W latach 1856–1857 studiował medycynę na uniw. Wiedniu, gdzie w 1862 roku został doktorem medycyny i chirurgii, a w 1863 magistrem położnictwa[1]. W latach 1863–1865 pracował w szpitalu powszechnym jako sekundariusz[a]. W 1865 roku został asystentem na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Wiedeńskiego[1]. Wydziałem kierował wówczas prof. Karl von Rokitansky, który docenił zdolności naukowe i dydaktyczne A. Biesiadeckiego – po trzech latach asystentury zyskał on opinię najlepszego ucznia profesora[1]. Pod jego kierunkiem wykonywali naukowe prace m.in. Pagenstecher z Heidelbergu, Kessel z Gießen, Worochin z Petersburga, Collins Warren i H. Derby z Bostonu oraz Haight i Young z Nowego Jorku[1].
Kraków
Ilustracja z książki Alfreda Coopera, Edwarda Cotterella (Syphilis 1895) z objaśnieniem odwołującym się do pracy Biesiadeckiego[b][3]
Dzięki zdobytej w Wiedniu renomie, mając zaledwie 29 lat – został kierownikiem Katedry Anatomii Patologicznej UJ w Krakowie[1]. Zastąpił na tym stanowisku prof. Ludwika Teichmanna, który objął właśnie Katedrę Anatomii Opisowej (zwolnioną w 1868 roku przez prof. Antoniego Kozubowskiego[c])[1].
Rezygnacja A. Biesiadeckiego ze stanowisk w Uniwersytecie Jagiellońskim była spowodowana odmową rządu na budowę zakładu na poziomie umożliwiającym właściwą realizację zadań[1]. W okresie pracy w UJ wykształcił grono wysoko wyspecjalizowanych następców. Jego następcą w katedrze został Tadeusz Browicz. Drugi z najbliższych uczniów – L. Heigl – został prosektorem szpitala powiatowego we Lwowie, a następnie prof. nadzw. medycyny sądowejUniwersytetu Lwowskiego. Był owacyjnie żegnany przez krakowską młodzież[8].
Lwów
Dodatkową przyczynę porzucenia katedry przez A. Biesiadeckiego i przeniesienia do Lwowa wskazał Leon Wachholz w biografii opracowanej dla PSB z wykorzystaniem wspomnień Adama Czyżewicza („Kronika Uniwersytetu Jagiellońskiego” 1887, „Przegląd Lekarski” 1889)[1]:
…porzucił ją … zniechęcony odmową rządu zbudowania zakładu odpowiedniego celowi, a zarazem pociągnięty widokiem szerszej a pożytecznej dla kraju działalności na innem stanowisku.
Objął stanowisko "protomedyka" tj. naczelnego referenta zdrowia publicznego w Namiestnictwie Galicyjskim we Lwowie[1]. Organizował pracę lekarzy powiatowych, podjął starania o podniesienie poziomu higieny publicznej (por. historia i służby sanitarno-epidemiologiczne po 1918 roku), współtworzył Szkołę Wererynaryjną i pierwszy zakład bakteriologiczny. Przyczynił się do utworzenia w Morszynie „Zdroju Wód Gorzkich”[9][10]. Był przez wiele lat prezesem Galicyjskiego Towarzystwa Lekarskiego we Lwowie. Wspierał bibliotekę tegoż towarzystwa oraz działalność funduszu wsparcia wdów i sierot po lekarzach i założycielach[1][7]. W 1879 roku przemawiał, w imieniu delegacji lekarzy polskich, w czasie uroczystego jubileuszu Józefa Ignacego Kraszewskiego, wyrażając życzenie, aby „przyszłe pokolenia wiedziały, że społeczność lekarska umie ocenić i uznać ten wzór znakomitego pisarza i obywatela”[11].
Zyskał szerokie uznanie w latach 1878–1879, w okresie epidemiidżumy w Weltance nad Wołgą. W celu zbadania przebiegu epidemii odbył niebezpieczną wyprawę (wyniki obserwacji przedstawił w naukowym sprawozdaniu). Za bezinteresowne podjęcie się tego zadania otrzymał odznaczenia od rządów Austrii, Niemiec i Rosji[1]. W 1881 odznaczony Orderem Korony Żelaznej III klasy[12]. Został upamiętniony ufundowaniem gipsowego popiersia[13].
W latach 1870 i 1871 została wydana w Lipsku monografia pt. Haut, Haare u. Näagel (Strickera «Gewebelehre»)[1][14].
Uwagi
↑W Austrii etatowi asystenci szpitalni dzielili się na asystentów młodszych (Sekundarärzte) oraz asystentów starszych (Abteilunassistenten). W Galicji byli nazywani sekundariuszami I i II klasy[2].
↑Fragment opisu fig. 2: The adventitia of the larger vesselscontains round and spindle cells as first described by Biesiadecki.
↑Antoni Kozubowski (1805–1880) – wykładowca anatomii z zarysem histologii do roku 1868; do wybuchu powstania listopadowego studiował medycynę w Warszawie, a następnie kontynuował studia początkowo na Wydziale Lekarskim UJ, a następnie we Wrocławiu, Dreźnie, Monachium i Würzburgu. W latach 1855–1868 był profesorem anatomii i fizjologii w UJ[4].
↑Cooper, Alfred, Sir, 1846-1908; Cotterell, Edward, 1857-1898: Syphilis. Philadelphia: P. Blakiston (digitizing sponsor Open Knowledge Commons and Harvard Medical School), 1895, s. 166.
↑Antoni Kozubowski (1805–1880). [w:] Wydział Lekarski > Historia > Anatomia [on-line]. Uniwersytet Jagielloński, Portal UJ. [dostęp 2017-04-26].
↑ abAlfred Biesiadecki: Beitrag zur physiologischen und pathologischen Anatomie Lymphgefässe dem menschlichen Haut. W: Alfred Biesiadecki: Untersuchungen aus dem Patologisch-Anatomischen Institure in Krakau. Wien: Wilhelm Braumüller, 1872. [dostęp 2017-04-17]. Brak numerów stron w książce
.jpg)
_(14596935780).jpg)
