PROFILBARU.COM

Hans-Georg Gadamer
	;
Biografía
Nacemento	11 de febreiro de 1900 ; Marburgo, Alemaña
Morte	13 de marzo de 2002 (102 anos); Heidelberg, Alemaña
Lugar de sepultura	Heidelberg
Membro da Academia de Atenas
Datos persoais
Residencia	Alemaña
Educación	Universidade Philipps de Marburgo - doutoramento (1919–1922); Universidade de Breslau (1918–1919); Universidade Philipps de Marburgo
Tese académica	The Essence of Pleasure in Plato's Dialogues (en) (1922 )
Director de tese	Paul Natorp (pt) , Nicolai Hartmann, Martin Heidegger e Paul Friedländer
Actividade
Campo de traballo	Filosofía, estética, ontoloxía, epistemoloxía e linguaxe
Lugar de traballo	Heidelberg ; Leipzig ; Marburgo
Ocupación	filósofo, profesor universitario
Empregador	Universidade de Heidelberg (1949–2002) ; Universidade de Frankfurt (1948–1949) ; Universidade de Leipzig (1938–1948) ; Universidade Philipps de Marburgo (1928–1938)
Membro de	Academia de Ciências da Saxônia (pt) (membro de honra) (1996–); Accademia delle Scienze di Torino (1980–); Academia de Ciências de Heidelberg (pt) (ordinary member (en) ) (1950–); Academia de Ciências da Saxônia (pt) (membro correspondente) (1947–1996); Academia de Ciências da Saxônia (pt) (ordinary member (en) ) (1940–1947); Academia Alemá da Lingua e a Literatura ; Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos ; Accademia Nazionale dei Lincei ; Academia de Ciencias de Hungría
Profesores	Martin Heidegger, Richard Hönigswald, Paul Natorp (pt) e Nicolai Hartmann
Influencias	Martin Heidegger, Platón, Aristóteles, Immanuel Kant, Georg Wilhelm Friedrich Hegel, Søren Kierkegaard, Friedrich Schleiermacher, Wilhelm Dilthey e Edmund Husserl
Obra
	Obras destacables The Relevance of the Beautiful and Other Essays (en) ; (1960) Verdade e Método (pt) ;
Doutorando	Rüdiger Bubner e Jorge Rivera Cruchaga (en)
Arquivos en	German Literature Archive Marbach (en) , Nachlass (en) [ A:Gadamer, Hans-Georg]; Biblioteca das Coleccións Especiais da familia Eberly 09576 ;
Familia
Cónxuxe	Käte Gadamer
Pai	Johannes Gadamer
Premios
	(2000) cidadán honorario de Palermo; (1999) honorary doctor of the University of Marburg (en) ; (1997) doutor honoris causa pola Universidade Carolina de Praga; (1996) honorary doctor of the Leipzig University (en) ; (1995) doutor honoris causa pola Universidade de Breslavia; (1993) Gran Cruz 1ª clase da Orde ao Mérito da República Federal Alemá; (1987) Prêmio Hanns Martin Schleyer (pt) ; (1986) Karl Jaspers Prize (en) ; (1979) Hegel Prize (en) ; (1979) Sigmund Freud Prize (en) ; (1976) Orde ao Mérito de Baden-Württemberg; (1971) Prêmio Reuchlin (pt) ; doutor honoris causa pola Universidade de Varsovia; honorary doctor of the University of Bamberg (en) ; doutor honoris causa pola Universidade de Otava; Orde do Mérito das Ciencias e as Artes ;
Descrito pola fonte	Brockhaus Enzyklopädie (19 ed.) (en) , (vol:8, sec:Gadamer, Hans-Georg, p.79); Dictionary of Biblical Criticism and Interpretation (2007 ed.) (en) , (sec:Gadamer, Hans-Georg (1900-2002)); NDB-online (en) , (sec:Gadamer, Hans-Georg)

Hans-Georg Gadamer, nado en Breslau o 11 de febreiro de 1900 e finado en Heidelberg o 13 de marzo de 2002, foi un filósofo alemán.

