W latach 30. Popielowie mieszkali w Borysławiu, a potem we Lwowie, gdzie Andrzej Popiel spędził pierwsze lata dzieciństwa. Jego ojciec został zmobilizowany i wziął udział we wrześniu 1939 roku w wojnie obronnej przed agresją niemiecką. Po przejściu szlaku bojowego został internowany na Węgrzech, a następnie, po wkroczeniu armii niemieckiej, aresztowany przez Gestapo i zesłany do obozu koncentracyjnego Dachau[1].
Aby uniknąć wywózki na wschód, pozostała we Lwowie matka Anna Popielowa w 1940 roku przeniosła się wraz z dziećmi na stałe do domu swoich rodziców, do Krakowa[1]. Tam w czasie okupacji niemieckiej Andrzej Popiel ukończył pierwszą i drugą klasę szkoły podstawowej[a], dodatkowo uczęszczając na prywatne lekcje w mieszkaniu przy placu Biskupim.
W latach 1953–1958 zawodniczo uprawiał tenisa jako zawodnik KS Cracovia, gdzie jego trenerem był Krzysztof Herbst, a okazjonalnie także Józef Hebda. Ten ostatni zachęcał Popiela do kontynuowania kariery sportowej. Popiel zrezygnował jednak z gry w tenisa, jako że było to wówczas zajęcie słabo opłacane i nie dające perspektyw życiowych.
W drugiej połowie lat 50. służył w dowództwie wojsk lotniczych Ludowego Wojska Polskiego. Ukończył służbę ze stopniem kaprala. W latach 1958–1960 brał udział w testach spadochronów dla wojska. Na przestrzeni trzech lat wykonał sto dwadzieścia trzy skoki na spadochronach na terenie lotniska w Boernerowie, jako jeden z dwunastu testerów w grupie.
Wciągnął się w działalność teatralną w Studenckiej Estradzie Rozrywkowej w Krakowie[c], gdzie debiutował w 1955 roku wraz z Markiem Walczewskim we wspólnym programie Raz na lewo, raz na prawo (przy realizacji współpracował z nimi wówczas jako członek ekipy technicznej Jerzy Bińczycki). Gościnnie występował w będącej u progu swej działalności Piwnicy pod Baranami. Karierę teatralną rozpoczął 13 kwietnia 1961 roku w Estradzie Kraków, debiutując w spektaklu Wesoły telewizor; i występował w krakowskiej Estradzie do roku 1964.
Następnie występował w programach estradowych jako członek zawodowych zespołów wojskowych. W latach 1964–1966 związał się z Zespołem Estradowym Warszawskiego Okręgu Wojskowego Desant, z siedzibą w Krakowie. Pod koniec 1966 roku wystąpił w Estradzie Bydgoskiej wraz z Fryderyką Elkaną w programie Ewa, córka Ewy z muzyką Katarzyny Gärtner[d].
W 1968 roku na kilka miesięcy związał się z zespołem marynarki wojennej Flotylla w Gdyni, gdzie został zaangażowany wspólnie z Joanną Rawik. W latach 1968–1972 występował z warszawskim zespołem służby inżynieryjno-budowlanej Wesoła Drużyna. Jako członek tej grupy zdobył w 1970 roku nagrodę indywidualną na Festiwalu Zespołów Artystycznych Wojska Polskiego w Połczynie-Zdroju za wykonanie piosenki TransportMateusza Święcickiego.
W 1974 roku związał się z Teatrem Muzycznym w Gdyni, gdzie został przyjęty do zespołu przez Danutę Baduszkową[f]. Został wówczas na dwa tygodnie przed premierą obsadzony w głównej roli w Przygodach Sindbada Żeglarza, w zastępstwie za Zenona Bestera, który w trakcie prób do spektaklu dostał na scenie krwotoku i nie był w stanie kontynuować pracy. Przez kolejne lata Andrzej Popiel był członkiem zespołu Teatru Muzycznego w Gdyni. W latach 70. i 80. był obsadzany zazwyczaj w rolach pierwszoplanowych, od lat 90. w rolach drugoplanowych, m.in. jako rabin w Skrzypku na dachu w inscenizacji Jerzego Gruzy (1984) – spektaklu wystawionym również w Teatrze Wielkim w Warszawie (1993). W inscenizacji Pana Tadeusza w reżyserii Adama Hanuszkiewicza na deskach Teatru Miejskiego w Gdyni odegrał rolę Podkomorzego (1991).
