Richard Lefebvre des Noëttes, nado en 1856 e finado en Bièvres en 1936, foi un oficial francés e historiador da técnica.
En 1924 o comandante Lefebvre de Noëttes publicou unha obra que marcou un fito, La Force animale à travers les âges (París, Berger-Levrault), na cal resolvía un problema particular, o do tiro animal e o cabalo de sela, que puña en relación cunha das grandes viraxes da historia, a desaparición do escravismo antigo.
Por discutíbeis que poidan ser, posteriormente, as ideas do comandante Lefèbvre des Noëttes, abriu unha nova vía, para perspectivas e explicacións inéditas [1].
Se o feito mesmo non é hoxe posto en dúbida, non é menos verdadeiro que ao ligar o tipo de atalaxe e a desaparición do escravismo, Lefèbvre des Noëttes comprendeu que existía unha relación entre o sistema técnico e o sistema social.[2]
Ao basear, fundamentalmente, o seu estudo da atalaxe sobre documentación iconográfica, contribuíu a darlle á historia da técnica un interese certo. Se ben os estudos temáticos sobre técnicas concretas xa foran realizados a través da arte (muíño místico, lagar místico), Lefebvre des Noëttes abriu camiño a investigacións análogas, tales como a construción de edificios[2].
Logo da aparición do libro do comandante Lefebvre, houbo numerosas discusións sobre as orixes e a data do atalaxe moderno, que descansa esencialmente sobre a colleira de clavícula, sobre o varal e sobre a disposición dos animais en fila. O conxunto das novidades constituíu un progreso sobre a atalaxe antiga, que sufocaba o animal de tiro. Lefebvre des Noëttes indica a súa aparición no século XI e o seu rápido desenvolvemento no século XII[2].