Anomalocaris – rodzaj żyjących w kambrzebezkręgowców z rzęduRadiodonta. Były największymi kambryjskimi zwierzętami, a zarazem szczytowymi drapieżnikami kambru. Choć ich szczątki odnajdywano od końca XIX wieku, opisywano je pod różnymi nazwami. Dopiero w latach 80. XX wieku złożono w całość rekonstrukcję Anomalocaris w obecnym rozumieniu.
Do Anomalocaris jest zaliczanych 6 gatunków. Część z nich może być jednak bliżej spokrewniona z innymi rodzajami z rzędu Radiodonta, niż z gatunkiem typowymAnomalocaris (A. canadensis), a nawet mogą należeć do innych rodzin.
We wrześniu 1886 r. Richard G. McConnell odkrył na zboczach góry Stephen skamieniałości bezkręgowców, w większości trylobitów. Do pozostałych zaliczały się skamieniałości przypominające krewetki. W 1891 r. więcej takich skamieniałości odnalazł Henri Ami, a opisał je w 1892 r. Joseph Whiteaves. Nowy gatunek nazwał Anomalocaris canadensis i uznał za pozbawionego głowy liścioraka. Nazwa Anomalocaris oznacza „dziwna krewetka”. Odnosi się ona do kolców, które Whiteaves uznał za odnóża, nie przypominające jednak odnóży skorupiaków, ponieważ nie składały się z ruchomych segmentów. W 1928 duński paleontolog Kai Henriksen zasugerował, że resztę ciała Anomalocaris stanowiła skamieniałość nazwana wcześniej Tuzoia[1][2].
Skamieniałość Peytoia
Wallcot opisał w 1911 r. Peytoia nathorsti, którą interpretował jako skamieniałość meduzy. W tym samym artykule opisał on także gatunek Laggania cambria, który uznał za strzykwę. Później Laggania była uznawana za gąbkę[1].
Morris w 1978 r. po dokładniejszym zbadaniu Laggania zauważył, że w miejscu, które Wallcot uznał za słabo zachowany otwór gębowy, znajdowała się Peytoia. Rozważał możliwość, że Laggania to ciało Peytoia. Twierdził jednak, że większość skamieniałości z Burgess zachowała się w całości; badacz uznał więc, że są to najprawdopodobniej skamieniałości dwóch różnych zwierząt, które znalazły się w tym samym miejscu[2].
W 1975 r. Alberto Simonetta i Laura Delle Cave zasugerowali, że Anomalocaris może być odnóżem dużego stawonoga, choć uznali za bardziej prawdopodobne, że jest to całe ciało. Dopiero w 1979 r. Briggs opublikował badania, w których stwierdził, że Anomalocaris to w rzeczywistości odnóże wielkiego stawonoga, z kolcami na wewnętrznej części. Porównał je z odnóżami pokarmowymi, które był wcześniej przypisywane do Sidneyia[2].
Potwierdzono to w 1982 roku, kiedy Whittington opublikował opis pierwszego lepiej zachowanego Anomalocaris. Okazało się, że “krewetki” opisane przez Whiteavesa były odnóżami chwytnymi. Znajdowały się one się przy otworze gębowym, wokół którego znajdowała się złożona z płytek obręcz przypominająca Peytoia. Whittington zbadał także inne okazy mające tego typu otwory gębowe. Różniły się one jednak kształtem pazurów na odnóżach chwytnych. W 1985 r. Whittington i Briggs uznali Peytoia (której młodszym synonimem jest Laggania) za młodszy synonim Anomalocaris, tworząc nową kombinację dla P. nathorsti – A. nathorsti. Uznali oni Anomalocaris za przedstawiciela dotąd nieznanego typu zwierząt[1].
Collins (1996) stwierdził, że szczęki należące do A. canadensis są takie same, jak P. nathorsti, w związku z tym P. nathorsti jest młodszym synonimem A. canadensis, a nie starszym synonimem Laggania cambria[1]. Daley i Bergström (2012) zauważyli jednak różnicę w budowie struktury wokół otworów gębowych A. canadensis i P. nathorsti. Stożek gębowy Peytoia składał się z 32 płytek, w tym czterech większych umieszczonych względem siebie prostopadle. U Anomalocaris obecne były tylko trzy większe płytki, a liczba mniejszych była zmienna. Daley i Bergström uznali więc Peytoia za ważny rodzaj, a Laggania ponownie za jego młodszy synonim[3].
