Po mobilizacji kompania skierowana została do rejonu Miłosławia. Razem z samodzielną kompanią cekaemów oraz batalionem piechoty stanowiła skład oddziału wydzielonego 14 Dywizji Piechoty. OW utrzymywał przeprawy na Warcie w rejonie Nowego Miasta.
Rankiem 1 września w Miłosławiu załadowano kompanię na wagony i przewieziono ją w rejon Szubina, gdzie pozostawała w dyspozycji dowódcy 26 DP, w trakcie załadowania na transport, poległo dwóch żołnierzy w wyniku ataku lotniczego. 2 września 72 kompania przebywała w odwodzie dywizji w rejonie Żarczynie koło Wapna.
3 września kompania prowadząc rozpoznanie kierunku Nakła weszła w styczność bojową z oddziałami rozpoznawczymi niemieckiej 208 Dywizji Piechoty. Następnego dnia osłaniała przeprawy na Noteci ubezpieczając odwrót 18 pułku piechoty, by wieczorem wycofać się do Szubina. 5 września kompania stacjonowała w lasach łabiszyńskich koło Arnoldowa, jako odwód 26 DP odtwarzając sprawność bojową.
W kolejnych dniach kompania wycofywała się razem z pododdziałami 18 pp przez Szubin, Łabiszyn i Barcin do Inowrocławia. Podczas przemarszu przez Inowrocław niemieccy dywersanci ostrzelali polskie kolumny. W wyniku ostrzału, pluton techniczno–gospodarczy stracił 2 zabitych i 2 rannych.
7 września 26 Dywizja Piechoty, a z nią 72 skczr, została podporządkowana Armii „Pomorze”. Kompania wraz z kolarzami dywizyjnymi stanowiła straż przednią dywizji w przemarszu do rejonu Lubrańca i dalej (9 września) w kierunku Izbicy.
10 września kompania wraz z 81 samodzielną kompanią czołgów rozpoznawczych weszła w skład zgrupowania zmotoryzowanego dywizji i przemieszczały się po trasie Sułkowo-Rogoźno-Łanięta. 13 września kompania została bezpośrednio podporządkowana dowództwu Armii „Pomorze”. 15 września kompanie 72 i 81 zostały ponownie podporządkowane dowództwu 26 Dywizji Piechoty.
Następnego dnia czołgi obu tych kompanii oraz 82 kompanii czołgów rozpoznawczych wzięły udział w walce o las majątku Broki, uderzając na znajdujące się tam pozycje niemieckiego 74 pp. Pozbawione dostatecznego wsparcia artylerii i piechoty, tankietki musiały się jednak wycofać. 72 kompania straciła 2 czołgi.
17 września oddziały dywizji zostały zaatakowane przez czołgi 1 pułku pancernego niemieckiej 1 DPanc. W walce wzięły udział obie kompanie czołgów wspierające 10 pułk piechoty i 37 pułk piechoty. Straty były bardzo duże. 82 kompania przestała praktycznie istnieć, a 72 kompania straciła kilka czołgów wraz z załogami.
18 września reszta kompanii dotarła do lasu koło wsi Budy Stare, gdzie w wyniku nalotu niemieckiego straciła kolejny czołg. Próby dalszego marszu ku Bzurze nie powiodły się. Postanowiono zniszczyć sprzęt ciężki i pieszo kontynuować marsz. W trakcie przeprawy przez Bzurę poległ ppor. K. Sadowski i kilku żołnierzy.
Po przeprawieniu się przez Bzurę reszta żołnierzy w zwartej grupie dołączyła do oddziałów przebijających się przez Puszczę Kampinoską i wraz z nimi dotarła do Warszawy. Tam wcielono ich do batalionu obrony mostów dowodzonego przez kpt. A. Krzyżanowskiego[5].
Jan Tarczyński, Krzysztof Barbarski, Adam Jońca: Pojazdy w Wojsku Polskim = Polish Army vehicles : 1918-1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks"; Londyn: Komisja Historyczna b. Sztabu Głównego PSZ, 1995. ISBN 83-85621-57-1.
Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918 - 1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernych, 1971.
Jacek Skalski: 1 Batalion Pancerny. Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. Zeszyt nr 5. Warszawa: Redakcja Historyczno-Wojskowa P.W.Egross-Mikromax, 1991. ISBN 83-85253-20-3.