W latach 1981–1982 na zaproszenie Zbigniewa Marka Hassa prowadził dla słuchaczy Studium Wokalno-Aktorskiego przy Teatrze Muzycznym w Gdyni wykłady będące wstępem do rozważań o teatrze i jego roli. Ponadto współpracował indywidualnie z młodymi artystami związanymi z Teatrem, w tym z Izabelą Trojanowską oraz Bożeną Zawiślak. Nie podjął się działalności pedagogicznej na większą skalę. W latach 70. odmówił Danucie Baduszkowej, która zaproponowała mu prowadzenie w Studium Wokalno-Aktorskim zajęć z interpretacji piosenki, zaś w latach 90. odmówił propozycji kierowania Studium złożonej mu przez Jerzego Gruzę.
Andrzej Popiel w Klubie Aktora w Gdańsku, 2014
Był członkiem zespołu Teatru Muzycznego w Gdyni do 1997 roku. W 2014 roku powrócił na jego deski z rolą w Skrzypku na dachu, i wziął udział m.in. w prezentacji sztuki na 54. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych[2]. W 2011 roku był członkiem jury Konkursu Małych Form Teatralnych w Gdyni[3].
Występował w rolach epizodycznych w serialach telewizyjnych i filmach.
Był aktywnym działaczem NSZZ „Solidarność”. W czasie stanu wojennego wspierał rodziny osób internowanych. Przez szereg lat prowadził jako lektor apele poległych w rocznicę Grudnia 1970. Był współtwórcą i wykonawcą Gdyńskiej Drogi Krzyżowej, odbywanej corocznie 17 grudnia[5][6].
W 1984 roku ukończył kurs sędziowski Międzynarodowej Federacji Tenisowej w Belgradzie, uzyskując certyfikat sędziego. Sędziował jako sędzia naczelny w Pucharze Galea w Stalowej Woli (1986). Był sędzią międzynarodowych mistrzostw Polski oraz turniejów WTA w Sopocie. W maju 1999 roku był sędzią tenisowego turnieju dla niepełnosprawnych V Petrochemia Polish Open[7].
W styczniu 2016 roku prezydent RPAndrzej Duda przesłał na jego ręce list gratulacyjny z okazji jego osiemdziesiątych urodzin[g].
Zmarł 17 lutego 2020 w Gdyni, w wieku osiemdziesięciu czterech lat[4][9][10][11]. 27 lutego 2020 odbyła się msza żałobna w kościele św. Rodziny przy ul. Kołłątaja w Gdyni, z udziałem sztandaru Solidarności. Pogrzeb Andrzeja Popiela miał miejsce 6 marca 2020 na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Prochy Andrzeja Popiela złożono w grobie rodzinnym[h]. Pogrzeb miał charakter katolicki. List pożegnalny w imieniu Gdańskiego Oddziału Związku Artystów Scen Polskich odczytała w czasie uroczystości Bożena Zawiślak-Dolny[11].
