Трката била освоена од Арно Демар во спринтерска завршница, пред Бен Свифт (Тим Скај) и Јирген Рулантс (Лото-Судал). Завршницата била попречена од падот на Фернандо Гавирија (Етикс-Квик Степ), предизвикувајќи неколку возачи да кочат за да го избегнат, со што не биле во можност да спринтаат. Лизгањето на земјиште на патот предизвикало трката да биде пренасочена во должина од 9 километри.
Рута
Рутата била поставена на 291 километар. Генерално се сметала дека е погодна за спринтерите, трката почнувала од Милано до традиционалното одредиште во Санремо. Завршниот дел на трката ги вклучувал искачувањата на Чипреса и Поџо, кои обично биле одлучувачки за исходите на трката. На рутата, возачите го имале и 35-километарското искачување Пасо дело Турчино, иако не било сметано за клучна точка на трката. По Турчино, рутата се движела долж брегот од Џенова до завршницата во Санремо. На помалку од 50 километри пред целта, започнувал првиот од крајбрежните искачувања, Капо Меле, Капо Черво и Капо Берта, пред последните две искачувања до целта.[2]
Лизгањето на земјиште утрината пред трката на 130. километар предизвикал рутата на трката да биде малку изменета, со што возачите имале пренасочување.[3]
Екипи
Бидејќи Милано-Санремо е дел од Светската турнеја, сите 18 UCI World Tour екипи биле автоматски поканет и се обврзани да учествуваат,[4] а на седум професионални континентални екипи им биле доделени специјални покани, со што вкупно 200 возачи учествувале на трката.[5][6] Бидејќи Морено Хофланд (Лото НЛ-Џамбо) не ја започнал трката поради болест, 199 возачи биле на стартот на трката.[7]
Бранителот на титулата, Џон Дегенколб, го пропуштил Милано-Санремо по здобиените повреди на тренинг во почетокот на сезоната.[8][9] Во негово отсуство, победникот од 2014 година, Александер Кристоф (Катјуша) бил сметан за главен фаворит за победа.[10]Фабијан Канчелара (Трек-Сегафредо) бил високо оценет дека на неговото последно појавување на трката ќе има добар резултат, како поранешен победник и со силната форма, победувајќи на Страде Бјанке претходно во сезоната.[11] Светскиот првак Петер Саган (Тинкоф) исто така бил сметан за фаворит, покажувајќи добра форма, иако сè уште немал победа во 2016 година.[10] Го носел бројот еден во отсуство на Дегенколб.[2]
Како водечката група пристигнала на првото крајбрежно искачување Капо Меле, разликата изнесувала 2:18 минути. Во меѓувреме, првите падови се случиле во групата, со Жилиен Вермот (Етикс-Квик Степ) и Федерико Ѕурло (Лампре-Мерида) како први жртви. На Капо Берта, водството на групата напред било околу минута, додека Марко Халер (Катјуша) паднал на следниот спуст, со што се вратил во главната група. Друг пад се случил малку подоцна. Мајкл Метјус и Питер Кенох (Тим Скај) биле најпознатите возачи кои паднале, но успеал да се вратат во групата.
Бегството било достигнувато на 25 километри пред крајот. На искачувањето Чипреса, Џовани Висконти (Мовистар Тим) и Ијан Станард (Тим Скај) нападнале, а им се приклучиле Даниел Ос (Ванти-Груп Гобер), Матео Монтагути (Аг2р-Ла Мондијал) и Фабио Сабатини (Етикс-Квик Степ) на спустот. Арно Демар паднал на искачувањето, но успеал повторно да се врати назад. Катјуша го поставувала темпото на последното искачување, но Михал Квјатковски се одвоил на 6 километри од завршницата. Винченцо Нибали го следел на спустот и групата од фаворити ги достигнала пред целта, откако Фабијан Канчелара извел напад, но бил следен од Матео Трентин (Етикс-Квик Степ). На 1 километар пред крајот, Едвалд Боасон Хаген го започнал последниот напад, но не успеал и кон целта се упатила целата група. Кратко пред целта, допир на трката довел до пад на Фернандо Гавирија (Етикс-Квик Степ), што предизвикало неколку возачи да прикочат и да не учествуваат во завршниот спринт, меѓу кои и Петер Саган. Во масовниот спринт, Арно Демар излегол најдобар и го освоил својот прв велосипедски монумент, пред Бен Свифт и Јирген Рулантс (Лото-Судал). Демар бил првиот Французин кој го освоил Милано-Санремо од 1995 година.[15]
_pictogram.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
