Andrzej Kulig (inżynier)

Andrzej Kulig
Data i miejsce urodzenia	30 czerwca 1955 ; Limanowa
	Doktor habilitowany nauk technicznych
	Specjalność: systemy ochrony środowiska, ochrona gleb i gruntów oraz atmosfery
Alma Mater	Politechnika Warszawska
Doktorat	1987
Habilitacja	2003
	Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Politechnika Warszawska
Okres zatrudn.	od 1979
Stanowisko	profesor PW
	Dziekan
Wydział	Instalacji Budowlanych, Hydrotechniki i Inżynierii Środowiska PW
Okres spraw.	od 2019
	Odznaczenia

Andrzej Kulig (ur. 30 czerwca 1955 w Limanowej) – polski inżynier inżynierii środowiska, wykładowca akademicki, doktor habilitowany nauk technicznych, profesor Politechniki Warszawskiej, prodziekan ds. Ogólnych i Nauki na Wydziale Inżynierii Środowiska Politechniki Warszawskiej (od 2016 – Wydział Instalacji Budowlanych, Hydrotechniki i Inżynierii Środowiska) w latach 2012–2019, dziekan od 2019. Syn Stanisława Kuliga^[1].

Życiorys

W 1979 ukończył studia na Wydziale Inżynierii Sanitarnej i Wodnej (od 1993 Inżynierii Środowiska) Politechniki Warszawskiej (mgr inż. – systemy ochrony atmosfery). Stypendysta naukowy UNESCO w Królewskim Holenderskim Instytucie Meteorologicznym (KNMI) w De Bilt w Holandii w 1985. Stopień naukowy doktora nauk technicznych uzyskał na Politechnice Warszawskiej w 1987, przedstawiając pracę pt. „Metoda określania emisji zanieczyszczeń chemicznych i mikrobiologicznych powietrza z wybranych obiektów gospodarki komunalnej”. Roczne międzynarodowe studia podyplomowe „Advanced Environmental Sanitation” w International Institute for Hydraulic and Environmental Engineering (IHE) w Delfcie (Dip. E.E., rok ak. 1990/91). W 2003 na Wydziale Inżynierii Środowiska Politechniki Warszawskiej uzyskał stopień doktora habilitowanego^[2]^[3]. Profesor nadzwyczajny PW od 2007. Pracuje w Katedrze Ochrony i Kształtowania Środowiska^[4], którą kieruje od 2018. W 2012 wybrany na stanowisko prodziekana wydziału^[5]. Od 2019 dziekan wydziału.

Działalność naukowa i inżynierska

Obszar badań i dydaktyka

Dyscyplina: inżynieria i ochrona środowiska, od 2018 inżynieria środowiska, górnictwo i energetyka; specjalność: systemy ochrony środowiska, ochrona gleb i gruntów oraz atmosfery^[6].
Badania środowiskowe i oceny oddziaływania na środowisko, dotyczące w szczególności powierzchni ziemi, a także obiektów gospodarki ściekowej i odpadowej w zakresie emisji zanieczyszczeń mikrobiologicznych i chemicznych, w tym odorantów (olfaktometrii środowiskowej), oraz oddziaływania zapachowego i akustycznego^[7].
Monitoring środowiska, obejmujący glebę i grunty, powietrze atmosferyczne, oraz wody powierzchniowe i podziemne.
Przeglądy ekologiczne terenu oraz środowiskowe uwarunkowania jego degradacji, rekultywacji, zagospodarowania i ochrony.
Wykładowca m.in. przedmiotów: Ochrona powierzchni ziemi, Rekultywacja i zagospodarowanie gruntów, Oceny oddziaływania na środowisko, Prawodawstwo w ochronie środowiska, Ekologiczne i społeczne aspekty biotechnologii oraz Soil Protection, Environmental Impact Assessment.

Dorobek naukowy

Autor lub współautor ponad 140 opublikowanych prac, w tym 4 monografii i 10 rozdziałów w monografiach naukowych, oraz ponad 350 prac nie opublikowanych (projekty naukowo-badawcze i badawczo-wdrożeniowe dla gospodarki, raporty o oddziaływaniu na środowisko, przeglądy ekologiczne oraz ważniejsze ekspertyzy i opinie). Promotor dwóch przewodów doktorskich, recenzent siedmiu prac doktorskich i trzech habilitacyjnych^[2].