1976: Baśń o grających jabłkach (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Ryszard Ronczewski) jako Zły czarodziej
1976: Promises, promises (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Danuta Baduszkowa, Zbigniew Bogdański) jako Kirkeby
1977: Dzielny wojak Szwejk (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Zbigniew Bogdański) jako generał Schwartzburg
1978: Dwie księżniczki (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Ryszard Ronczewski) jako książę Bolko
1978: Nasz człowiek w Hawanie (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Danya Krupska, Zbigniew Bogdański) jako doktor Hasselbacher[p]
1978: Stan wyjątkowy (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Stanisław Syrewicz) jako tajniak
1979: Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Andrzej Ziębiński, Zofia Kuleszanka) jako Wawrzeniec
1979: Chłopiec z gwiazd (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Ryszard Ronczewski) jako ojciec
1980: Słowik (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Wojsław Brydak) jako rybak
1980: Kolęda-Nocka (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Krzysztof Bukowski) jako jeden z jedenastu
1981: Wielki świat (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Stefan Wenta) jako Przewodniczący Wielkiej Organizacji
1982: Uciechy staropolskie lepsze i pożyteczniejsze aniżeli z Bacchusem i Wenerą (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Kazimierz Łastawiecki) jako Lewiatan, Pan, Piekarz, Szlachcic
1982: Rozkwit i upadek miasta Mahagonny (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Kari Vilenius) jako Mojżesz
1983: Janosik, czyli na szkle malowane (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Jan Uryga) jako żandarm
1983: Madame Sans-Gene (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Jerzy Gruza) jako Canouville[q]
1983: Fachowcy czyli po prostu robota (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Jerzy Gruza) jako Tektura
1983: Perichola (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Jerzy Gruza)
1984: Drugie Wejście Smoka czyli Franek Kimono Story (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Jerzy Gruza) jako Mohamed i muszkieter
1984: Skrzypek na dachu (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Jerzy Gruza) jako rabin
1985: Kabaret literacki Afanasjewa (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Jerzy Afanasjew) jako Łonkow
1985: Czarna dziura, czyli Gwiezdne Love Story (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Jerzy Gruza) jako robot Humbug
1985: Opera za trzy grosze (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Waldemar Matuszewski) jako Peachum
1986: Oedipus (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Pierre Cunliffe) jako niewolnik[r]
1988: Me and My Girl (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Jerzy Gruza) jako Tomasz; Perłowy Król
1989: Piaf (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Andrzej Pieczyński) jako Louis Leplee – Papa
1989: Les Misérables (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Jerzy Gruza) jako biskup
1990: Ja kocham Rózię (Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Jerzy Gruza) jako arcybiskup
↑Pierwszą klasę w szkole przy ulicy Gertrudy, drugą w szkole przy placu Matejki, z wejściem od strony Kleparza.
↑Szkoła ta znajdowała się przy ulicy Grodzkiej w Krakowie, potem (od rozpoczęcia przez Andrzeja Popiela piątej klasy) została przeniesiona na ulicę Straszewskiego i (od rozpoczęcia siódmej klasy) do Gimnazjum Witkowskiego przy ulicy Studenckiej.
↑Odpowiednik gdańskiego teatru studenckiego Bim-Bom.
↑Przedsięwzięcie miało rzadko spotykany jak na lata 60. rozmach, uwzględniając projekcję filmu z udziałem wykonawców w tle do wykonywanego na żywo programu.
↑Teatr Muzyczny w Łodzi zmieniał wówczas profil, włączając do programu przede wszystkim musicale, i potrzebował bas-barytona do ról musicalowych.
↑Danuta Baduszkowa osobiście chciała zaangażować Popiela już w 1968 roku, kiedy poznali się i po raz pierwszy współpracowali przy tworzeniu programu zespołu Flotylla na Festiwal w Połczynie-Zdroju i Kołobrzegu.
↑W tekście listu prezydent Andrzej Duda popełnił błąd w zwrocie do adresata, używając zamiast imienia Andrzej imienia Adam.
↑Spektakl po angielsku. W ramach wymiany międzynarodowej reżyserował Australijczyk Pierre Cunliffe. Rolę niewolnika (slave) w londyńskiej prapremierze spektaklu wykonywał John Gielgud.
↑Andrzej Popiel: Adam Vetulani – mój Wuj i Profesor. W: Adam Vetulani 1901–1976. Materiały z Posiedzenia Naukowego PAU w dniu 16 listopada 2001 r.. Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 2005. ISBN 83-60183-08-2. Brak numerów stron w książce
