Muḥammad ibn Hānī ibn Sa'dūn, nado en Sevilla no 927 e finado no 972, foi un poeta andalusí, posteriormente panexirista oficial do califa fatimí Almu'izz, conquistador de Exipto e fundador do Cairo.
Traxectoria
Naceu en Sevilla no 927. A súa formación foi dirixida polo seu pai, e tivo como mestre a Ibn Masarrah. Máis tarde estudou Filoloxía e Filosofía na Casa da Ciencia (dār ao-ˁilm) da cidade hispalense. Predicou o xiísmo (rama do Islam daquela perseguida polo califato omeia en Al-Andalus) na cora de Elvira (actual provincia de Granada).
Destacou como lírico no Califato de Córdoba polo atrevemento da súa poesía, pois practicaba sobre todo o xénero do autoeloxio ou xactancia (faŷr). Gabábase da súa homosexualidade e a súa adscrición ao xiísmo, o que lle valeu a animadversión dos alfaquís (xuristas da lei islámica) sevillanos.
Amais da ousadía, a súa poesía ten unha gran calidade intrínseca. Conxugou as correntes clásicas da tradición beduína (sobre todo de Al-Mutanabbī, de quen herdou unha dicción transcendente, brillante no léxico e arraigada na tradición) coas modernistas de Abū Tammām, Ibn Al-Rūmī e Al-Buḥturī, quen influíron decisivamente no seu estilo.
Os califas omeias de Al-Andalus temían o poderoso califato xiíta fatimí de Ifrīqiyāh, que xa ocupara todo o norte de África coa recente conquista de Exipto e a fundación do Cairo como capital. Consideraban o xiísmo como unha gran ameaza, e os xiítas andalusís, entre eles Ibn Sa'dūn, tiveron que partir ao exilio.
Con todo, a súa carreira como poeta foi recompensada. Os seus versos gozaron do aprecio do califa fatimí Ma'ad al-Muizz Li-Dinillah, quen o nomeou o seu poeta oficial. Alí cultivou o panexírico de exaltación de Almu'izz e a sátira desapiadada, dirixida tanto contra os omeias andalusís como contra os abbásidas do Oriente Medio.
Véxase tamén
Bibliografía
- Andú Resano, Fernando (2007). El esplendor de la poesía en la Taifa de Zaragoza. Zaragoza: Mira. ISBN 9788484652533.
