Berrick Barnes (ur. 28 maja 1986 w Brisbane) – australijski rugbysta, uniwersalny zawodnik formacji ataku, reprezentant kraju, zdobywca brązowego medalu podczas Pucharu Świata w Rugby 2011, trzykrotny triumfator Top League.
W trakcie kariery z powodzeniem występował na pozycjach łącznika ataku, środkowego oraz obrońcy[1][2].
Kariera klubowa
Urodzony w rodzinie inżyniera górniczego i fryzjerki od dzieciństwa związany był ze sportem. Uprawiał rugby league w zespołach Kingaroy Red Ants i Toowoomba Clydesdales oraz krykieta. Uzyskał stypendium sportowe w Ipswich Grammar School, gdzie – będąc uważany za wszechstronnie utalentowanego – prócz league i krykieta grał także w rugby union oraz zdobywał medale na pływackich mistrzostwach stanu[3][4].
W roku 2004, będąc jeszcze w szkole, otrzymał kontrakt z Brisbane Broncos, a rok później zagrał dla stanowej reprezentacji U-19 oraz zagrał w dziewięciu spotkaniach National Rugby League[3][5]. Wkrótce jednak zmienił dyscyplinę na rugby union podpisując w czerwcu 2005 roku dwuletnią umowę z Queensland Reds[6][7]. W rozgrywkach Super 14 zadebiutował w pierwszej kolejce sezonu 2006, zakończyła mu go po jedenastu występach wymagająca operacji kontuzja ramienia[8][9][10]. Bliski był zdobycia wyróżnienia dla najlepszego nowicjusza tych rozgrywek, otrzymał je natomiast od Reds i australijskiego stowarzyszenia zawodowych rugbystów (Rugby Union Players Association), sezon ukoronował zaś nowym kontraktem[9][10][11][8]. W kolejnych trzech sezonach wykorzystywany był zarówno jako łącznik ataku, jak i środkowy po pojawieniu się w składzie Quade’a Coopera[12][13][14], dodatkowo w roku 2009 pod nieobecność kontuzjowanego Jamesa Horwilla pełnił rolę kapitana zespołu[15]. W 2007 roku, w jedynym rozegranym sezonie Australian Rugby Championship został przydzielony do zespołu Ballymore Tornadoes, dla którego rozegrał jeden mecz[12]. Słabe wyniki Reds oraz roszady wśród trenerów i działaczy zespołu spowodowały, iż Barnes w lipcu 2009 roku podpisał kontrakt z Waratahs[14][3][16], w którym grał przez cztery następne sezony[17][18][19][20], dwukrotnie goszcząc w fazie play-off rozgrywek[21]. W tym okresie zmagał się z serią kontuzji: kolana[22], nadgarstka[23][24] i najgroźniejszą, migreną futbolisty, której nabawił się po kilku uderzeniach w głowę i która wpłynęła na jego pamięć[25][26][27]. W 2013 roku będący blisko podjęcia decyzji o zakończeniu kariery sportowej postanowił jednak kontynuować ją w Japonii mającej mniej wymagającą ligę i przyjął ofertę Panasonic Wild Knights[28][29]. Podczas australijskiego etapu kariery na poziomie klubowym związany był z Wests w Brisbane[30][31], a w Sydney z Sydney Uni, z którym zwyciężył w Shute Shield w roku 2010[32][33].
Z Panasonic Wild Knights, w którym pomimo pogłosek o powrocie do Australii czy wyjeździe do Europy[34][35], pozostał związany w kolejnych latach[36][37][38][39][40], triumfował w 51.[41] i 53.[42] edycji All-Japan Rugby Football Championship oraz Top League w sezonach 2013/14[43], 2014/15[44] i 2015/16[45][46]. Czterokrotnie był wybierany do najlepszej piętnastki ligi, dodatkowo dwa razy zdobywając tytuł MVP tych rozgrywek[47][48][49][50][51][52]. Po tym, jak sezon 2018/2019 opuścił z powodu poważnej kontuzji kostki odniesionej w towarzyskim przedsezonowym spotkaniu z Western Force[53][54] odszedł z Wild Knights[55] i przeszedł do stołecznego Ricoh Black Rams[56]. Sezon 2020 został przerwany przez pandemię COVID-19, zatem Barnes zagrał jedynie w trzech spotkaniach[57][58], a w kwietniu 2020 roku ogłosił zakończenie zawodowej kariery[59][60]. Grał następnie w lokalnym klubie Trojans z Lennox Head[61][62].
Kariera reprezentacyjna
Reprezentował stan w mistrzostwach kraju U-16[63][64].
