Македонски писма — збирен назив за сите досегашни азбуки и системи на пишување што ги користел македонскиот јазик низ вековите па сѐ до денес. Хронолошки и квантитативно, македонскиот јазик користел осум различни азбуки, во зависност од временскиот период и развојот на самиот јазик.
Глаголицата била азбука што во Македонија се користела од VII до XII век. Глаголицата е најстарата позната словенскаазбука. Била создадена од Св. Кирил (827-869) и Св. Методиј (826-885) во 855 или околу 862–863 за преведување на Библијата и други книги на словенските јазици. Името доаѓа од старословенскиот зборглаголъ, што значи збор (исто така и потекло на буквата „Г“). Глаголицата има 41 буква, но нивниот број малку варира во подоцнежните верзии. Дваесет и четири од тие 41 букви водат потекло од графеми во средновековното курзивно грчко писмо (мали букви), но во глаголицата тие имаат орнаментален изглед. Се претпоставува дека буквите ша, шта и ци доаѓаат од хебрејското писмо (буквите шин и цади) — фонемите кои овие букви ги означуваат не постоеле во грчкиот, но постојат во хебрејскиот и се чести во сите словенски јазици. Другите букви се со непознато потелко. За некои од нив се претпоставува дека се засноваат на хебрејски и самаритските писма, кои Кирил ги научил за време на неговата посета на Хазари во Херсон. На територијата на Македонија престанала да се користи во XII век кога е сменета со кирилицата.
Кирилицата е азбука што е наследник на глаголицата. Создадена е од Свети Климент Охридски и од Свети Наум Охридски и е крстена по нивниот учител Свети Кирил. Азбуката е воведена на просторите на Македонија во XII век како замена за старата покомплицирана глаголица. Кирилицата била создадена со цел да се упрости пишувањето на старословенската литература и црковните дела. Азбуката е видно упростена во споредба со глаголицата. Низ вековите старата кирилица претрпела поголем број промени, измени, додавања и одземања на букви следејќи го фонетскиот и фонолошкиот развој на македонскиот јазик. Денес македонската азбука е заснована врз азбуката користена од Крсте Петков Мисирков а додека тој се засновал вр старата кирилица со одредени модифицирања на буквите сè со цел задоволување на фонетскиот систем на македонскиот јазик.
"За македонцките работи" издадена 1903 г. во Софија
Во историскиот развиток на македонскиот јазик од големо значење е и периодот на македонските преродбеници и нивните текстови што директно или индиректно влијаеле врз самиот развиток на нашиот јазик. Творештвото на преродбениците е големо а со самото тоа и се пројавила потреба за некое стандардизирање на македонскиот јазик а особено стандардизирање на македонската азбука. Најзначаен придонес во тоа дал најголемиот македонист и јазичар Крсте Петков Мисирков со неговото дело За македонцките работи а особено во дело со наслов Неколку зборои за македонцкиот литературен јазик. Во тој дел Крсте Петков Мисирков се залага за стандардизирање на македонскиот литературен јазик заснован врз централните говори и се залага за користење на македонска кирилица што во целост ќе ги задоволи потребите на македонскиот фонетски и фонолишки систем. Крсте Петков Мисирков користи македонска кирилична верзија што во целост ги задоволила потребите на македонскиот јазик. Подоцна таа иста азбука е користена во списанието Вардар, во статии напишани од Крсте Петков Мисирков, исто така е користена од Лозарите и од други македонски преродбеници. Денес македонската азбука и јазик се засноваат врз принципите зададени од Крсте Петков Мисирков. Азбуката брои 31 буква.
Пример од првото издание на Абецедарот каде што се користи латиницата
Со Букурешкиот мировен договор, етничката територија на Македонија била поделена на три поголеми дела и тоа: Вардарски дел (што припаднал на Србија), Пирински дел (што припаднал на Бугарија) и Егејскиот дел (што припаднал на Грција). Во најтешка положба во тоа време било македонското население што потпаднало под власт на Грција и како последица на тоа врз него било вршено секаков вид на терор. Поради лошата ситуација што настанала тогаш, грчката влада била притисната од големите европски сили да им го овозможи најосновното право на македонското население на територијата на Егејска Македонија, а тоа било правото на образование. Како последица на тоа, тогашната грка влада во 1928 година го издава букварот Абецедар за потребите на образованието на Македонците од Егејска Македонија. Букварот користел латинична азбука и се засновала врз Битолско- Прилепско-Леринскиот дијалект. Азбуката била приспособена за тој дијалект и врз фонетскиот систем на истоимениот дијалект. Азбуката имала 29 букви.
Покрај основната азбука, во букварот се изучувале и неколку диграфи како што се:
ја /ја/, је /је/, јо /јо/, kja /ќа/, lja /ља/, nja /ња/, kjo /ќо/, ljo /љо/, njo /њо/, gja /ѓа/, gjo /ѓо/, ae /ае/, ei /еи или еј/, oi /ои или ој/. Буквата ü се користела само во диграфите kü, gü, lü, коишто одговарале на /ќу/, /ѓу/ и /љу/.
Забелешка: ова е школска латиница за транслитерација на македонскиот јазик. За останати верзии видете Транслитерација на македонското писмо. Правописот на македонскиот јазик наведува дека буквите Lj и Nj можат паралелно да се користат наместо буквите Ĺ и Ń.