Później skamieniałości Anomalocaris zostały odkryte także w Chinach[4][5]. W australijskichłupkach Emu Bay znaleziono Anomalocaris cf. canadensis, a także skamieniałości innego Radiodonta (‘Anomalocaris’ briggsi), który obecnie nie jest już zaliczany do Anomalocaris[6].
Budowa
Rozmiary ciała przedstawicieli fauny z Burgess; czerwony jest Anomalocaris.
Anomalocaris jest największym znanym zwierzęciem kambru – osiągał długość ok. 0,5–1 m[7]. W kambrze żył także nieco mniejszy Amplectobelua mający ok. 0,5 m długości. Znaleziono skamieniałości anomalokarida znacznie większego od Anomalocaris – Aegirocassis. Żył on jednak później – w ordowiku[8].
Tułów
Tułów Anomalocaris składał się z segmentów. U różnych gatunków ich liczba mogła być różna – u A. canadensis było ich 13, a u A. saron 11. Każdy taki segment miał parę płatowatych płetw, które częściowo zachodziły na siebie – przedni brzeg jednej płetwy zakrywał tylny brzeg płetwy znajdującej się przed nią. U A. canadensis przy głowie znajdowały się kolejne trzy pary podobnych, lecz mniejszych płetw. A. saron także miał takie płetwy, lecz ich liczba nie jest znana ze względu na stan zachowania się jego skamieniałości. W tylnej części ciała znajdowały się trzy pary bocznych płatów i jeden płat centralny, tworzące ogon w kształcie wachlarza. Tułów był pokryty strukturami ze szczecinką, które przypominały skrzela[9].
Przy podstawie płetw znajdowały się włókniste struktury, interpretowane jako pęczki mięśni, które mogły wspomagać ruch płetw. W przednim obszarze płetw znajdowały się struktury o długości do 5 mm i szerokości do 2 mm. Były ustawione obok siebie, do 10 lub 11 w rzędzie. Znajdowały się w miejscu, w którym płetwy nachodziły na siebie, mogły więc służyć do połączenia 2 sąsiednich płetw. Mogły być też pomocne w łączeniu płetw z resztą ciała[9].
Budowa wewnętrzna zwierząt z rzędu Radiodonta. Na żółto zaznaczono układ trawienny Anomalocaris.
W przedniej i tylnej części tułowia znajdowały się struktury zbudowane z oskórka, interpretowane odpowiednio jako jelito przednie i tylne. W środkowej części tułowia znajdowały się struktury interpretowane jako gruczoły jelita. Struktury te, połączone z jelitem, były ułożone parzyście (po jednym z każdej strony ciała)[9]. Składały się one z submilimetrowych blaszek, co jest cechą niespotykaną u współczesnych stawonogów i trylobitów[10].
Głowa
Anatomia przedniej części ciała Anomalocaris.
Z przodu głowy Anomalocaris znajdowały się odnóża chwytne (zwane też ramionami[11] lub odnóżami pokarmowymi), na spodniej części głowy znajdował się otwór gębowy, a na grzbietowej para oczu złożonych. U A. canadensis (oraz prawdopodobnie u A. saron) na grzbietowej części głowy znajdował się również pancerz z wyraźną obręczą[9]. U jednego okazu A. canadensis znaleziono także dwie owalne struktury. Daley i Edgecombe (2014) uznali je za oczy, ale mogą być to kolejne elementy wchodzące w skład pancerza głowy[12].
Ramiona Anomalocaris mogły osiągać długość do 18 cm[9]. Składały się z dwóch głównych części – znajdującego się bliżej ciała trzonu i z dystalnego segmentowanego regionu. Różniły się stopniem połączenia między segmentami, kątem na powierzchni grzbietowej „ramienia” oraz morfologią i położeniem kolców brzusznych. Trzon składał się z segmentów, które były od siebie słabiej oddzielone niż segmenty w dystalnej części ramiona. Z ostatniego segmentu trzonu wyrastał kolec trzonowy o innym kształcie niż kolce położone bliżej końca ramienia. Dystalny region składał się z kilkunastu segmentów, z których wyrastały kolce (endyty). Segmenty były oddzielone od siebie trójkątnymi obszarami elastycznego oskórka[13][14].
