Urodził się w okolicach Lwowa, z pochodzenia był Ormianinem. Rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wziął udział w powstaniu styczniowym, walczył w bitwie pod Miechowem. Następnie kontynuował naukę i w 1868 r. uzyskał stopień doktora medycyny, a w 1870 – doktora chirurgii i okulistyki. Był wówczas asystentem profesora Antoniego Bryka, który przekonał go do zajęcia się urologią. W 1870 r. został ordynatorem Szpitala św. Łazarza w Krakowie. W 1881 r. habilitował się na podstawie rozprawy „Doświadczalny przyczynek do przesączania krwi do jamy otrzewnowej”. W 1888 r. został profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1897 r. objął funkcję kierownika Kliniki Chirurgicznej UJ[1].
Zajmował się głównie chirurgią plastyczną, ortopedią, chirurgią jamy brzusznej, urologią i chirurgią tarczycy. Wypracował własną metodę przeszczepiania skóry, operował wady wrodzone układu kostnego u dzieci. Jako pierwszy opracował stosowanie piłki Gigliego do kraniotomii (chirurgicznego otwarcia czaszki) w 1897 r.
Jako pierwszy zwrócił uwagę na objaw wzmożonych ruchów robaczkowych w pierwszej fazie niedrożności mechanicznej jelita.
Zajmował się chirurgią dróg moczowych, w której wprowadził własną metodę umocowania nerki.
Jako pierwszy na ziemiach polskich zastosował rentgenografię do diagnostyki chirurgicznej. Wykorzystał zdjęcie rentgenowskie łokcia pacjenta po przebytym urazie, wykonane przez prof. Karola Olszewskiego w dniu 7 lutego 1896 roku w Zakładzie Chemicznym UJ (miesiąc po ukazaniu się informacji o odkryciu promieniowania rentgenowskiego przez Wilhelma Röntgena)[2][3][4].
17 lutego 1900 roku w Kościele św. Anny odsłonięto tablicę pamiątkową wykonaną przez prof. Dauna, którą umieszczono po lewej stronie ołtarza. Rama z marmuru pińczowskiego otacza popiersie z brązu. Na dole tablicy umieszczono napis " Alfred Obaliński, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, urodzony 15 grudnia 1843 w Brzeżanach, zmarł 18 lipca 1898 r. w Krakowie. Ku wiecznej pamięci kamień ten położyli koledzy Tow. Lekarskiego krakowskiego i profesorowie Uniwersytetu Jagiellońskiego"[6][7].
Przypisy
↑ abPiotrP.KuzakaPiotrP., BolesławB.KuzakaBolesławB., RomanR.SosnowskiRomanR., Alfred Obaliński (1843-1898) – pionier polskiej urologii, „Przegląd Lekarski”, nr 3, 2019, s. 151–155.
↑AndrzejA.UrbanikAndrzejA., EwaE.WykaEwaE., MonikaM.UrbanikMonikaM., Początki radiologii w Polsce w świetle dokumentów i eksponatów znajdujących się w zbiorach Uniwersytetu Jagiellońskiego, „Opuscula Musealia”, 24, 2016, s. 173–186, DOI: 10.4467/20843852.OM.16.015.7448 [dostęp 2021-02-04].
↑AndrzejA.UrbanikAndrzejA., StanisławS.LeszczyńskiStanisławS., Radiologia polska w XIX i XX wieku, Wydawnictwo Indygo Zahir Media/Uniwersytet Jagielloński, Biblioteka Jagiellońska, 2019, s. 27–29, ISBN 978-83-952995-8-2 [dostęp 2021-02-04].
