|
| Pełne imię i nazwisko
|
Benjamin J. McCalman
|
| Data i miejsce urodzenia
|
18 marca 1988
Dubbo
|
| Wzrost
|
192 cm
|
| Masa ciała
|
106 kg
|
| Rugby union
|
| Pozycja
|
rwacz, wiązacz
|
| Kariera juniorska
|
| Lata
|
Zespół
|
|
|
Macquarie Emus
|
|
| Kariera seniorska[a]
|
|
|
| Reprezentacja narodowa[b]
|
| rugby union
|
|
|
| rugby 7
|
| Lata
|
Reprezentacja
|
Turn.
|
(Pkt.)
|
| 2009
|
 Australia
|
|
- ↑ Mecze i punkty w lidze akt. w dniu 2015-03-01.
- ↑ Mecze i punkty w reprez. akt. w dniu 2015-03-01.
|
|
|
Ben McCalman (ur. 18 marca 1988 w Dubbo) – australijski rugbysta grający w trzeciej linii młyna w zespole Western Force oraz w reprezentacji narodowej. Triumfator Pucharu Trzech Narodów 2011 oraz zdobywca brązowego medalu podczas Pucharu Świata w Rugby 2011.
Kariera klubowa
Trenować zaczynał w Macquarie Emus Junior Rugby Union Club wraz z Patem McCutcheonem w zespole U-10[1][2]. Uczęszczał do Kinross Wolaroi School i występował w pierwszej drużynie tej szkoły[3][4][5]. Po ukończeniu nauki związał się z Sydney Uni Football Club[6][7], z którym zwyciężał zarówno w rozgrywkach juniorskich, jak i seniorskim Shute Shield[8][9][10].
W roku 2009 występował w zespole Junior Waratahs[11], a w lipcu tego roku podpisał kontrakt z Western Force[12], który był następnie przedłużany[13][14]. W debiutanckim sezonie 2010 wystąpił we wszystkich spotkaniach, a jego postawa dała mu wyróżnienie dla wschodzącej gwiazdy drużyny[15][16] oraz nominację dla australijskiego debiutanta roku rozgrywek Super 14[17]. W kolejnych sezonach stał się podstawowym graczem zespołu, plasującym się wysoko w rankingu najlepszych zawodników Force[18][19][20][21]. W tym czasie przydzielony był wówczas do lokalnego klubu Kalamunda RC[22].
W inauguracyjnej edycji National Rugby Championship został przydzielony do zespołu Perth Spirit[23][24], nie zagrał jednak w żadnym spotkaniu z uwagi na obowiązki w kadrze.
Kariera reprezentacyjna
Był stypendystą ogólnokrajowych programów National Talent Squad[25] oraz Australian Institute of Sport[26][27][28]. W stanowych barwach występował w mistrzostwach kraju U-16[29][30] oraz w kategorii U-18[31]. W pierwszej z nich zwyciężył w 2004 roku[32][33], w drugiej zaś triumfował w 2005 roku[26], rok później nie awansując do finału tych zawodów[27]. Pociągnęło to za sobą powołania do kadry Australian Schoolboys, w której występował przez te dwa lata[34][35].
W 2007 roku znalazł się w składzie reprezentacji U-19[36], która zajęła trzecie miejsce w mistrzostwach świata w tej kategorii wiekowej[37]. Na tym turnieju zagrał w podstawowym składzie we wszystkich pięciu spotkaniach nie zdobywając punktów[38][39][40][41][42]. Rok później został natomiast powołany przez selekcjonera reprezentacji U-20 Briana Melrose na inauguracyjne mistrzostwa świata juniorów[43]. Zagrawszy w trzech meczach fazy grupowej, w pierwszym z nich zdobywając dwa przyłożenia[44][45][46][47][48], wraz z dwoma innymi zawodnikami powrócił do kraju z powodu kontuzji[49][50], a Australijczycy uplasowali się na piątej pozycji[51].
Po raz pierwszy na zgrupowaniu kadry rugby 7 pojawił się w październiku 2007 roku[52], w jej barwach zadebiutował zaś w turnieju Hong Kong Sevens 2009[53]. Z kolei pierwsze powołanie do reprezentacji rugby union otrzymał we wrześniu 2009 roku[54] i wziął udział w zgrupowaniu przed listopadowymi meczami w Europie[55]. Na początku kolejnego sezonu reprezentacyjnego zagrał w barwach Australian Barbarians w dwóch meczach z Anglią[56][57], a te dobre występy dały mu miejsce w składzie Robbiego Deansa na Puchar Trzech Narodów 2010[58]. Zadebiutował z ławki rezerwowych w spotkaniu ze Springboks[59], a do końca roku uzbierał łącznie dziewięć testmeczów[60].
Sezon 2011 rozpoczął od występu w niespodziewanie przegranym meczu z Samoa, zagrał też w trzech – w rewanżu ze Springboks był niewykorzystanym rezerwowym – z czterech spotkań zakończonego pierwszym od dziesięciu lat triumfem Pucharu Trzech Narodów[61]. Znalazł się następnie w trzydziestoosobowym składzie na Puchar Świata w Rugby 2011[62], gdzie zagrał we wszystkich siedmiu meczach[63], a jego przyłożenie zapewniło zwycięstwo w meczu o trzecie miejsce z Walią[64][65]. Przeciwko Walijczykom wystąpił jeszcze podczas jesiennego zwycięskiego minitournée[66], które obejmowało także mecz z Barbarians opuszczony przez niego przez podrażnienie oka[67].
Z powodu serii kontuzji ominął go cały reprezentacyjny sezon 2012[68][69], nie otrzymał też pierwotnie powołania na mecze podczas tournée British and Irish Lions 2013[70]. Dostał się do składu w zastępstwie za kontuzjowanych zawodników[71] i niespodziewanie wystąpił w trzecim testmeczu[72]. Pozostał w zespole Ewena McKenzie na The Rugby Championship 2013 i europejskie tournée i wziął udział jeszcze w siedmiu spotkaniach, grając na trzech różnych pozycjach – rwacza, wiązacza i wspieracza[73]. Po ogłoszonym przez ówczesnego kapitana reprezentacji Bena Mowena wyjeździe do Europy rozgorzała walka o zwolnione przez niego miejsce, a najgroźniejszymi konkurentami McCalmana do niej byli Scott Higginbotham, Wycliff Palu i Jake Schatz[74][75]. Na trzymeczową serię z Francją był zmiennikiem Palu, następnie stracił miejsce w meczowym składzie, bowiem w pierwszych trzech meczach The Rugby Championship 2014 w tej roli preferowany był Higginbotham. Po kontuzji Palu w kolejnych dwóch McCalman objął rolę podstawowego wiązacza Wallabies[76], jednak przez uraz ramienia, którego doznał przeciwko Springboks, opuścił spotkanie z Argentyną[77]. Ominąć miały go również listopadowe spotkania w Europie[78], szybka rehabilitacja spowodowała jednak, iż powrócił do wyjściowej piętnastki Michaela Cheiki na kończące sezon cztery testmecze i towarzyską potyczkę z Barbarians[79].
Przypisy
Bibliografia
.jpg)