Porównanie stożków gębowych Anomalocaris, Peytoia i Hurdia
Stożek gębowy, pośrodku którego znajdował się otwór gębowy, składał się z koncentrycznie ułożonych płytek. Struktura ta przypominała wyglądem plaster ananasa[2]. Trzy płytki były większe od pozostałych, których liczba była zmienna. Różniła się więc od stożka gębowego Peytoia, który składał się z 32 płytek, z czego cztery były duże[3].
Na głowie znajdowała się para oczu złożonych, umieszczonych na słupkach. Oczy były w zarysie owalne lub gruszkowate[9]. Dobrze zachowane okazy zwierząt z rzędu Radiodonta z Australii (konkretnie okazy z gatunku Anomalocaris briggsi, który obecnie uznawany jest za gatunek należący do innego rodzaju niż Anomalocaris) pozwoliły na dokładniejsze zbadanie anatomii oczu tej grupy bezkręgowców. Każde oko składało się z co najmniej 16 tys. sześciokątnych fasetek. Wzrok zwierząt należących do Radiodonta był więc ostrzejszy niż u większości żyjących obecnie stawonogów. Oczy były duże – mogły mieć ok. 2–3 cm długości. Większe oczy miały nieliczne stawonogi – niektóre Pterygotidae i Thylacocephala[15]. Prawdopodobnie Anomalocaris widział dichromatycznie[16].
Paleobiologia
Anomalocaris uznawana jest za szczytowego drapieżnika kambryjskich ekosystemów. Wywnioskowano to m.in. na podstawie dużego rozmiaru ciała, obecności masywnych odnóży pokarmowych i ząbkowanego otworu gębowego[15]. Różne gatunki Anomalocaris mogły jednak odżywiać się odmiennym pokarmem. Anomalocaris saron i Anomalocaris magnabasis miały cienkie kolce pomocnicze na przedniej krawędzi podstawy kolców wewnętrznych (spinules). Były one delikatne, co sugeruje, że te gatunki odżywiały się zwierzętami o miękkim ciele, być może filtrowały pokarm z wody[17]. Innym gatunkiem, który prawdopodobnie był filtratorem, jest A. briggsi[14]. Natomiast A. canadensis był raczej drapieżnikiem - jego kolce brzuszne były krótsze, przez co mniej podatne na uszkodzenia, a ramiona mogły się ściślej zwijać (był więc w stanie manipulować twardszym pokarmem, niż pozostałe gatunki)[17].
Skamieniałości niektórych trylobitów noszą ślady deformacji pancerza oraz jego ubytki. Takie skamieniałości są interpretowane jako pozostałości po drapieżnictwie Anomalocaris, który za pomocą odnóży chwytnych wyginał ciała trylobitów w celu skruszenia ich pancerzy. Według tej hipotezy Anomalocaris była durofagiem[7].
W łupkach Emu Bay odnaleziono także kilkucentymetrowe koprolity ze szczątkami trylobitów – osiem z nich zawiera fragmenty trylobita Redlichia takooensis, trzy Estaingia bilobata, a jeden zawiera fragmenty osobników obu gatunków[14]. Nedin (1999) uznał, że te trylobity zostały zjedzone przez Anomalocaris[7]. Możliwe, że Anomalocaris polowała na nie wybiórczo – większa liczba koprolitów zawierających szczątki Redlichia niż Estaingia (będąca rodzajem bardziej licznym w zapisie paleontologicznym niż Redlichia) sugeruje, że Anomalocaris wolała żerować na Redlichia. Większość koprolitów jest wydłużona, ale część jest zaokrąglona. Te pierwsze mogły powstać w czasie, w którym drapieżnik poruszał się, a pozostałe podczas spoczynku[14].
