Urodził się w Warszawie, w rodzinie Antoniego Wiernika, lekarza, i Brytyjki Marii Webster, pielęgniarki. Uczęszczał do Gimnazjum Magnusa Kryńskiego w Warszawie, gdzie zdał maturę. Następnie studiował filologię romańską na Sorbonie w Paryżu. W 1931 ukończył studia i rozpoczął pracę dziennikarską. Współpracował w tym okresie z prasą angielską i francuską, m.in. z „Manchester Guardian” i „La Petite Gironde” (Bordeaux)[2].
W czasie wybuchu II wojny światowej przebywał we Francji. Tam wstąpił do 2. Dywizji Strzelców Pieszych. Po kapitulacji Francji został internowany i przebywał w obozach jenieckich w Szwajcarii, skąd po kilku miesiącach uciekł i przyłączył się do francuskiej partyzantki Forces Françaises de l'Interiecures (FFI), w której szeregach walczył do wyzwolenia Paryża. Od grudnia 1944 do września 1948 był korespondentem francuskiej armii okupacyjnej w Niemczech, współpracował też z prasą polską wychodzącą w Paryżu, m.in. z „Głosem Kobiet” (1944–1945). We wrześniu 1948 powrócił do Polski. W latach 1947–1952 pracował w redakcji „Trybuny Wolności”, na której łamach publikował reportaże z Polski, Francji, Anglii, krajów skandynawskich, Chin oraz w 1951, jako korespondent radia i prasy polskiej, z Korei i Wietnamu; tu także w 1955 drukował m.in. cykl reportaży pt. Co nowego na Zachodzie? Należał do PZPR i Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. W 1952 pełnił funkcję redaktora naczelnego Wytwórni Filmów Dokumentalnych w Warszawie. Od grudnia 1952 pracował jako redaktor w Polskim Radiu. Był autorem, a od 1965 także reżyserem wielu słuchowisk i adaptacji radiowych. Współpracował także z Telewizją Polską jako autor scenariuszy filmów publicystycznych. W 1957 wchodził w skład jury konkursu radiowego Prix Italia we Włoszech. W latach 1962–1963 przebywał w Wietnamie jako członek Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Sajgonie. Od 1973 należał do Związku Literatów Polskich[2].
W 1948 zawarł związek małżeński z Janiną Kostecką (1910–1985), redaktorką[2].
