1985 թվականին դարձել է աշխատանքի հիմնական հեղինակ, որը ենթադրում է աուտիզմի և զարգացման դանդաղեցման միջև կապը մարդու հոգեբանության մոդելի զարգացման մեջ՝ երկու մարդկանց հույզերն ու մտադրությունները ճանաչելու մարդու ունակությունները[10]։
Բարոն-Քոենը մյուս հետազոտողների հետ 1987 թվականին հայտնաբերել է, որ սինեսթեզիայի դրսևորումները ժամանակի ընթացքում չեն փոխվում։ Նրանց հաջողվել է նաև պարզել, որ սինեսթեզիան կարելի է չափել նեյրովիզուալիզացիայի միջոցով։ Նրա խումբը նաև ուսումնասիրել է սինեսթեզիայի և աուտիզմի միջև կապը[11]։
1997 թվականին Բարոն-Քոենը մշակել է էմպատիզացիայի-սիստեմազացիայի տեսությունը։ Այս տեսության համաձայն, համակարգելու հակումով մարդիկ ավելի հակված են գիտությանը, մաթեմատիկային և տեխնիկական հմտություններին։ Նա կարծում է, որ երբ համակարգմանը հակված մարդիկ ընտրում են իրենց նման մարդկանց զուգընկեր, ապա նրանց երեխաներն ավելի հավանական է, որ տառապեն աուտիզմից։ Այս տեսությունը Բարոն-Կոենին նաև ստիպեց ուսումնասիրել հղիության ընթացքում տեստոստերոնի մակարդակի բարձրացումը և տղամարդկանց մոտ աուտիզմի սպեկտրի խանգարումների աճը[12]։