Nie ma jednak pewności, że to Anomalocaris była drapieżnikiem, który upolował te trylobity – prawdopodobnie Anomalocaris nie był w stanie odżywiać się tak twardymi organizmami. Stożek gębowy był stosunkowo miękki – składał się z niezmineralizowanego naskórka. Symulacja komputerowa wykazała, że płytki stożka gębowego drapieżnika pękały szybciej niż pancerze jego potencjalnych ofiar, natomiast żaden znaleziony okaz Anomalocaris nie posiadał uszkodzonych płytek[18][19]. Możliwe więc, że koprolity z łupków Emu Bay nie pochodziły od Anomalocaris, a od innego dużego drapieżnika. Z Emu Bay znanych jest niewiele dość dużych drapieżników. Są to Tuzoia, która jednak prawdopodobnie nie była zdolna do polowania na trylobity, a także trylobit Redlichia, który mógł być kanibalem[14].
Na podstawie symulacji komputerowych Yoshiyuki Usami stwierdził, że dla Anomalocaris najwydajniejsze było pływanie poprzez falowanie płetwami jak pojedynczą płetwą. Według badacza płetwy Anomalocaris zachodziły na siebie po to, by usprawnić pływanie[20].
Symulacje wykazały, że ogon Anomalocaris, jeśli był ułożony poziomo, mógł być przydatny do wykonywania manewrów, umożliwiając szybkie skręcanie. Jeśli natomiast wachlarz ogona nie był ustawiony płasko, a był skierowany w górę, mógł służyć do utrzymania stabilności bocznej[21].
Klasyfikacja
Po połączeniu wszystkich skamieniałości Anomalocaris w całość rodzaj ten okazał się bardzo odmienny od zwierząt żyjących obecnie. Whittington i Briggs uznali go za przedstawiciela nieznanego dotąd typu zwierząt. Collins (1996) zaliczył Anomalocaris i inne podobne zwierzęta do stawonogów, utworzył jednak dla nich nową gromadę (Dinocaridida) i rząd zwierząt (Radiodonta)[1].
Gatunki
Obecnie do rodzaju Anomalocaris zalicza się 6 gatunków: A. canadensis, A. kunmingensis, A. magnabasis, A. saron,A. pennsylvanica (być może młodszy synonim A. canadensis) i A. briggsi[22]. Niektóre z tych gatunków mogły być jednak bliżej spokrewnione z innymi rodzajami z rzędu Radiodonta, niż z Anomalocaris, a nawet mogły należeć do innych rodzin[6][23][8].
Uproszczone drzewo filogenetyczne rzędu Radiodonta z analizy Lerosey'ego-Aubrila i Patesa (2018)[8].
Porównanie odnóży gębowych 4 gatunków Anomalocaris
Gatunek typowy Anomalocaris, odnaleziony w skałach formacji Stephen w Kolumbii Brytyjskiej (Kanada)[14].
„Ramiona” tego gatunku składały się z 14 segmentów; z segmentów 9-10 wyrastały krótkie kolce grzbietowe, a dłuższe z segmentów 11-12. Z segmentów 1-13 wyrastały parzyste kolce brzuszne, z czego te wyrastające z segmentów 2-10 posiadały krótkie kolce pomocnicze. Pozostałe kolce brzuszne były proste. Na głowie znajdował się pancerz złożony z trzech elementów. Przednia część płetw posiadała cienkie prążki. Ogon, pozbawiony rozwidlonego elementu (furcae), był złożony z trzech par długich płatów otaczających mały płat środkowy[9].
Młodszymi synonimami A. canadensis są gatunki: A. whiteavesi, A. gigantea oraz A. cranbrookensis[24] (być może także A. pennsylvanica[25][26]).
Anomalocaris pennsylvanica
Gatunek odnaleziony w skałach formacji Kinzers (Pensylwania, USA). Do tego gatunku przypisano wiele okazów, jednak Pates i Daley uznali tylko trzy okazy za należące do tego gatunku (pozostałe uznał za inne gatunki, spokrewnione z Tamisiocaris borealis i Amplectobelua symbrachiata)[25]. A. pennsylvanica różnił się od A. canadensis brakiem kolców pomocniczych i stosunkowo większymi kolcami brzusznymi. Jednak brak kolców pomocniczych może być wynikiem tafonomii okazów zaliczonych do A. pennsylvanica – jeśli tak, to A. pennsylvanica może być młodszym synonimem A. canadensis[25][26].