Traxectoria

Formado inicialmente en Marburgo baixo a supervisión do neokantiano Paul Natorp, empezou a construír o seu propio pensamento a partir das influencias de Martin Heidegger, Wilhelm Dilthey, Friedrich Schleiermacher e o seu interese pola reflexión sobre a arte, creando así a denominada Hermenéutica filosófica. Centrado durante toda a súa vida no desenvolvemento deste pensamento foi profesor en Leipzig, Frankfurt e Heidelberg, onde se xubilou como catedrático de filosofía.

Como escritos seus relevantes pódense salientar, ademais da obra fundamental Wahrheit und Methode ("Verdade e método", 1960), O problema da conciencia histórica (1963) A dialéctica de Hegel (1971) e Die Aktualität der Schönen (1977).

Pensamento

O proxecto gadameriano consiste, esencialmente, nunha reconstrución da hermenéutica a partir da fusión de certas ideas de Heidegger coa filosofía romántica e o historicismo de Dilthey. Do primeiro toma a “hermenéutica existencial” de Ser e tempo e o seu posterior interese ontolóxico pola linguaxe, dos segundos a revalorización da “tradición” e a “dialéctica” hegeliana modelada baixo a noción de “diálogo” socrático-platónico e, por último, toma de Dilthey a idea de “consciencia histórica” e a radical distinción entre ciencias humanas e ciencias da natureza.

Gadamer substitúe a hermenéutica tradicional, concibida como un método filolóxico de interpretación (esexese) de textos relixiosos ou xurídicos, por unha hermenéutica filosófica de alcance universal. A hermenéutica filolóxica consistía unicamente nun método para entender textos escuros ou pouco intelixibles. Gadamer, en cambio, supera a mera concepción metodolóxica da hermenéutica e dálle unha dimensión ontolóxica ó considerar o “entender”, na liña heideggeriana, como unha estrutura básica da existencia humana. Non se trata só da comprensión de textos, pois toda actividade humana está atravesada polo fenómeno da interpretación. Desta maneira, na medida en que a interpretación é unha acción lingüística, esténdese o fenómeno lingüístico á toda a realidade (panlingüísmo). A partir de aquí conclúe Gadamer que a verdade non pode consistir nun acto cognoscitivo definitivo e inamovible, senón nunha interpretación historicamente renovable nun proceso de diálogo ou conversación hermenéutica sen fin.

Gadamer chega a estas conclusións no libro Verdade e método reflexionando sobre a contemplación da obra de arte e o coñecemento histórico, dúas experiencias de verdade diferentes da experiencia científica.

No caso da experiencia estética o observador non é un suxeito pasivo exterior á obra contemplada, senón que se trata dun “encontro” no cal se disolve o dualismo clásico entre suxeito e obxecto. Para que teña lugar a experiencia estética, a obra de arte tennos que arrastrar e posuírnos de tal xeito que nós mesmos tamén participemos na creación do valor artístico da obra. Un obxecto só devén artístico cando é gozado por alguén facéndoo “falar”. Só así se produce a experiencia de verdade da obra.

Con respecto ó coñecemento histórico, outra vez se produce un encontro entre o suxeito e o obxecto, pois cando queremos comprender unha etapa histórica determinada hai que ter en conta, así mesmo, que tamén nós, intérpretes, formamos parte da historia. Esta participación do suxeito por parte do obxecto, somos seres históricos que usamos unha determinada linguaxe e vivimos nun concreto contexto cultural, isto é, formamos parte dunha tradición, implica que a comprensión do primeiro está xa cargada de prexuízos, de tal forma que na investigación histórica nunca podemos ser observadores neutrais. Prodúcese así inevitablemente un círculo hermenéutico entre o intérprete e o “obxecto” de estudo. Disto deduce Gadamer que nas ciencias históricas nunca se pode lograr unha actitude gnoseolóxica puramente teórica e obxectiva, contrariamente ás pretensións de Dilthey de elaborar un método obxectivo nas ciencias humanas capaz de eliminar os prexuízos subxectivos do intérprete. De todas formas, isto non significa, na óptica gadameriana, que as ciencias humanas estean condenadas ó máis absoluto relativismo. Aínda que non poida haber interpretacións definitivas, si que é posible discernir unhas interpretacións máis fecundas ca outras, no sentido de abrir novos interrogantes e fomentar a conversación hermenéutica.