Formowanie pułku rozpoczęto 20 kwietnia 1809 roku z inicjatywy prefekta płockiego Rajmunda Rembielińskiego[1] w departamencie łomżyńskim i płockim[2]. Nosił początkowo nazwę pułku jazdy płockiej[1]. Do 28 grudnia 1809 nazywany 1 pułku jazdy galicyjsko-francuskiej[3]. Od 1810 występował jako 7 pułk ułanów[1].
Pod koniec 1809 roku pułk liczył 610 żołnierzy[4].
Wiosną 1811 roku pułk przybył do Warszawy i zakwaterował się w Koszarach Mirowskich. Po sześciu tygodniach przegrupował się w okolice Radomia, gdzie ćwiczył wspólnie z 2 p.uł. Zakład pułkowy pozostał w Sieradzu, potem przeniósł się do Gniezna.
Według Henryka Dembińskiego 7 pułk ułanów nie miał najlepszej opinii pod względem wyszkolenia: "W pułku był taki zarodek nieporządku, że do końca istnienia swego był zawsze ruchawką"
Mundur
Od 1810 roku obowiązywała następująca barwa munduru[5]:
Kołnierz żółty z pąsową wypustką. Rabaty granatowe z pąsową wypustką.
Żółta barwa eksponowana była również na jednej ze stref proporczyka i nawiązywała do koloru przypisanego legii warszawskiej, na której terytorium formowała się jednostka[1].
30 kwietnia 1809 pułk przeprawił się przez Bug i uderzył na graniczne posterunki austriackie, biorąc licznych jeńców. 2 czerwca pomiędzy Górą a Piasecznem z powodzeniem ścigał austriackich huzarów. 4 czerwca przeszedł na lewy brzeg Wisły i zdobył Kozienice[1]. Niektórzy ułani pułku pozwalali sobie w czasie walk dokonywać "nieprawych rekwizycyj w sposobie szpecącym dostojność żołnierza polskiego", za co ich dowódca otrzymał surową reprymendę od naczelnego wodza[1].
Karol Linder: Dawne Wojsko Polskie. Ubiór i uzbrojenie. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1960.
Ryszard Morawski, Adam Paczuski: Wojsko Księstwa Warszawskiego. Ułani, gwardie honorowe, pospolite ruszenie, żandarmeria konna. Warszawa: 2009. ISBN 978-83-61229-03-2.
Gabriel Zych: Armia Księstwa Warszawskiego 1807–1812. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1961.