Według analizy filogenetycznej Vinthera i in. był on bardziej bazalny niż pozostałe gatunki Anomalocaris oraz Amplectobelua i Paranomalocaris[23].
Anomalocaris saron
Gatunek odnaleziony w Chinach, w skałach formacji Qiongzhusi[4], datowanych na ok. 518 milionów lat[27]. W analizie Van Roya i in. (2015) znalazł się on w politomii z A. canadensis, A. pennsylvanica, Paranomalocaris oraz Amplectobeluidae. Badacze zaliczyli go do rodziny Anomalocarididae[28]. Jednak według analizy Leroseya-Aubrila i Patesa (2018) był on jednak bliżej spokrewniony z Amplectobelua niż z A. canadensis i został zaliczony do rodziny Amplectobeluidae[8].
Gatunek ten miał długie, smukłe kolce brzuszne z dwiema parami mniejszych kolców. Nazwa pochodzi od greckiego słowa „saron”, które oznacza „miotłę”, co odnosi się do wielu kolców na endytach odnóży[4].
Anomalocaris magnabasis
Nazwa gatunkowa została utworzona z łacińskich słów „magna” („duże”) i „basis” („nasady”), odnoszące się do dużych nasad endytów najbardziej dystalnego segmentu trzonu i pierwszego segmentu dystalnej części odnóża. Cecha ta odróżnia A. magnabasis od innych gatunków Anomalocaris.
Skamieniałości tego gatunku odnaleziono w USA (formacja Pioche, Nevada)[17].
Anomalocaris kunmingensis
Gatunek, który prawdopodobnie nie należał do rodzaju Anomalocaris – był bliżej spokrewniony z Amplectobelua, wraz z którym zaliczany jest do rodziny Amplectobeluidae[8]. Został odkryty w Chinach (wioska Gaoloufang, Kunming, wschodnie Junnan), w skałach formacji Wulongqing datowanych na „4 piętro kambru”. Nazwa gatunkowa odnosi się do miejsca odkrycia skamieniałości – miasta Kunming[5].
Odnóża składały się prawdopodobnie z 15 segmentów. Pierwszy segment był słabo zmineralizowany, zakrzywiony i pozbawiony kolców. Segment drugi posiadał mały kolec brzuszny, a kolejny segment miał masywny kolec brzuszny z 6 kolcami pomocniczymi. Kolce brzuszne wyrastające z segmentów 4-14 miały jedną lub dwie pary kolców pomocniczych. Dodatkowo segmenty 12-14 posiadały także kolce grzbietowe. Ostatni segment miał dwa zakrzywione dystalne kolce. Kolce kolejnych segmentów były naprzemiennie większe i mniejsze oraz skierowane dystalnie[5].
Anomalocaris briggsi
Gatunek z rzędu Radiodonta, który początkowo uznawany był za gatunek Anomalocaris. Według obecnych analiz filogenetycznych wydaje się jednak bliżej spokrewniony z Tamisiocaris[6][22], wraz z którym zaliczany jest do rodziny Tamisiocarididae. Miał długie, zwężające się przednie odnóża składające się z 14 segmentów oddzielonych trójkątnymi obszarami elastycznego oskórka. Segmenty 2–12 miały parę zakrzywionych kolców brzusznych, które były dłuższe niż wysokość segmentu, z którym były połączone w ich dystalnej części. Z podstawy kolców i z ich końców wyrastały mniejsze kolce, a zakończone były parą mniejszych kolców[14].
Gatunki nieważne
Oprócz 6 gatunków Anomalocaris, które są obecnie uznawane za ważne, opisano jeszcze kilka innych, które nie są już zaliczane do tego rodzaju.
Anomalocaris lineata to gatunek opisany na podstawie skamieniałości kambryjskich zwierząt znalezionych w skałach kambryjskiej formacji Kinzers (Pensylwania). Briggs (1978) utworzył dla tego gatunku nowy rodzaj – Serracaris – ponieważ okazał się on być stawonogiem o niepewnej pozycji filogenetycznej, podobnym do trylobitów[29][24].
Anomalocaris kokomoensis został opisany na podstawie skamieniałości znalezionej w skałach formacji Salina, datowanych na sylur. Briggss (1979) uznał go za stawonoga o niepewnej pozycji filogenetycznej[24].
