Bolesław Pytel

Bolesław Wilhelm Pytel
Ilustracja
Bolesław Pytel (przed 1933)
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

1 lipca 1883
Hołyń

Data i miejsce śmierci

20 czerwca 1940
Palmiry

Przebieg służby
Lata służby

1914–1933,
1939–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

39 Pułk Piechoty Strzelców Lwowskich
78 Pułk Piechoty
7 Pułk Piechoty Legionów
10 Batalion Graniczny
52 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych
26 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca batalionu piechoty
zastępca dowódcy pułku
dowódca batalionu granicznego
zastępca dowódcy pułku
dowódca pułku piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Brązowy za Długoletnią Służbę
Multimedia w Wikimedia Commons

Bolesław Wilhelm Pytel (ur. 1 lipca 1883 w Hołyniu, zm. 20 czerwca 1940 w Palmirach) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Bolesław Wilhelm Pytel urodził się 1 lipca 1883 roku w Hołyniu, w ówczesnym powiecie kałuskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Bolesława i Walerii[1]. Ukończył seminarium nauczycielskie i nauczycielski kurs matematyczno-przyrodniczy[1].

W czasie I wojny światowej, od 14 sierpnia 1914, walczył w Legionach Polskich. Był oficerem 3 pułku piechoty i 4 pułku piechoty Legionów. 11 listopada 1914 roku awansował na chorążego, 20 sierpnia 1915 roku – podporucznika, a 1 lipca 1916 roku – porucznika[2]. Uczestnik przejścia II Brygady Legionów na Ukrainę. Następnie służył w II Korpusie Wschodnim i dywizji gen. L. Żeligowskiego na Kubaniu i w Odessie[1].

W 1920 roku pełnił służbę w 30 pułku Strzelców Kaniowskich. 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony w stopniu majora, w piechocie, ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920 roku, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[3]. W okresie od 27 sierpnia 1920 roku do 27 lutego 1921 roku dowodził 39 pułkiem piechoty Strzelców Lwowskich.

Bolesław Pytel (-1928)

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 221. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1923 roku dowodził II batalionem 78 pułku piechoty w Baranowiczach[4][5]. 20 października 1923 roku został przeniesiony do 7 pułku piechoty Legionów w Chełmie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[6]. 3 października 1924 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 10 batalionu granicznego w Krasnem nad Uszą[7]. 1 grudnia 1924 roku został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 59. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8][9]. 31 października 1927 roku został przeniesiony z KOP do 52 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Złoczowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[10]. 26 kwietnia 1928 roku został mianowany dowódcą 26 pułku piechoty w Gródku Jagiellońskim[11]. 24 grudnia 1929 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 14. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12][13][14]. Z dniem 31 sierpnia 1933 roku został przeniesiony w stan spoczynku[15].

Był członkiem prezydium honorowego Małopolskiego Strażackiego Klubu Sportowego „Leopolia”[16]. Był kierownikiem Bratniej Pomocy, członkiem zarządu Lwowskiego Oddziału Związku Legionistów Polskich[17], komendantem Koła Czwartaków, prezesem Okręgu Warszawskiego Związku Kaniowczyków i Żeligowczyków oraz komendantem okręgowym Junackiego Hufca Pracy. Był także redaktorem i wydawcą tygodnika „Reduta” we Lwowie[1].

Na podstawie zarządzenia personalnego L.dz. 3846/IV-1 szefa Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych pułkownik w stanie spoczynku Bolesław Wilhelm Pytel, zamieszkały na ulicy Felińskiego 18 m. 1 (Żoliborz Oficerski) został powołany do służby stałej, wyznaczony dowódcą Gdańskiej Brygady Obrony Narodowej i zobowiązany do stawienia się 5 września 1939 roku o godz. 12.00 u generała brygady Kazimierza Sawickiego w Państwowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego przy ul. Myśliwieckiej 3/5/7[18].

Rozstrzelany 20 czerwca 1940 roku w Puszczy Kampinoskiej pod Palmirami. Po wojnie jego ciało zostało ekshumowane i pochowane na cmentarzu w Palmirach.

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 249. [dostęp 2021-09-20].
  2. ↑ Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 9.
  3. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, poz. 671.
  4. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 208, 835, tu jako datę urodzenia podano 1 lipca 1883 roku..
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 349, 401.
  6. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 67 z 20 października 1923 roku, s. 715.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 75 z 21 lipca 1925 roku, s. 395.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 732.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 138, 344, tu jako datę urodzenia podano 31 stycznia 1889 roku.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 331.
  11. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 136.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 21 z 24 grudnia 1929 roku, s. 438.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 42, 165, tu jako datę urodzenia podano 31 stycznia 1889 roku.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 18, 556.
  15. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 126.
  16. ↑ Wiadomości bieżące. Walne zgromadzenie M. S. K. S.. „Słowo Polskie”. Nr 275, s. 7, 7 października 1931. 
  17. ↑ Nowy zarząd Związku Legjonistów. „Gazeta Lwowska”. Nr 29, s. 3, 1 lutego 1934. 
  18. ↑ Gdańska Brygada Obrony Narodowej? Twoje forum o wojnach światowych
  19. ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.
  20. ↑ „W zamian za otrzymane wstążeczki biało-amarantowe b. armii gen. Hallera”, Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2097 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 42, s. 1666)
  21. ↑ M.P. z 1926 r. nr 252, poz. 705 „za zasługi, położone przy organizacji Korpusu Ochrony Pogranicza”.

Bibliografia

  • Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
  • Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!