Pokonał Moabitów, wszedł do sojuszu prowadzącego wojny z Asyrią, utrzymywał pokój z królestwem Judy. Sprzymierzył się z Fenicjanami przez małżeństwo z Izebel, córką Etbaala I, króla Tyru, która wprowadziła do Izraela kult Baala i Aszery, wskutek czego Achab został potępiony przez Boga, o czym oznajmił prorok Eliasz.
Śmierć Achaba w bitwie pod Ramot
W Biblii jego imię stało się synonimem niegodziwości[2], pamiętny wrogością okazywaną prorokowi Eliaszowi, wprowadzeniem kultu Baala i skazaniem na śmierć Nabota z namowy swej żony, królowej Izebel, za niepopełnione winy.
Achab nie tylko wprowadził Baala jako boga do stolicy swego państwa, ale ponadto za namową Izebel wzniósł ołtarze pogańskie na wielu wzgórzach, gdzie pod osłoną gajów kapłani i inni uczestnicy tego kultu wywierali swój wpływ, aż cały niemal Izrael poszedł za nimi[3]. Zginął podczas oblężenia Ramot w Gileadzie przez Aramejczyków. Jego następcą był Ochozjasz. Kilka lat po jego śmierci ród Omrydów został wymordowany przez ich przeciwników, a królem został Jehu, który został wcześniej namaszczony na króla przez Elizeusza.
Wykopaliska z terenów historycznych granic północnego królestwa Izraela oraz terenów podbitych za panowania Achaba i jego ojca Omriego świadczą, iż to za panowania tych dwóch władców nastąpił duży rozwój infrastruktury miejskiej oraz integracja wewnętrzna królestwa i jego awans polityczny do czołowej potęgi Lewantu.
Awans ten oznaczał m.in. przyjęcie alfabetu fenickiego, otwarcie się na ówczesny świat cywilizowany w tym pojawienie się w kronikach asyryjskich (co dla nas oznacza rozpoczęcie epoki historycznej Izraela) oraz osłabienie religii mojżeszowej na rzecz nowych obcych kultów religijnych[1].
Przypisy
↑Achab, w: Słownik postaci biblijnych, Biblia 2000.
Praca zbiorowa, Historia powszechna, Tom 2: Od prehistorii do cywilizacji na kontynentach pozaeuropejskich, Mediaset Group SA, 2007, ss. 480, ISBN 978-84-9819-809-6
Adam Ziółkowski. Historia powszechna. Starożytność, Warszawa 2009. ss. 319
