Опел Монца (германски: Opel Monza) — автомобил дизајниран и произведен од германскиот производител на автомобили Опел, кој се произведувал во периодот од 1978 до 1986 година. Монца била продавана во Обединетото Кралство како Воксхал Ројал Купе.
Монца А (1978–1982)
Монца била испланирана како наследник на Опел Комодоре Купе. Во доцните 70-ти, моделот Комодоре C бил направен како верзија со 2 врати (како и Рекорд E1), но сепак како автомобил од седан. Првиот модел на серијата „Комодоре“ од „А“ поседувал редовно купе во производната линија и Опел посакал да направи понова верзија на нивното големо луксузно купе. Работата започнала во 1976 година и во 1978 година првите модели на Монца веќе биле достапни за купување. Автомобилите со кои би се натпреварувале би биле Мерцедес W126 купе и моделите од BMW серија 6 Ц (модели на купе) и кое било друго големо луксузно купе. Но, она што Опел не го сфатил е дека нивните стари технологии биле премногу стари. Автомобилот бил голем без да биде огромно луксузен. Ова не значело дека Монца не бил пријатен автомобил. Поседувал многу простор во внатрешноста на автомобилот, а огромните седишта на патниците би ги оставиле со чувство дека седат во многу поизразен бренд од Опел.
Заден дел од моделот (1978–1982)Воксхал Ројал Купе
Внатрешноста на моделот се состоела од делови главно позајмени од Рекорд Е1, а подоцна и од Е2, што значело пластични седишта, и многу пластика на таблата и внатрешните врати. Моделот доживеал проблем со менувачот. Опсегот на моторот за Монца A1 се состоел од 3.0S, 2.8S, ново развиен 3.0E, а подоцна и 2.5E (3,0 имал 180 КС и 248 Nm со вбризгување на гориво). 3-брзинскиот автоматски менувач „Борг Ворнер“ од опсегот „Комодоре“ требало да се модифицира за да се справи со новите и подобрените излезни напори. 4-брзинските менувачи на не биле доволни за работата, и наместо да стават посовремен 5-степен рачен менувач, Опел се свртел кон производителот Гетарг, и го инсталирал неговиот 4-степен менувач во раните модели на Монца.
Сепак, Монца, споделувајќи го истиот изглед како Сенатор А1, имал многу добри возни способности. Работел доста добро, благодарение на новоразвиениот систем за MacPherson за предниот дел на автомобилот, како што се користел и на Рекорд E1 и E2. Независната задна суспензија му дала на автомобилот одлична стабилност за толку голем автомобил. Опсегот на мотори, колку и да е економичен, бил исто така многу добар. 6-цилиндричните мотори биле сите од типот CIH. Многу делови на моторот, како што е пумпата за вода и возниот погон, всушност биле истите делови како што се користат во верзијата со 4 цилиндри. Ова значело дека станува збор за мотор не само што тестирал многу години во опсегот на „Комодоре“, „Адмирал“ и „Дипломат“, туку и многу сигурен. Иако првата генерација на 3.0E мотори во Монца А1 имала проблеми со прегревање при мирување, ова лесно можело да се поправи со вградување ладилник за нафта.
Кога Опел сфатил дека на јавноста не му се допаѓа на ентериерот на Рекорд, тие го вовеле пакетот „Ц“. Автомобилите „Ц“ биле опремени со дополнителни инструменти (притисок на маслото, волтметар итн.), А внатрешноста била црвена, темносина, зелена или кафеава. Бидејќи сите делови од ентериерот биле обоени, се чинело за повеќе луксузно отколку порано.
А1, исто така, дошол со спортски пакет или „С“ пакет. Автомобилите обележани како „S“ модели на предните крила, имале 15-инчни алуминиумски тркала и 45% ограничен диференцијал на лизгање.
Монца А2 (1982-1986)
Монца А2 (1982–1986)Монца А2 (1982–1986)
Во 1982 година, сите модели на Монца, Рекорд и Сенатор добиле фејслифт и биле наречени А2 (Е2 за Рекорд). А2 изгледал слично на моделот А1, но со неколку слаби промени на предниот крај. Предните фарови забележително се зголемиле во големина, а предниот дел бил повеќе насочен од оној на А1. Автомобилот бил многу лизгав, со отпорност на влечење надолу за околу десет проценти[1]. Исто така, хроматските делови како браници биле променети во мат црна боја или со пластични делови. Браниците биле изработени од пластика и на моделот му дале изглед на спортски автомобил, а всушност изгледал слично на Опел Манта, и покрај големата разлика во големината. Задните светла биле исти, а портокаловите предни индикатори биле со чисто стакло, давајќи многу помодерен изглед на автомобилот. Севкупното ажурирање се сметало за успешно, иако ретроспективно се изгубиле некои од линиите на раниот автомобил.
Во време на зголемувањето на цените на горивата, потребата за ефикасност на горивото станувала најголема, а Опел одлучил да ги промени спецификациите на моторот на Монца. Ова значело воведување четирицилиндричен CIH 2.0E мотор од Рекорд Е2 (заменет со вртежен момент од 2.2 во октомври 1984 година). Сепак, со оглед на тоа што Монца тежи скоро 1400 кг, со оглед на 115 КС на двата мотори, автомобилите биле непопуларни. На 2,5Е му бил додаден нов систем за вбризгување на Бош, па бил достапен со 136 и 140 КС. 2.8S бил повлечен од производство. Моторот 3.0E останал на врвот на опсегот. На 3.0E му било додадено ажурирано вбризгување на гориво од Бош и потрошувачката на гориво донекаде се подобрило.
Монца GSE
Последната верзија на Монца бил моделот ГСЕ од средината на 1983 година, во основа моделот на А2, но модел со голема спецификација кој имал спортски седишта на Рекаро, дигитални ЛЦД инструменти, поцврста суспензија, петстепен рачен менувач, и подобрен црн ентериер. Исто така, на задниот дел имало и голем заден спојлер. Исто така, моделите на GSE се опремени со ограничен диференцијал за лизгање од 40%, додаток што требало да се нарача одделно на претходните автомобили 3.0E при купувањето.
До моментот кога Опел Сенатор бил ажуриран во новиот Сенатор Б и Монца била откажана, биле произведени 43.812 единици од Монца. Моделот немал директна замена, иако идејата за голем спортски автомобил на „Опел“ била спроведена во салонот „Лотус Чарлтон/Лотус Омега“
Наводи
↑Pirotte, Marcel (1985-01-24). „Essai detaillé: Opel Senator 2.2i“ [Detailed Test]. Le Moniteur de l'Automobile (француски). Brussels, Belgium: Editions Auto-Magazine. 36 (813): 107.
