Pałacyk Bernarda Hantkego w CzęstochowieGrób przemysłowca Bernarda Hantke (1826–1900) i przemysłowca Gustawa Aleksandra Hantke (1868–1939) na cmentarzu reformowanym przy ul. Żytniej w Warszawie
Urodził się w Warszawie w żydowskiej rodzinie przybyłej z Poznania w XVIII wieku, jako syn kupca Adolfa (1796–1859)[1] i Anny Karoliny Kohen (1804–1830)[2].
Ukończył studia w Instytucie Rolniczym, kształcąc się w dziedzinie rolnictwa[3], pracował jako administrator dóbr ziemskich. W 1851 roku wydał Przewodnik dla mniejszych i większych plantatorów buraków[3]. W 1860 roku został jednym z właścicieli nowo powstałej fabryki narzędzi rolniczych, wchodząc w spółkę z Augustem Rephanem i braćmi Scholtze[4]. W 1866 roku przedsiębiorstwo, zmieniwszy profil produkcyjny, przyjęło nazwę Fabryka Machin, Kotłów Parowych i Wszelkich Odlewów p.f. „Bracia Scholtze i B. Hantke”[4]. W 1870 roku otworzył fabrykę gwoździ, drutu, łańcuchów i narzędzi ogrodniczych[4], przekształcając ją w 1882 roku w spółkę akcyjną. Sprzedał dużą część udziałów górnośląskiemu koncernowi Oberschlesische Eisenindustrie AG für Bergbau und Hüttenbetrieb zu Gleiwitz. Jego fabryka była pierwszą w Królestwie Polskim, w której zainstalowano elektryczność[4]. W 1874 roku został sędzią handlowym. Był dziedzicem dóbr Drybus[2]. W końcu lat 80. XIX wieku otworzył zakłady metalowe w Imperium Rosyjskim[3], które znajdowały się w Jekaterynosławiu i Saratowie[2]. Założył także w połowie lat 90. XIX w. Towarzystwo B. Hantke, które zakupiło tereny majątku paulińskiego w regionie częstochowskim[3], gdzie rozwijało się wówczas górnictworud żelaza oraz hutnictwo. Hantke zbudował, rozpoczynając prace w 1897 roku[4], hutę żelaza w Częstochowie, zlokalizowaną we wsi Raków. Z jego inicjatywy zbudowano w latach 1900–1903 rezydencję w stylu neobarokowym, tzw. pałacyk Hantkego.
.jpg)
_1.JPG)