Anomalocaris emmonsi został opisany na podstawie skamieniałości znalezionej w skałach formacji Parker Slate, datowanych na kambr. Skamieniałość została początkowo uznana za graptlita z rodzaju Climacograptus, a później za nowy gatunek Anomalocaris. Może być to skamieniałość glona[24].
Paleoekologia
Sugerowano, że pojawienie się dużych drapieżników o dobrym wzroku mogło mieć istotny wpływ na „eksplozję kambryjską” poprzez zapoczątkowanie „wyścigu zbrojeń” wśród kambryjskich zwierząt[15][30]. Jednak badania nie wykazały korelacji między drapieżnictwem, a powstawaniem nowych gatunków. Zatem drapieżniki mogły przyczynić się do zapoczątkowania radiacji kambryjsko-ordowickiej jedynie poprzez „faworyzowanie” zwierząt z egzoszkieletami ochronnymi lub prowadzących podziemny tryb życia[31].
Tafonomia
Skamieniałości Anomalocaris są zachowane w sposób typowy dla skamieniałości z łupków z Buress (i innych, podobnych stanowisk), jako prawie dwuwymiarowe ślady węglowe na skale (film węglowy). Niekiedy jelita zachowane są jako wypukłe struktury, powstałe poprzez fosforyzację[9]. U okazów z Emu Bay częsta była pirytyzacja ciała, a w okazie SAM P46330b zaszła fosforyzacja soczewek oka[15].
Ciała Anomalocaris łatwo ulegały rozpadowi – okazy nieartykułowane (izolowane fragmenty ciała oraz zbiory kilku fragmentów ciała, które nie są w takiej pozycji, jak za życia) są liczniejsze niż skamieniałości artykułowane[9]. Także ramiona ulegały rozpadowi. Pates i in. (2019) podzielili ten proces (bazując na zachowaniu okazów z gatunku A. magnabasis) na 5 etapów. Okazy zachowane na 1. etapie są najlepiej zachowane. W 2. etapie okazy traciły małe kolce (spinules); na 3. kolce pomocnicze; na 4. kolce brzuszne pierwszym segmencie, kolce grzbietowe i kolce końcowe; na 5. podstawy kolców brzusznych. Dodatkowo kolce brzuszne najlepiej zachowanych okazów A. magnabasis były ustawione w przybliżeniu równolegle, natomiast u gorzej zachowanych okazów (na 3. i 4. etapie) były ustawione pod różnymi kątami. Podobny proces występował u innych gatunków Anomalocaris – u A. canadensis kolce pomocnicze nie zachowały się na niektórych segmentach, a okazy nazywane A. pennsylvanica mogą być słabiej zachowanymi osobnikami (na etapie 3. lub na kolejnych) z gatunku A. canadensis[17].
Skamieniałości Anomalocaris są zachowane na dwa różne sposoby. W pierwszym (występujący u większej liczby okazów) zachowane są płetwy, ogon. W drugim skamieniałość składa się z luźno powiązanych ze sobą struktur ze szczecinką (które przypominały skrzela), a płetwy nie są zachowane[9].
↑ abcdStephen Jay Gould: Wonderful life: the Burgess Shale and the nature of history. W.W. Norton, 1989. ISBN 978-0-393-02705-1. Brak numerów stron w książce
↑JerzyJ.DzikJerzyJ., Dzieje życia na Ziemi : wprowadzenie do paleobiologii, wyd. 3 unowocześnione, Warszawa: Wydaw. Naukowe PWN, 2003, s. 193–195, ISBN 83-01-14038-0, OCLC69558361 [dostęp 2020-02-16].
↑Derek E.G.D.E.G.BriggsDerek E.G.D.E.G., A New Trilobite-like Arthropod from the Lower Cambrian Kinzers Formation, Pennsylvania, „Journal of Paleontology”, 52 (1), 1978, s. 132–140, ISSN0022-3360, JSTOR: 1303800 [dostęp 2020-03-10].
Prostituta e il suo cliente, raffigurati in una pelike attica, opera di Polignoto di Taso, circa 430 a.C., Museo archeologico nazionale di Atene. La prostituzione costituiva parte della vita quotidiana degli abitanti dell'antica Grecia. Nei maggiori centri urbani, ed in particolarmente nelle città portuali, quest'attività occupava un numero significativo di persone, finendo col rappresentare una parte importante dell'attività economica. Nella stragrande maggioranza delle polis la prostituz...
