Bruno Bianchi (lekkoatleta)
Data i miejsce urodzenia
8 lutego 1939 Genua
Wzrost
185 cm
Dorobek medalowy
Bruno Bianchi (ur. 8 lutego 1939 w Genui [1] ) – włoski lekkoatleta , sprinter .
Specjalizował się w biegu na 400 metrów . Wystąpił w sztafecie 4 × 400 metrów na igrzyskach olimpijskich w 1964 w Tokio , ale włoska sztafeta w składzie: Bianchi, Salvatore Morale , Roberto Frinolli i Sergio Bello odpadła w eliminacjach[1] .
Zdobył złoty medal w sztafecie 4 × 400 metrów na uniwersjadzie w 1965 w Budapeszcie (wraz z nim biegli w sztafecie Gian Paolo Iraldo , Frinolli i Bello)[2] .
Na pierwszych europejskich igrzyskach halowych w 1966 w Dortmundzie Bianchi zdobył srebrny medal w sztafecie szwedzkiej 4+3+2+1 okrążenie (Włosi biegli w składzie: Bianchi, Bello, Sergio Ottolina i Ippolito Giani )[3] . Na mistrzostwach Europy w 1966 w Budapeszcie zajął 6. miejsce w sztafecie 4 × 400 metrów (w składzie: Bianchi, Frinolli, Furio Fusi i Bello)[4] . Odpadł w eliminacjach sztafety 4 × 2 okrążenia (w składzie: Giani, Frinolli, Bianchi i Bello) na europejskich igrzyskach halowych w 1967 w Pradze[5] .
W 1980 został mistrzem Europy weteranów w biegu na 200 metrów i biegu na 400 metrów w kategorii powyżej 40 lat[6] .
Bianchi był mistrzem Włoch w biegu na 400 metrów w 1964, w sztafecie 4 × 100 metrów w 1963 i 1968, w sztafecie 4 × 200 metrów w 1971 oraz w sztafecie 4 × 400 metrów w latach 1962–1971[7] [8] . W hali był mistrzem w biegu na 400 metrów w 1970 i 1971[9] .
Trzykrotnie poprawiał rekord Włoch w sztafecie 4 × 400 metrów do wyniku 3:05,8, osiągniętego 21 lipca 1968 w Brescii [10] .
Przypisy
↑ a b Bruno Bianchi [online], olympedia.org [dostęp 2020-07-06] (ang. ) .
↑ Podio internazionale dal 1908 al 2008. Uomini [online], sportolimpico.it, 1 listopada 2008, s. 3, 6, 7 [dostęp 2019-04-07] (wł. ) .
↑ Alain Bouillé (red.): L’Athlétisme Européen en Salle . Paryż: Fédération Française d’Athlétisme, 1994, s. 15.
↑ Berlin 2018 Statistics Handbook [online], European Athletics , s. 527 [dostęp 2019-04-07] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang. ) .
↑ Alain Bouillé (red.): L’Athlétisme Européen en Salle . Paryż: Fédération Française d’Athlétisme, 1994, s. 17.
↑ European Veteran Championships (Men) [online], GBRAthletics [dostęp 2019-04-07] (ang. ) .
↑ Italian Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2019-04-07] (ang. ) .
↑ Campionati "assoluti" – uomini. Tutti i campioni italiani – 1906-2018 [online], sportolimpico.it, s. 6 [dostęp 2019-04-07] (wł. ) .
↑ Italian Indoor Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2019-04-07] (ang. ) .
↑ Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012 . Zamość: 2013, s. 204. ISBN 978-83-62033-30-0 . (ang. ) .
1959: RFN (Grawitz , Quantz , Klappert , Oberste )
1961: RFN (Hoppe , Schöll , Graßhoff , Grawitz )
1963: Wielka Brytania (Metcalfe , Boulter , Campbell , Steane )
1965: Włochy (Bianchi , Iraldo , Frinolli , Bello )
1967: RFN (Müller , Röper , Krüsmann , Thiemann )
1970: USA (Ulan , Colglazier , Turner , James )
1973: USA (Bond , Schultz , Lutz , Jenkins )
1975: Polska (Hewelt , Pietrzyk , Gondek , Szlendak )
1977: USA (Jennings , Smith , Dale , Andrews )
1979: USA (Taylor , Kerr , Harris , McCoy )
1981: ZSRR (Zołotariow , Fiedotow , Burakow , Markin )
1983: USA (Nix , Tabron , Babers , Wiley )
1985: Kuba (Martínez , Peñalver , Ramos , Hernández )
1987: USA (Pierre , Daniel , Patrick , Robinzine )
1989: Jamajka (O'Connor , Morris , Davis , Burnett )
1991: USA (Wilson , Cannon , Irvin , Luke )
1993: USA (Jones , Payne , Lyles , Turner )
1995: USA (Hayden , Byrd , Morris , Maybank )
1997: USA (Terry , Wheeler , Davis , Woodward )
1999: USA (Berrian , Couts , Brew , Davis )
2001: USA (White , Gerding , Couts , Pierce )
2003: Ukraina (Demczenko , Ziukow , Horbenko , Twerdostup )
2005: Polska (Wieruszewski , Dąbrowski , Kędzia , Klimczak )
2007: Polska (Bańka , Klimczak , Kędzia , Dąbrowski )
2009: Australia (Troode , Cole , Thomas , Wroe , Watkins , Burstow )
2011: Rosja (Sigalowski , Buriak , Ważow , Krugliakow )
2013: Rosja (Dyłdin , Dmitrij Buriak , Kaszefrazow , Krasnow )
2015: Dominikana (J. Santos , Cuesta , Mercedes , L. Santos )
2017: Dominikana (J. Santos , L. Charles , A. Charles , L. Santos )
2019: Meksyk (Vega , Jiménez , Ramírez , Mendoza )
2021: Turcja (Çanakçi , Ençü , Akçam , Nezir )
Flagi obok nazwisk oznaczają zwycięzcę innej narodowości niż włoska, ponieważ mistrzostwa miały często charakter otwarty.