Hank Williams

Hank Williams

Biografía
Nacemento	(en) Hiriam Williams 17 de setembro de 1923 Mount Olive, Estados Unidos de América ^(pt)
Morte	1 de xaneiro de 1953 (29 anos) Oak Hill, Estados Unidos de América ^(pt)
Causa da morte	sobredose insuficiencia cardíaca
Lugar de sepultura	Oakwood Annex Cemetery ^(en)
Outros nomes	Luke the Drifter
Relixión	Baptismo
Educación	Sidney Lanier High School ^(en)
Actividade
Ocupación	cantautor, yodeler ^(en) , guitarrista, artista discográfico, country musician ^(en) , cantante, artista urbano, compositor
Período de actividade	1937 - 1953
Partido político	Partido Republicano
Membro de	Hank Williams With His Drifting Cowboys
Xénero artístico	Música country, Blues, honky tonk ^(en) e honky-tonk ^(pt)
Instrumento	Guitarra e voz
Selo discográfico	Sterling Records ^(pt) MGM Records
Compañeiro profesional	Fred Rose: MGM Records (1946–1953)
Familia
Cónxuxe	Billie Jean Jones (1952–1953) Audrey Williams (1944–1954)
Fillos	Hank Williams Jr.  () Audrey Williams Jett Williams, filla  ()
Premios
(2013)  Americana Music Association President's Award ^(en) (1987)  Grammy á carreira artística (1987)  Salón da Fama do Rock  estrela no Paseo da Fama de Hollywood
Descrito pola fonte	Obálky knih,
Sitio web	hankwilliams.com

Hiram "Hank" Williams, nado en Mount Olive (no condado de Butler, Alabama) o 17 de setembro de 1923 e finado en Oak Hill (Virxinia Occidental) o 1 de xaneiro de 1953, foi un cantautor estadounidense, considerado unha icona da música country e un dos músicos máis influentes do século XX.^[1][2] Destacado intérprete de música honky tonk, na súa curta traxectoria gravou máis de 400 cancións e tivo numerosos éxitos que, xunto coas súas carismáticas interpretacións e composicións, lle proporcionaron unha gran fama.

Entre os pseudónimos que empregou están "Luke the drifter" ou "Ramblin' man".

Traxectoria

Williams naceu nunha cabana de madeira preto dunha estrada no condado de Butler, en Alabama. Naceu cun leve caso non diagnosticado de espina bífida oculta, trastorno da columna vertebral que lle causou dores toda a vida e foi un factor importante no seu posterior abuso do alcohol e as drogas.^[3] Foi o terceiro e último fillo da familia, precedido por un irmán que morreu ao pouco de nacer e da súa irmá Irene.

En xullo de 1936, as familias Williams e McNeil abriron unha pensión no centro de Montgomery. Nese tempo, Williams decidiu cambiar o seu nome Hiram de xeito informal a Hank, que consideraba que era mellor para a súa arelada carreira na música country. Ao finalizar a escola e as fins de semana, Williams cantaba e tocaba a súa guitarra Silvertone na beirarrúa fronte aos estudios de radio WSFA. Captou axiña a atención dos produtores desa canle, que de cando en vez o invitaban a entrar para actuar en directo. Foron tantos os oíntes que lle pediron á estación de radio máis cancións do Singing Kid que os produtores o contrataron cos seus propios quince minutos, dúas veces á semana, por un salario semanal de quince dólares.

O seu éxito na radio propiciou que arrincase a súa carreira musical. O soldo foille suficiente para comezar cun grupo de seu, que chamou Drifting Cowboys. A entrada dos Estados Unidos na segunda guerra mundial supuxo o comezo de tempos difíciles para Williams, en parte debido a que os integrantes do seu conxunto se alistaron no exército.

A súa lenda creceu ao morrer con 29 anos no aninovo de 1953: o chofer que contratara para levalo de xira atopouno morto ao parar a botar gasolina en Oak Hill (Virxinia Occidental).

Recoñecementos

As súas cancións son consideradas como un dos piares sobre os que se construíu a música country contemporánea, e foi homenaxeado con versións das súas cancións dende o pop ou o rock.

En 2003 a revista Rolling Stone situouno no posto 74.º da súa lista "The Immortals" (Os inmortais).^[4]

O seu fillo, Hank Williams Jr., a súa filla, Jett Williams, e os seus netos Hank Williams III e Holly Williams son tamén músicos profesionais.

