Strąki o żółtobrązowej barwie. Są owłosione i spiralnie skręcona, lekko ściśnięte pomiędzy nasionami, okrągłe w przekroju. Mają od 7,15 do 15 cm długości i od 0,6 do 0,8 cm grubości[5].
Często rośnie w skupiskach. Występuje na obszarach, gdzie minimalna średnia temperatura najzimniejszego miesiąca nie spada poniżej 5 °C. Potrafi rosnąc na obszarach ze średnią roczną sumą opadów poniżej 400 mm. Na pustyniach, gdzie średnia roczna suma opadów wynosi poniżej 100 mm, zachowuje się jak stygofil, ponieważ poprzez system korzeniowy czerpie wodę z podziemnych warstw wodonośnych znajdujących się na głębokości 40–50 m[5].
Korzenie tego gatunku rosną 10 razy szybciej niż część nadziemna. Jest co cecha charakterystyczna dla wielu drzew i krzewów pustynnych[5].
Spośród 4 znanych podgatunków, 3 są tetraploidami (4n=52), natomiast podgatunek A. tortilis subsp. raddiana jest oktoploidem (8n=104)[5].
Systematyka i zmienność
Istnieje kilka podgatunków. Ponadto wyróżnia się kilka odmian geograficznych w ramach każdego podgatunku. Różnią się one strąkami (w niektórych odmian są owłosione, a u innych nagie) oraz dojrzewaniem płciowym. Odmiana A. tortilis subsp. raddiana var. pubescens prawdopodobnie powstała w wyniku hybrydyzacji podgatunków A. tortilis subsp. raddiana i A. tortilis subsp. tortilis, ponieważ występuje na pokrywających się obszarach zakresu obu podgatunków[5].
A. tortilis subsp. spirocarpa – Afryka Wschodnia oraz Namibia (obszary odizolowane od siebie), gałązki i strąki pokryte proszkiem, strąki spłaszczone w przekroju
A. tortilis subsp. tortilis – zachodnia Sahara, dolina Nilu, wybrzeże Morza Czerwonego oraz Azja Zachodnia, gałązki i strąki owłosione, strąki okrągłe w przekroju
Zastosowanie
Liście i starsze strąki służą za pożywienie dla bydła – owiec i kóz. Drewno wykorzystywane jest w budownictwie oraz jako drewno opałowe. Strąki, kora oraz korzenie są używane do garbowania[5].
Z naciętej kory wypływa sok zastygający na powietrzu. Zwany jest gumą arabską i jest przez Arabów wykorzystywany do sporządzania potraw[6].
Ma także zastosowanie w medycynie niekonwencjonalnej. Ma działanie przeciwrobacze, stosuje się przeciw infekcjom skórnym, obrzękom i chorobom alergicznym[5].
Obecność w kulturze
Akacja jest 29 razy wymieniona w Biblii. Zdaniem badaczy roślin biblijnych pod słowem tłumaczonym jako akacja kryją się 3 taksony: Acacia tortilis, jej podgatunek Acacia tortilis subsp. raddiana i Faidherbia albida. Wszystko wskazuje na to, że z drewna podgatunku raddiana i Acacia tortillis wykonano stół na chleby pokładne i ołtarz w Namiocie Spotkania, te gatunki akacji rosły bowiem na trasie przemarszu Izraelitów z Egiptu do Ziemi Obiecanej[6].
W Migdal Tzabaya czczone i chronione są bardzo stare akacje, panuje bowiem przekonanie, że z ich drewna wykonano Arkę Przymierza[6].
Okaz tego gatunku, zwany „drzewem z Ténéré” był uważany za „najbardziej samotne drzewo na Ziemi, gdyż był jedynym drzewem w promieniu 400 km. Rósł w północno-wschodnim Nigrze, na zachód od oazyBilma, pośrodku pustyni. Czerpał wodę z podziemnej warstwy wodonośnej znajdującej się na głębokości 45 m. Drzewo zostało zniszczone przez wojskową ciężarówkę w 1973 roku[7].
Przypisy
↑Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
↑ abcZofia Włodarczyk: Rośliny biblijne. Leksykon. Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera PAN, 2011. ISBN 978-83-89648-98-3. Brak numerów stron w książce
