeciwko władzy Czang Kaj-szeka i zorganizował w Kantonie separatystyczny rząd. Nie chcąc mieszać się w konflikt, wyjechał do Hongkongu. W jednym z hongkońskich hoteli, gdzie zatrzymał się Chen, wybuchł pożar. Chcąc ratować życie, wyskoczył z okna i połamał nogi, w konsekwencji czego do końca życia musiał poruszać się o lasce^[2].

Po powrocie z Hongkongu w grudniu 1931 objął urząd wicepremiera oraz ministra komunikacji^[2][3]. W styczniu 1932 roku uczestniczył w obronie Szanghaju przed Japończykami podczas tzw. incydentu szanghajskiego^[2]. W tym okresie zaczął się oddalać od Kuomintangu, powołując do życia własną niewielką partię o charakterze socjaldemokratycznym. W listopadzie 1933 roku przyłączył się do wznieconej na terenie prowincji Fujian przez generała Cai Tingkaia rewolty przeciwko rządowi nankińskiemu. Po klęsce powstania zbiegł do Hongkongu, gdzie nawiązał współpracę z Li Jishenem^[2].

Po wybuchu w 1937 roku wojny chińsko-japońskiej powrócił do Chin, gdzie założył niewielkie ugrupowanie polityczne opozycyjne wobec polityki Czang Kaj-szeka^[2]. W 1949 roku pozostał w zajętych przez komunistów Chinach, zostając deputowanym Ludowej Politycznej Konferencji Konsultatywnej Chin oraz członkiem władz krajowych Rewolucyjnego Komitetu Chińskiego Kuomintangu^[2][3]. Publicznie potępiony w trakcie kampanii przeciwko prawicowcom w 1957 roku, został zmuszony do złożenia samokrytyki i rezygnacji ze wszystkich zajmowanych stanowisk^[2][3].

Przypisy

1. Tymczasowo.
2. Biographical Dictionary of Republican China. edited by Howard L. Boorman. T. 1. New York: Columbia University Press, 1967, s. 213-217.
3. Wolfgang Bartke: Who was Who in the People’s Republic of China. T. 1. München: K. G. Saur, 1997, s. 41.

Kontrola autorytatywna (osoba):

• ISNI: 0000000082717208
• VIAF: 77764361
• LCCN: n85253865
• GND: 114970716X
• NDL: 00338007
• NLA: 36730425
• NTA: 155404237
• CiNii: DA08201312
• Open Library: OL5175186A