A Sección Femenina fai referencia á institución creada en 1934,[1] durante a Segunda república española, e que acadaría unha gran relevancia coa transformación do Estado Español nun réxime ditatorial de corte fascista. En xullo de 1936, tiña unhas 2.500 afiliadas[2] e cara ao final do franquismo, en 1973, contaba con 279 697 militantes.[3]
Tiña como finalidade a beneficencia social, destinada principalmente, aínda que non unicamente, á muller. Estaba organizada en diferentes rexidurias repartidas polo país. Dentro do seu labor social destaca: a atención médica, coidado de anciáns, garderías, centros para discapacitados tanto físicos como mentais... a reconstrución do patrimonio histórico como o Castelo de La Mota; formación de caravanas para asistir ás zonas rurais...
A súa patroa era Tareixa de Ávila motivo polo cal a revista da sección feminina chamouse Teresa.
Ao igual que o Auxilio Social e a Igrexa Católica, a Sección Femenina tamén xogou un papel fundamental na reeducación e formación cristiá de nenos e mulleres, poñendo de relevo os valores patrióticos e cristiáns, e avogando polo sometemento da muller á figura do home, como quedou indicado por Pilar Primo de Rivera no V Consello Nacional celebrado en Barcelona en 1941:
As Seccións Femininas respecto aos seus xefes, teñen que ter unha actitude de obediencia e subordinación absoluta. Como é sempre o papel da muller na vida, de submisión ao home.[4]
Preston, Paul (2003). "Pilar Primo de Rivera. El fascismo y los arreglos florales". Las tres Españas del 36(en castelán). Barcelona: Debolsillo. ISBN9788497930611.