Wybrana bibliografia naukowa

Dokładny spis publikacji naukowych prof. nzw. dr hab. inż. Andrzeja Kuliga znajduje się na stronie internetowej Zespołu Ochrony Powierzchni Ziemi, którego jest kierownikiem^[8]. Wybrane publikacje:

2004 Metody pomiarowo-obliczeniowe w ocenach oddziaływania na środowisko obiektów gospodarki komunalnej. Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej. Warszawa. ISBN 83-7207-518-2.
2007 Physico-chemical and microbiological characteristics of leachates from Polish municipal landfills (współautor). [w:] Environmental Engineering, L. Pawłowski, M.R. Dudzińska, A. Pawłowski [eds]. s. 327–337. CRC Press; Taylor & Francis Group, London. ISBN 978-0-415-40818-9.
2008 Procedury ocen środowiskowych w budownictwie., [w:] Problemy Naukowo-Badawcze Budownictwa. Tom IV Zrównoważony rozwój w budownictwie, Polska Akademia Nauk Komitet Inżynierii Lądowej i Wodnej, A. Łapko, M. Broniewicz, J.A. Prusiel (red.). s. 29–41. Wydawnictwo Politechniki Białostockiej, Białystok. ISBN 978-83-60200-50-6.
2009 Cleaning the environment from petroleum-derivative hydrocarbons on the example of a dumping site for liquid waste from crude oil wells (współautor). [w:] Innowacyjne rozwiązania rewitalizacji terenów zdegradowanych, s. 64–72. CBiDGP i IETU, Katowice. ISBN 978-83-905712-8-7.
2010 Listeria monocytogenes and chemical pollutants migration with landfill leachates (współautor). [w:] Environmental Engineering III, L. Pawłowski, M.R. Dudzińska, A. Pawłowski [eds]. s. 203–212. CRC Press; Taylor & Francis Group, London. ISBN 978-0-415-54882-3.
2010 Identyfikacja, inwentaryzacja i charakterystyka źródeł odorantów w gospodarce komunalnej w Polsce (współautor). [w:] Współczesna problematyka odorów, M.I. Szynkowska, J. Zwoździak (red.). s. 14–53. WN-T, Warszawa 2010. ISBN 978-83-204-3674-7.
2012 Impact of Technological Solutions and Operating Procedures on Odour Nuisance of Municipal Solid Waste Treatment Plants in Poland (współautor). [w:] Chemical Engineering Transactions, vol. 30, s. 271–276. AIDIC Servizi, Italy 2012. ISBN 978-88-95608-21-1.

Funkcje akademickie

Dziekan Wydziału Instalacji Budowlanych, Hydrotechniki i Inżynierii Środowiska PW (od 2019), prodziekan ds. Ogólnych i Nauki na Wydziale Inżynierii Środowiska PW (2012-2019); w Instytucie Systemów Inżynierii Środowiska PW: kierownik Zakładu Ochrony Środowiska Miejskiego (2004-2007) oraz Zastępca Dyrektora ds. Nauki (1993-2000); kierownik Zespołu Ochrony Powierzchni Ziemi (od 1991, w Katedrze Ochrony i Kształtowania Środowiska od 2011); redaktor Prac Naukowych PW serii „Inżynieria Środowiska” pt. Współczesne problemy inżynierii i ochrony środowiska (od 2008); członek Senackiej Komisji ds. Rozwoju Kampusów Akademickich (2008-2012); członek Senackiej Komisji ds. Nauki (2012-2019). Organizator konferencji naukowych (1984, 1987, 1990, 1995, 1997, 2000, 2001).

Przynależność do organizacji naukowych i zawodowych^[9]

International Association for Impact Assessment – członek (od 2006)
International Association for Public Participation – członek (1999-2005)
Towarzystwo Chemii i Inżynierii Ekologicznej – członek założyciel (od 1997)
Polskie Zrzeszenie Inżynierów i Techników Sanitarnych – członek (z uprawnieniami rzeczoznawcy, od 1980), w tym m.in. przewodniczący Sekcji Ochrony Środowiska Oddziału Warszawskiego (1994-2007)
Stowarzyszenie Konsultantów Ocen Środowiskowych – członek założyciel (od 2002)
Członek kolegium redakcyjnego kwartalnika „Problemy ocen środowiskowych” (1998-2010)
Członek „Programming Board” kwartalnika „Ecological Chemistry and Engineering S” (od 2009)
Polski Komitet Normalizacyjny, Zespół Zagadnień Ogólnych, Ochrony Zdrowia i Środowiska – ekspert Komitetu Technicznego nr 192 ds. Ogólnych i Fizyki Gleby (od 1994)
Biegły sądowy SO w W-wie (od 1995)
Członek Mazowieckiej Regionalnej Komisji Ocen Oddziaływania na Środowisko (od 2011).

