Vista das planicies de Vastitas Borealis, fotografía tomada pola sonda da NASAPhoenix lander, no ano 2008. Pódense aprecia-las placas pologonais producidas pola crioturbación no permafrost marciano.
Vastitas Borealis (en latín sería ermos do norte) é a rexión de planicies a baixa altitude máis grande de Marte. Situada sobre o polo norte de Marte, ocupa toda a rexión polar do hemisferio norte e zonas limítrofes. Vastitas Borealis recibe moitas veces o nome de Planicies do Norte ou Terras Baixas do Norte de Marte. As chairas desta rexión están 4–5 km por debaixo do datum marciano. Xusto sobre a polo norte, no medio de Vastitas Borealis, está situada a rexión chamada Planum Boreum, unha chaira elevada entre 1–3 km sobre o resto das chairas de Vastitas.[2]
A rexión recibiu o nome de mans de Eugene Antoniadi, que deixou constancia do distinto albedo das planicies do norte no seu libro La Planète Mars (1930). O nome foi oficialmente adoptado pola Unión Astronómica Internacional no ano 1973.[1]
Polo de agora hai recoñecidas dúas cuncas distintas dentro de Vastitas Borealis: A Cunca do Polo Norte e Utopia Planitia. Algúns científicos teorizaron sobre a posibilidade de que nun pasado remoto de Marte, estas planicies estivesen cubertas por un océano, e incluso se teñen suxerido posibles liñas costeiras nas fronteiras coas Terras Altas, exemplo desta suxestión é a rexión fronteiriza de Cydonia que está situada no sur de Acidalia Planitia, Cydonia sería a zona costeira dun océano que cubriría as planicies do norte.[3][4] Hoxe en día, estas planicies teñen algunha lixeira pendente, con algunhas cristas, outeiros pequenos e cráteres dispersos. Vastitas Borealis chama a atención por ser máis suave en relevo que accidentes xeolóxicos semellantes que están máis ó sur.
No ano 2005, a sonda Mars Express da ESA detectou unha cantidade substancial de xeo de auga nun cráter da rexión de Vastitas Borealis. As condicións locais medioambientais do cráter son adecuadas para que o xeo de auga se manteña estable ó longo de todo o ano no centro do cráter. A posible capa de xeo de dióxido de carbono sublimase coa chegada do verán ó hemisferio norte, de feito as partes menos expostas á radiación solar do bordo do cráter conteñen trazas de xeo, pero non así as partes expostas á radiación solar, onde o xeo de auga tamén se tería sublimado.[5]
A sonda da NASAPhoenix aterrou con éxito na rexión de Vastitas Borealis alcumada coma Green Valley o 25 de maio do ano 2008 (a principios de verán marciano no hemisferio norte). A Phoenix aterrou nas coordenadas 68,218830° N 234,250778° E.[6] A sonda, a cal está estacionaria, recolle e analiza mostras de terreo nun esforzo para detectar auga e determinar como de hospitalario podería se-lo planeta para albergar vida. Mantense activa a pesar das condicións invernais que traen fortes ventos durante cinco meses ó ano.[7]