This article includes a list of references, related reading, or external links, but its sources remain unclear because it lacks inline citations. Please help to improve this article by introducing more precise citations. (April 2017) (Learn how and when to remove this template message) Antti Kukkonen Antti Kukkonen (3 October 1889 - 14 February 1978) was a Finnish Lutheran pastor and politician. He was a member of the Agrarian League. He served as Deputy Minister of Education in Lauri Ingman'...
Gmina Parzeczew PuebloBanderaEscudo Gmina ParzeczewLocalización de Gmina Parzeczew en Polonia Coordenadas 51°56′26″N 19°12′20″E / 51.940555555556, 19.205555555556Capital ParzęczewEntidad Pueblo • País PoloniaSuperficie • Total 103,82 km² Matrícula EZG Sitio web oficial [editar datos en Wikidata] Gmina Parzęczew es una gmina rural (distrito administrativo) ubicado en el condado de Zgierz, Voivodato de Łódź, en el centro de ...
Memorials to fallen military people Memorial tablet in Laon Cathedral to the British Empire dead of the First World War Between 1923 and 1936, the Imperial War Graves Commission erected a series of memorial tablets in French and Belgian cathedrals to commemorate the British Empire dead of the First World War. The tablets were erected in towns in which British Army or Empire troops had been quartered. The prototype Commission memorial tablet, placed in Amiens Cathedral in 1923 alongside tablet...
EDX-Спектр оксиду заліза Метод енергодисперсійної рентгенівської спектроскопії (англ. Energy-dispersive X-ray spectroscopy, EDX, EDRS чи EDS) — аналітична методика елементного аналізу твердої речовини, що базується на аналізі енергії емісії її рентгенівського спектру. За допомогою пучка еле
هذه المقالة يتيمة إذ تصل إليها مقالات أخرى قليلة جدًا. فضلًا، ساعد بإضافة وصلة إليها في مقالات متعلقة بها. (نوفمبر 2022) أحمد بن عمار وزير في المنصب818م – 820م العاهل المعتصم بالله الفضل بن سهل ابن الزيات معلومات شخصية تاريخ الوفاة 240هج مواطنة الدولة العباسية العرق عربي تعديل...
Artikel ini tidak memiliki referensi atau sumber tepercaya sehingga isinya tidak bisa dipastikan. Tolong bantu perbaiki artikel ini dengan menambahkan referensi yang layak. Tulisan tanpa sumber dapat dipertanyakan dan dihapus sewaktu-waktu.Cari sumber: Kampung Dongeng – berita · surat kabar · buku · cendekiawan · JSTOR Kampung DongengLahir18 Mei 2009 (umur 14)Tempat tinggalCiputat, Tangerang SelatanTahun aktif2009–sekarangSitus webKampung D...
Disused railway station in North Dorset, England Blandford ForumBlandford Forum railway station in April 1963General informationLocationBlandford Forum, North DorsetEnglandGrid referenceST888067Platforms2Other informationStatusDisusedHistoryOriginal companyDorset Central RailwayPre-groupingSomerset & Dorset Joint RailwayPost-groupingSouthern Region of British RailwaysKey dates31 August 1863Opened as Blandford21 September 1953Renamed Blandford Forum7 March 1966Closed for passengers1969clos...
American TV series or program Rockin' with Judy JetsonDVD coverWritten byCharles M. Howell IVKevin HoppsDirected byPaul SommerRay Patterson (supervising)StarringJanet WaldoGeorge O'HanlonDaws ButlerPenny SingletonDon MessickJean Vander PylMel BlancRob PaulsenRuth BuzziCindy McGeePat MusickCharlie AdlerSelette ColePat FraleyMusic bySven LibaekHoyt Curtin (music from The Jetsons)Country of originUnited StatesOriginal languageEnglishProductionExecutive producersWilliam HannaJoseph BarberaPr...