Odznaczenia, wyróżnienia i nagrody

Złoty Krzyż Zasługi (2002).
Medal Złoty za Długoletnią Służbę (2009).
Medal Komisji Edukacji Narodowej (2015).
Dyplom Inżyniera Europejskiego („EUR ING” reg. nr 18765 PL), przyznany przez Fédération Eurpéenne d’Associations Nationales d’Ingénieurs (FEANI, European Federation of National Engineering Associations) w Paryżu (1995).
Srebrna Odznaka Honorowa (1988) i Złota Odznaka Honorowa (1999) Polskiego Zrzeszenia Inżynierów i Techników Sanitarnych.
Wyróżnienie Ministra Środowiska (1999), Ministra Transportu i Budownictwa (2006) oraz nagrody JM Rektora Politechniki Warszawskiej (1985, 1990, 2004, 2005, 2011).
W maju 2013 roku uhonorowany medalem i tytułem „Przyjaciel Miasta Limanowa”.

Życie prywatne

Hobby: turystyka wysokogórska (m.in. Aconcagua, Kilimandżaro, Elbrus, Margherita, Mont Blanc, Demawend) i krajoznawcza (m.in. Nowa Zelandia, Australia, Peru, Islandia, Uganda, Maroko, gruziński Kaukaz) oraz fotografia i ogród. Wieloletni publicysta dwumiesięcznika „Echo Limanowskie” (autor m.in. reportaży podróżniczych, felietonów i artykułów biograficznych) oraz autor artykułów popularnonaukowych w kwartalniku „Almanach Ziemi Limanowskiej”^[10]. Autor książki pt. „Pół korony i inne wyprawy”^[11].

Przypisy

↑ Wojtas-Ciborska E. (2006): Księga Limanowian. Biografie ludzi związanych z Ziemią Limanowską. Część I. s. 318–320, Limanowa.
↑ ^a ^b Dr hab. Andrzej Kulig, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2013-09-05] .
↑ Pikoń K. (red. naczelny): Kronika Nauki Polskiej 2003-2006. Wydawnictwo Helion, 2007, s. 272–273. ISBN 978-83-926326-1-0.
↑ http://www.opz.is.pw.edu.pl/index.php/prof-nzw-dr-hab-inz-andrzej-kulig/ – oficjalna notka biograficzna [dostęp 2019-11-18].
↑ https://web.archive.org/web/20131028162419/http://www.is.pw.edu.pl/index.php/pl/home/wydzial/wladze-wydzialu [dostęp 2013-08-31].
↑ Pikoń K. (red. naczelny): Złota Księga Nauk Technicznych. Wydawnictwo Helion, 2011, s. 218–219. ISBN 978-83-930922-3-9.
↑ Kto jest kim w inżynierii ekologicznej 2000. Wyd. 4. T. 1: Specjaliści inżynierii ekologicznej. Warszawa: Polskie Towarzystwo Inżynierii Ekologicznej, 1999, s. 96–97. ISBN 83-900432-0-3.
↑ http://www.opz.is.pw.edu.pl/index.php/a-kulig-publikacje-naukowe-2004-2014/ – spis publikacji naukowych Andrzeja Kuliga [dostęp 2019-11-18].
↑ Polska Inżynieria Środowiska. Informator, A.M. Anielak (red.), s. 424–425. Komitet Inżynierii Środowiska PAN. Lublin 2007.
↑ Machowicz-Jurowicz I. (2008): Odkrywanie świata – pasje profesora Andrzeja Kuliga. Echo Limanowskie, rok XVI, nr 168, s. 12–15.
↑ Pół korony i inne wyprawy – Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej [online], www.wydawnictwopw.pl [dostęp 2019-11-18] .