Benedykt Piórowicz

Benedykt Piórowicz

kapitan administracji
Data urodzenia	3 maja 1893
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	KRU Płońsk
Stanowiska	kierownik referatu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Benedykt Piórowicz (ur. 3 maja 1893, zm. ?) – kapitan administracji (piechoty) Wojska Polskiego.

Życiorys

W czasie I wojny światowej walczył jako porucznik w szeregach 129 Kurskiej Drużyny Piechoty Pospolitego Ruszenia (ros. 129-я пешая Курская дружина государственного ополчения)^[1] . Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłej armii rosyjskiej^[2].

Służył w 51 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych^[3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1826. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[4]. Później został przeniesiony do 37 Pułku Piechoty w Kutnie^[5][6][7]. 5 maja 1924 został odkomenderowany na 8. pięciomiesięczny kurs doszkolenia młodszych oficerów piechoty w Chełmnie^[8]. W marcu 1930 został przeniesiony z 37 pp do Powiatowej Komendy Uzupełnień Modlin (22 grudnia 1933 przemianowana na PKU Płońsk) na stanowisko kierownika I referatu administracji rezerw^[9][10]. Od 1 września 1938, po przeprowadzonej reorganizacji, pełnił służbę w Komendzie Rejonu Uzupełnień Płońsk na stanowisku kierownika I referatu ewidencji^[11].

Był żonaty z Bertą, z którą miał syna Zbigniewa Antoniego ps. „Zych” (ur. 8 grudnia 1924 w Kutnie), żołnierza Pułku AK „Baszta” w powstaniu warszawskim^[12].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych dwukrotnie^[13]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 29 października 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”^[14][15]
• Order Świętego Stanisława 3 stopnia z mieczami i kokardą – 20 stycznia 1917^[1] 

21 czerwca 1938 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia^[16].

Przypisy

1. Памяти героев ↓.
2. Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 96 z 13 sierpnia 1921, pkt 1 Nadesłanie kart kwalifikacyjnych.
3. Spis oficerów 1921 ↓, s. 164, 818.
4. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 69.
5. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 233, 421.
6. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 217, 364.
7. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 53, 198.
8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 83 z 24 sierpnia 1924 roku, s. 470.
9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 103.
10. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 46, 519.
11. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 292, 854.
12. Zbigniew Antoni Piórowicz. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2022-03-27].
13. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 46.
14. M.P. z 1938 r. nr 252, poz. 575.
15. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 31 października 1938 roku, s. 40.
16. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-03-27]..

Bibliografia

• Rozkazy Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce”. [dostęp 2022-03-27].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.

Linki zewnętrzne

• Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Поиск героев войны : Пиорович Венедикт. Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej Zarząd ds. utrwalenia pamięci poległych w obronie Ojczyzny. [dostęp 2022-03-27]. (ros.).