Powszechnie uważany jest za najlepszego piłkarza w dziejach futbolu paragwajskiego.
Kariera klubowa
Piłkarską karierę rozpoczął w stołecznym Nacionalu, w którego pierwszym zespole zadebiutował mając w wieku zaledwie 15 lat.
Na początku lat trzydziestych wszedł w skład drużyny piłkarskiej paragwajskiego Czerwonego Krzyża, która rozgrywała mecze na terenie Argentyny by zebrać fundusze na wojnę o Chaco. Jego świetna gra podczas tournée, sprawiła, że podpisał zawodowy kontrakt z argentyńskim CA Independiente.
Napastnik zadebiutował w lidze argentyńskiej w maju 1934 roku w wyjazdowym meczu przeciwko Boca Juniors (2:2). Swoją świetną grą, szybko wkupił się w łaski kibiców, choć przez pierwszy okres pobytu w nowym kraju musiał walczyć z licznymi przeciwnościami losu. Obiecujący początek został zastopowany przez tajemniczą infekcję, następnie w 1935 roku dwa razy złamał rękę[1]. Po powrocie do zdrowia, szybko przypomniał wszystkim o swoim talencie, prowadząc CA Independiente do dwóch mistrzostw kraju w 1938 i 1939 roku. Jedna z najdziwniejszych historii w jego karierze przydarzyła się w mistrzowskim sezonie 1938. Producent papierosów „Cigarillos 43” oferował nagrodę pieniężną każdemu, kto zdobędzie 43 bramki w sezonie. Erico, król strzelców z poprzedniego sezonu, był głównym faworytem tego konkursu – jak się później został zwycięzcą nagrody strzelając w sezonie równe 43 gole[1].
Piłkarską karierę zakończył w gdzie w 1947 roku jako piłkarz CA Huracán. Rok później, przez sezon, pełnił funkcję grającego dyrektora technicznego w rodzimym Club Nacional.
Jako kariera piłkarska przypadła na czas Wojny o Chaco, w czasie której reprezentacja kraju nie rozgrywała spotkań (do 1935 roku). Paragwaj zakwalifikował się do Copa America w 1937 roku, ale CA Independiente nie zezwoliło zawodnikowi na opuszczenie klubu. Była to decyzja krzywdząca tym bardziej, że Erico znajdował się wówczas w szczytowej formie i z 47 bramkami został królem strzelców Primera División[1]. Przez wiele lat o piłkarza zabiegała reprezentacja Argentyny – przed Mistrzostwami Świata w 1938, otrzymał od federacji Argentyńskiej oficjalną ofertę, którą zawodnik odrzucił[1]. Decyzja ta, choć dla wielu rozczarowująca, wzbudziła ogólny szacunek zarówno wśród rodaków, jak i Argentyńczyków. Ostatecznie jednak drużyna Albicelestes nie wzięła udziału w kwalifikacjach do światowego czempionatu[1].
Co ciekawe w reprezentacji Paragwaju wystąpił mniej znany brat piłkarza – Adolfo Alfredo Erico.
Styl gry
Paragwajczyk, mimo przeciętnego wzrostu (178 cm) pokonywał w walce o górne piłki znacznie wyższych rywali. Od swoich efektownymi goli głową, zyskał przydomek „Skaczący diabeł”, Sporo bramek zdobył poprzez wytrącenie głową, piłki z rąk bramkarza. Obok tych cech wyróżniał się dryblingiem oraz ponadprzeciętną sprawnością fizyczną. Znakiem firmowym zawodnika było również uderzenie piłki z nieprawdopodobną rotacją, co znacznie utrudniało interwencję bramkarzom. Jest uznawany również za pierwszego piłkarza, który spopularyzował słynny „Strzał skorpiona”.[1]
Arsenio Erico stanowił natchnienie dla wielkiego gracza argentyńskiego Alfredo Di Stéfano, który uważa go za jednego z największych piłkarzy wszech czasów, a na pewno najlepszego środkowego napastnika w dziejach światowego futbolu[2].
Jest strzelcem wszech czasów ligi argentyńskiej – w 332 ligowych spotkaniach zdobył 295 gole. W trakcie kariery trzykrotnie był ligowym królem strzelców. Bliski pobicia jego wyczynu był Ángel Labruna, który zdobył o trzy golę mniej.
Śmierć
Po zakończeniu kariery Paragwajczyk miał problemy z krążeniem i sercem. Stan zdrowia piłkarza pogorszył się na tyle, że lekarze, podjęli decyzję o amputacji lewej nogi[1].
Ostatecznie Enrico zmarł w 23 lipca 1977 roku w wyniku zawału serca.
Przez wiele lat starano się, aby szczątki piłkarza spoczęły w jego rodzinnym Paragwaju. Udało się to zrealizować dopiero w 2010 roku, ponad 32 lata po jego śmierci. Dopiero wtedy, trumna spowita flagami Paragwaju i Argentyny została przetransportowana do Asunción. Po śmierci stadion Nacionalu został nazwany jego imieniem[1].
Tomasz Wołek, Encyklopedia piłkarska FUJI: Copa America. Historia mistrzostw Ameryki Południowej 1910-1995, Wydawnictwo GiA, Katowice 1995, ISBN 83-902751-2-0, s. 52–53
↑Tomasz Wołek, Encyklopedia piłkarska FUJI: Copa America. Historia mistrzostw Ameryki Południowej 1910-1995, Wydawnictwo GiA, Katowice 1995, ISBN 83-902751-2-0, s. 52–53.