W wieku pięciu lat został przeznaczony do kariery duchownej i oddany pod opiekę biskupa Baldericha z Utrechtu. Kształcił się w szkole katedralnej w Utrechcie. W 939 r. brat Otton I powołał go na dwór królewski. Kontynuował naukę pod kierunkiem biskupów Izraela i Rathera z Werony. Należał do najlepiej wykształconych ludzi epoki. W 940 r. został kanclerzem i zreorganizował dworską kancelarię
W 953 r. za sprawą brata został arcybiskupem Kolonii. Na początku września 953 r. Otton I nadał mu księstwo Lotaryngii, które zostało odebrane buntowniczemu zięciowi królewskiemu Konradowi Czerwonemu. W ten sposób Bruno osobiście zaangażował się w wojnę przeciw Konradowi i stał się drugą osobą w państwie wiernie wspierającą monarchę.
W 954 r. został opiekunem syna swojej siostry GerbergiLotara i regentem Francji. Dwa lata później został opiekunem Hugona Kapeta, syna swojej siostry Jadwigi. Bruno musiał stale pośredniczyć pomiędzy oboma swoimi siostrzeńcami rywalizującymi o francuska koronę. Ponadto podczas nieobecności Ottona I wraz z arcybiskupem Moguncji Wilhelmem został nie tylko regentem, lecz także opiekunem bratanka Ottona II, którego 26 maja961 r. w Akwizgranie namaścił na króla.
Bruno popierał szkoły klasztorne i reformę klasztorną zapoczątkowaną w Gorze. Otrzymał od brata liczne przywileje: prawo otoczenia Kolonii murami, odbywania targów, bicia monety i nakładania podatków. Jego dwór stał się centrum kultury. Współczesne przekazy opisują go jako skromnego i pobożnego człowieka.
.jpg)
