PROFILBARU.COM

Chen Cheng
Data urodzenia	4 stycznia 1897
Data śmierci	5 marca 1965
	Wiceprezydent Republiki Chińskiej
Okres	od 12 marca 1954; do 5 marca 1965
Przynależność polityczna	Kuomintang
Poprzednik	Li Zongren
Następca	Yen Chia-kan
	Premier Republiki Chińskiej
Okres	od 30 czerwca 1958; do 15 grudnia 1963
Przynależność polityczna	Kuomintang
Poprzednik	Yü Hung-chün
Następca	Yen Chia-kan
	Premier Republiki Chińskiej
Okres	od 7 marca 1950; do 7 czerwca 1954
Przynależność polityczna	Kuomintang
Poprzednik	Yan Xishan
Następca	Yü Hung-chün
	Gubernator prowincji Tajwan
Okres	od 5 stycznia 1949; do 21 grudnia 1949
Przynależność polityczna	Kuomintang
Poprzednik	Wei Daoming
Następca	Wu Kuo-chen
	Multimedia w Wikimedia Commons

Chen Cheng (chiń. upr. 陈诚; chiń. trad. 陳誠; pinyin Chén Chéng; Wade-Giles Ch’en Ch’eng; ur. 4 stycznia 1897, zm. 5 marca 1965) – chiński polityk i wojskowy, bliski współpracownik Czang Kaj-szeka.

Urodził się we wsi Gaoshi w powiecie Qingtian w prowincji Zhejiang jako syn posiadacza ziemskiego. W latach 1918–1922 kształcił się na akademii wojskowej w Baoding, w 1920 roku wstąpił do Kuomintangu. Od 1924 roku wykładał w Akademii Whampoa, gdzie poznał Czang Kaj-szeka.

Podczas ekspedycji północnej dowodził własnym oddziałem, za zasługi wojenne został w 1927 roku awansowany do stopnia generała brygady. Po rozpoczęciu przez Czang Kaj-szeka w 1927 roku kampanii przeciwko komunistom przeprowadził ataki na ich bazy w prowincji Jiangxi. W 1936 roku został wysłany do prowincji Shanxi, gdzie w toku walk zadał komunistom ciężkie straty.

W trakcie wojny chińsko-japońskiej w latach 1937-1945 dowodził oddziałami walczącymi w prowincji Hubei, organizował obronę Chongqingu. W 1939 roku rozbił wojska japońskie w bitwie pod Changsha^[1]. W grudniu 1944 roku został powołany na stanowisko ministra wojny. Po wznowieniu w 1946 roku chińskiej wojny domowej oddelegowany do Mandżurii, gdzie bezskutecznie walczył z siłami komunistycznymi. Na początku 1948 roku ze względu na ciężkie dolegliwości żołądkowe zrezygnował z dowództwa.

Na początku 1949 roku został mianowany gubernatorem prowincji Tajwan z zadaniem przygotowania wyspy na ewakuację rządu Republiki Chińskiej. 20 maja 1949 roku wprowadził na Tajwanie stan wyjątkowy, trwający aż do 1987 roku^[2].

W latach 1950–1954 i 1958–1963 piastował urząd premiera. Jako szef rządu działał na rzecz wzmocnienia gospodarki Tajwanu, w 1952 roku przeprowadził reformę rolną. Od 1954 do swojej śmierci w 1965 roku był także wiceprezydentem Republiki Chińskiej^[3]. Zmarł w Tajpej na raka wątroby.

Jego synem jest Chen Li-an, polityk tajwański, kandydat na urząd prezydenta w 1996 roku^[3].

Przypisy

↑ Michael Dillon, China. A Modern History, I.B.Tauris, New York 2012, s. 232.
↑ Encyklopedia historyczna świata, tom X, Agencja Publicystyczno-Wydawnicza Opres, Kraków 2002, s. 165.
↑ ^a ^b John F. Copper, The A to Z of Taiwan (Republic of China), Scarecrow Press, Lanham 2007, s. 78.