Cancións

O número indica a posición que acadou nas listaxes de éxitos dos Estados Unidos:

• "Never Again (Will I Knock on Your Door)" / (Sterling Records, 1946).
• "Wealth Won't Save Your Soul" / "When God Comes and Gathers His Jewels" (1946).
• "My Love for You (Has Turned to Hate)" / "I Don't Care (If Tomorrow Never Comes)" (1946).
• "Pan American" / "Honky Tonkin'" (1946).
• "Move It On Over" / "I Heard You Crying in Your Sleep" (MGM Records, 1946). #4.
• "On the Banks of the Old Pontchartrain" / "Fly Trouble" (1946).
• "My Sweet Love Ain't Around" / "Rootie Tootie" (1947).
• "Honky Tonkin'" / "I'll Be a Bachelor 'Til I Die" (Sterling Records, 1947). #14.
• "I'm a Long Gone Daddy" / "The Blues Come Around" (1947). #6.
• "I Saw the Light" / "Six More Miles (To the Graveyard)" (1947).
• "A Mansion on the Hill" / "I Can't Get You Off of My Mind" (1947).
• "Lovesick Blues" / "Never Again (Will I Knock on Your Door)" (1948). #1. A cara B chegou ao #6.
• "Wedding Bells" / "I've Just Told Mama Goodbye" (1948). #6.
• "Mind Your Own Business" / "There'll Be No Teardrops Tonight" (1948). #5.
• "You're Gonna Change (Or I'm Gonna Leave)" / "Lost Highway" (1948). #4.
• "I'm So Lonesome I Could Cry" / "My Bucket's Got a Hole In It" (1948). #1. A cara B chegou ao #2. Reeditouse en 1965, alcanzando o #43.
• "I Just Don't Like This Kind of Living" / "May You Never Be Alone" (1949). #5.
• "Long Gone Lonesome Blues" / "My Son Calls Another Man Daddy" (1949). #1. A cara B chegou ao #9.
• "Why Don't You Love Me?" / "A House Without Love" (1949). #1. Reeditouse en 1975, alcanzando o #61.
• "Why Should We Try Anymore?" / "They'll Never Take Her Love from Me" (1949). #9. A cara B chegou ao #4.
• "Moanin' the Blues" / "Nobody's Lonesome for Me" (1949). #1. A cara B chegou ao #9.
• "Cold, Cold Heart" / "Dear John" (1950). A cara B chegou ao #6.
• "I Can't Help It (If I'm Still in Love with You)" / "Howlin' at the Moon" (1950). #2. A cara B chegou ao #3.
• "Hey Good Lookin'" / "My Heart Would Know" (1950). #1.
• "(I Heard That) Lonesome Whistle" / "Crazy Heart" (1950). #9. A cara B chegou ao #2.
• "Baby, We're Really in Love" / "I'd Still Want You" (1950). #4.
• "Honky Tonk Blues" / "I'm Sorry for You, My Friend" (1951). #2.
• "Half as Much" / "Let's Turn Back the Years" (1951). #2.
• "Jambalaya (On the Bayou)" / "Window Shopping" (1951). #1.
• "Settin' the Woods on Fire" / "You Win Again" (1952). #3. A cara B chegou ao #7.
• "I'll Never Get Out of This World Alive" / "I Could Never Be Ashamed of You" (1952). #3.
• "Kaw-Liga" / "Your Cheatin' Heart" (1952). #1. A cara B chegou ao #1.
• "I Won't Be Home No More" / "Take These Chains from My Heart" (1952). #4. A cara B chegou ao #1.
• "Weary Blues from Waitin'" (1952). #7. Sen cara B.
• "Please Don't Let Me Love You" (1953. #9. Sen cara B.
• "There's a Tear in My Beer" (1989). Gravación con Hank Williams Jr. #7.

Notas

1. "Hank Williams". Sputnik Music. Consultado o 8 de setembro de 2014. 
2. "I Saw the Light: Hank Williams' Sixty Years of Influence on American Music". The New School. Consultado o 8 de setembro de 2014 – vía YouTube. 
3. Koon, George William 1983, p. 10.
4. "The Immortals: The First Fifty" (en inglés). Rolling Stone. 24 de marzo de 2004. Arquivado dende o orixinal o 19 de abril de 2009. Consultado o 21 de abril de 2009. 

Véxase tamén

Bibliografía

• Koon, George William (1983). Hank Williams, so lonesome. University of Mississippi press. ISBN 978-1-57806-283-6. Consultado o 6 de marzo de 2011. 
• Sierra i Fabra, Jordi (1980). Historia de la música rock. Tomo 1 (en castelán). Esplugues de Llobregat: Ediciones Orbis, S. A. p. 32. ISBN 84-7530-003-0. 

Outros artigos

• Hank Williams Jr.

Ligazóns externas

• Páxina oficial
• Museo da Casa de Hank Williams
• Hank Williams en "Country Music Hall of Fame"
• Hank Williams en el "Alabama Music Hall of Fame"
• Hank Williams en PBS – American Masters
• Hank Williams: Lost Highway