Pierwsze powołanie do australijskiej reprezentacji w opinii Eddiego Jonesa mógł już otrzymać w drugiej połowie 2006 roku, na przeszkodzie stanęła jednak niedokończona rehabilitacja po kontuzji ramienia[65]. Pierwszy kontakt z seniorskim poziomem reprezentacyjnym miał zatem w roku kolejnym w ramach kadry A[66] i wystąpił z nią w czterech meczach Pucharu Narodów Pacyfiku[67][68]. Dobre występy w tych zawodach dały mu przewagę w walce z Samem Norton-Knightem i Kurtleyem Beale'em o ostatnie miejsce w składzie Wallabies na Puchar Świata w Rugby 2007 i był w tym gronie najmłodszym, a także jedynym zawodnikiem bez zaliczonego występu w narodowej reprezentacji[69][70][71][72]. W barwach Wallabies zadebiutował w meczu z Japonią już po trzech minutach od wejścia na boisko zdobywając przyłożenie, w kolejnych zaś spotkaniach pełnił rolę podstawowego łącznika ataku, gdy kontuzji kolana doznał Stephen Larkham[3][4]. Łącznie w tym turnieju zagrał czterokrotnie, a jego zespół odpadł w ćwierćfinale[73][74].
Przed rozpoczynającymi kolejny sezon reprezentacyjny spotkaniami z Irlandią i Francją o utrzymanie koszulki z numerem 10 walczył z Beale'em oraz Mattem Giteau[75], ostatecznie został jednak przesunięty na pozycję numer 12[76][77]. Z części Pucharu Trzech Narodów i listopadowej wyprawy na północną półkulę wyeliminowały go urazy[78][79], w sezonie wystąpił jednak w dziewięciu testmeczach[80]. W rozegranych w czerwcu 2009 roku testmeczach z Włochami i Francją wykorzystywany był zarówno jako łącznik ataku, jak i środkowy[81][82][83], po czym zagrał w pięciu z sześciu spotkań Pucharu Trzech Narodów. Podczas kończącego sezon reprezentacyjny tournée został wicekapitanem[84], jednak po raz kolejny zostało ono przerwane przez kontuzję[85], która jednak nie wymagała interwencji chirurgicznej[86]. Zagrał zatem w ośmiu testmeczach Wallabies[87], a jego postawa, zarówno na boisku, jak i poza nim, dała mu Medal for excellence przyznawany przez Rugby Union Players Association[88].
Rok 2010 rozpoczął dwoma występami w ramach Australian Barbarians z Anglikami[89][90], przeciwko nim wystąpił także w testmeczu[91]. Znalazł się następnie w każdym z meczowych składów podczas Pucharu Trzech Narodów, jednak nie wyszedł na boisko w dwóch z nich. Podczas kończącej sezon listopadowej wyprawy zagrał jednak we wszystkich meczach, w tym jako kapitan w dwóch towarzyskich spotkaniach z Leicester Tigers i Munster[92][93][94], podnosząc swój bilans kariery do trzydziestu jeden testmeczów[95].
Pierwszą połowę reprezentacyjnego sezonu 2011 opuścił z powodu kilkukrotnych wstrząśnień mózgu, pozostał jednak w orbicie zainteresowania Robbie'ego Deansa[96][97]. Powrócił do gry na reprezentacyjnym poziomie meczem w barwach Australian Barbarians z Kanadą[98], po czym znalazł się w trzydziestce na Puchar Świata w Rugby 2011[99]. W turnieju tym wystąpił w pięciu meczach[100] walnie przyczyniając się do zwycięstwa nad Walią w meczu o trzecie miejsce[101][102].
Wysoką formę jako łącznik ataku – potwierdzoną dwoma wyróżnieniami dla gracza meczu – potwierdził podczas trzymeczowej serii przeciwko Walii w czerwcu 2012 roku[103][104]. Inauguracyjną edycję The Rugby Championship zaczął na pozycji numer 10, po czym objął rolę środkowego, a następnie, po raz pierwszy w reprezentacyjnej karierze, obrońcy[105][2]. Na tej ostatniej grał już do końca sezonu, w którym opuścił jedynie dwa spotkania Wallabies z powodu urazu płuc[106][107][108]. Jako uniwersalny zawodnik formacji ataku otrzymał także powołanie do składu mającego zagrać przeciw British and Irish Lions odbywających w 2013 roku pierwsze od dwunastu lat tournée po Australii[109]. W pierwszym testmeczu został zniesiony z boiska po kolizji z Israelem Folau[110][111] i nie wziął udziału w pozostałych pojedynkach tej serii[112]. Był to zatem jedyny udział Barnesa w spotkaniu Wallabies w tym roku[113], a jego wyjazd z Australii przekreślił szanse na dalsze reprezentacyjne występy[114]. Karierę reprezentacyjną zakończył zatem zdobywszy dwieście punktów w pięćdziesięciu jeden testmeczach[115].
Kariera trenerska
Jeszcze w trakcie kariery zawodniczej próbował swych sił w pracy trenerskiej w Panasonic Wild Knights pod nadzorem Robbie'ego Deansa[116]. Prowadził także treningi w klubie Lennox Head Trojans w 2017 roku[117].
Był asystentem trenera Newcastle Knights odpowiedzialnym za kopy punktowe oraz w grze otwartej w sezonie 2023[118]. W tym samym roku w podobnej roli pracował z australijską reprezentacją, gdy jej trenerem był Eddie Jones[119]. Znalazł się również w sztabie szkoleniowym Barbarians na serię meczów na jesieni 2023 roku[120].
Od 2022 roku zaangażowany był w szkolenie japońskiej reprezentacji kobiet[116][121][122].
Varia
Przypisy
Bibliografia