Star in the constellation Reticulum Alpha Reticuli Location of α Reticuli (circled) Observation dataEpoch J2000.0 Equinox J2000.0 (ICRS) Constellation Reticulum Right ascension 04h 14m 25.48414s[1] Declination −62° 28′ 25.8917″[1] Apparent magnitude (V) 3.315[2] Characteristics Spectral type G8 II-III[3] U−B color index +0.63[4] B−V color index +0.922[2] R...
Horse racecourse in Toyoake, Japan Chukyo Racecourse中京競馬場Location1225 Magome-chō Shikita Toyoake, Aichi, JapanCoordinates35°4′0.25″N 136°59′22.0″E / 35.0667361°N 136.989444°E / 35.0667361; 136.989444Owned byNagoya Horse Racing Co.,Ltd.Date opened1953Race typeFlat, SteeplechaseNotable racesTakamatsunomiya Kinen (G1)Champions Cup (G1)Official website Chukyo Racecourse (中京競馬場, Chūkyō-keibajō) is located in Toyoake, Aichi, Japan. It is u...
This article does not cite any sources. Please help improve this article by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed.Find sources: Princes Park, Eastbourne – news · newspapers · books · scholar · JSTOR (October 2022) (Learn how and when to remove this template message) The Oval Princes Park in Eastbourne, East Sussex, England, is a 33-acre (13 ha) public park 1 mile (1.6 km) east of Eastbourne Tow...
Peta Rumelia pada tahun 1801. Rumelia (Turki: Rumeli; bahasa Albania: Rumelia; bahasa Yunani: Ρωμυλία, Romylía, atau Ρούμελη, Roúmeli; Bosnia, Serbia dan bahasa Makedonia: Румелија, Rumelija; bahasa Bulgaria: Румелия, Rumeliya) adalah istilah historis yang mendeskripsikan wilayah yang kini disebut Balkan atau Semenanjung Balkan ketika dikuasai oleh Kesultanan Utsmaniyah. Etimologi Istilah Rûm bermakna Romawi, sementara Rumelia dan Rumeli ber...
American rock band New Found GloryNew Found Glory performing live at Slam Dunk Festival in 2019Background informationAlso known as NFG A New Found Glory International Superheroes of Hardcore OriginCoral Springs, FloridaGenres Pop-punk alternative rock easycore melodic hardcore punk rock DiscographyNew Found Glory discographyYears active1997–presentLabels Fiddler Eulogy Drive-Thru MCA Geffen Bridge 9 Epitaph Hopeless Revelation Members Jordan Pundik Ian Grushka Chad Gilbert Cyrus Bolooki Pas...
Private university in Camarines Sur, Philippines This article needs additional citations for verification. Please help improve this article by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed.Find sources: Ateneo de Naga University – news · newspapers · books · scholar · JSTOR (April 2021) (Learn how and when to remove this template message) Ateneo de NagaUniversityPamantasang Ateneo de NagaAteneo de Naga na Uniber...
One of the 234 State Legislative Assembly Constituencies in Tamil Nadu, in India ChidambaramConstituency for the Tamil Nadu Legislative AssemblyConstituency detailsCountryIndiaRegionSouth IndiaStateTamil NaduDistrictCuddaloreLS constituencyChidambaramEstablished1952Total electors2,50,998[1]ReservationNoneMember of Legislative Assembly16th Tamil Nadu Legislative AssemblyIncumbent K. A. Pandian Party AIADMKElected year2021 Chidambaram is a legislative assembly in Cuddalore di...
India-related events during the year of 1946 This article needs additional citations for verification. Please help improve this article by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed.Find sources: 1946 in India – news · newspapers · books · scholar · JSTOR (December 2013) (Learn how and when to remove this template message) ← 1945 1944 1943 1946 in India → 1947 1948 1949 Centuries: 18th 19th 20th 2...
Chiefdom in South Kivu, Democratic Republic of the CongoBafuliiru ChiefdomChiefdomChefferie de BafuliiruCountry Democratic Republic of the CongoProvinceSouth KivuTerritoryUviraGovernment • MwamiNdare III Simba Kalingishi AdamsArea • Total1,514.270 km2 (584.663 sq mi)Time zoneUTC+2 (CAT)Official languageFrenchNational languageKiswahili The Bafuliiru Chiefdom (French: Chefferie de Bafuliiru), formerly known as Chefferie des Bafulero, is a chiefdom loc...
