David Woodard

David Woodard

Biografía
Nacemento	6 de abril de 1964 (60 anos) Santa Bárbara, Estados Unidos de América
Relixión	Budismo
Educación	Universidade de Califórnia en Santa Bárbara Eugene Lang College of Liberal Arts ^(en) San Marcos High School
Actividade
Lugar de traballo	Estados Unidos de América Canadá
Ocupación	compositor, director de orquestra, escritor
Xénero artístico	Posmodernismo
Familia
Cónxuxe	Sonja Vectomov (2014–)
Sinatura
Sitio web	davidwoodard.com

David James Woodard ( /ˈwʊdɑːrd/ ), nado en Santa Barbara, California o 6 de abril de 1964, é un escritor e director de orquestra estadounidense.

Traxectoria

Durante os anos 90 acuñou o termo préquiem, unha palabra formada pola unión de preventivo e réquiem, para describir a súa práctica budista de compor música dedicada a ser tocada pouco antes ou durante a morte do suxeito.^[1][2]

Os servizos de memoria dos Ánxeles, nos cales Woodard traballou como líder ou director de música inclúen unha cerimonia cívica celebrada no ano 2001, no funicular Angels Flight, agora non operativo, na cal se honrou a Leon Praport, que morreu a causa dun accidente no que a súa viúva Lola resultou ferida.^[3][4]:125 Dirixiu tamén réquiems á vida salvaxe, como ao pelicano marrón de California, na crista da berma dunha praia na que o animal caeu.^{[5][6]:152–153}

Woodard é coñecido polas súas réplicas da Dreamachine (máquina de soños), unha lámpada lixeiramente psicoactiva que foi exhibida en museos de arte arredor do mundo. En Alemaña e Nepal é coñecido polas súas contribucións ao xornal literario Der Freund, que inclúen escrituras sobre o karma entre especies, a conciencia das plantas e o asentamento paraguaio en Nueva Germania.^[7]

Educación

Woodard foi educado na New School for Social Research (Nova Escola Para a Investigación Social) e na Universidade de California, Santa Barbara.^[8]

Nueva Germania

No ano 2003 Woodard foi elixido asesor de goberno en Juniper Hills (Condado dos Ánxeles). Neste cargo propuxo unha relación de irmandade coa cidade de Nueva Germania en Paraguai. Para avanzar o seu plan, Woodard viaxou á antiga utopía vexetariana/feminista e encontrouse co liderado municipal. Tras unha visita inicial, elixiu non perseguir a relación pero atopara na comunidade un obxecto de estudo para posteriores escrituras. O que particularmente lle interesa son as ideas proto-transhumanistas do planificador especulativo Richard Wagner e de Elisabeth Förster-Nietzsche, quen co seu marido Bernhard Förster fundou e viviu na colonia entre 1886 e 1889.^[8]

Woodard e Burroughs con Dreamachine, 1997^[9]

Do 2004 ata o 2006 Woodard liderou numerosas expedicións a Nueva Germania, gañando o apoio do vicepresidente dos Estados Unidos Dick Cheney.^[10][11] En 2011 Woodard concedeulle permiso ao novelista suízo Christian Kracht para publicar a súa numerosa correspondencia persoal, principalmente relacionada con Nueva Germania,^{[12]:113–138} en dous volumes baixo a imprenta da Universidade de Hannover, Wehrhahn Verlag.^{[13]:180–189} Acerca do intercambio de cartas, o periódico Frankfurter Allgemeine Zeitung di: "[Woodard e Kracht] fan desaparecer a fronteira entre a vida e a arte."^[14] Der Spiegel postula que o primeiro volume, Five Years,^[15] é “o traballo espiritual preparatorio” para a seguinte novela de Kracht, Imperium.^[16]

De acordo con Andrew McCann, "Kracht acompañou a Woodard nunha viaxe ao que queda do lugar, onde descendentes dos colonos orixinais viven [baixo] circunstancias drasticamente precarias. Como a correspondencia revela, Kracht axudou a Woodard a cumprir o seu desexo de avanzar o perfil cultural da comunidade, e de construír unha réplica en miniatura do teatro de opera de Bayreuth no lugar que unha vez foi a residencia da familia de Elisabeth Förster-Nietzsche.”^[17] Nos últimos anos, Nueva Germania transformouse nun destino máis agradable, con hoteis e un museo histórico improvisado.

Dreamachine

Entre 1989 e 2007 Woodard construíu réplicas da Dreamachine,^[18][19] un dispositivo estroboscópico ideado por Brion Gysin e Ian Sommerville que involucra un cilindro con rañuras, feito de cobre e papel, xirando arredor dunha lámpada eléctrica. Cando é observada cos ollos pechados a máquina pode desencadear alteracións mentais similares ás intoxicacións por drogas ou aos soños.^{[20][n 1]}

Despois de contribuír cunha Dreamachine á retrospectiva visual Ports of Entry^[21][22] do LACMA de William S. Burroughs en 1996, Woodard fíxose amigo do autor e deulle un “modelo bohemio” (de papel) polo seu aniversario número 83 e final.^[23][24]:23 Sotheby poxou a antiga máquina e entregoulla a un coleccionista privado en 2002, e a última fica nun préstamo estendido, propiedade de Burrough, no Spencer Museum of Art.^[25]

Referencias e notas

Notas

1. En 1990 Woodard inventou unha máquina psicoactiva ficticia, a Feraliminal Lycanthropizer, cuxos efectos son supostamente opostos aos dunha Dreamachine.

Referencias

1. Carpenter, S., "In Concert at a Killer's Death", Los Angeles Times, 9 de maio de 2001.
2. Rapping, A., Retrato de Woodard (Seattle: Getty Images, 2001).
3. Reich, K., "Family to Sue City, Firms Over Angels Flight Death" Arquivado 27 de setembro de 2015 en Wayback Machine., Los Angeles Times, 16 de marzo de 2001.
4. Dawson, J., Los Angeles' Angels Flight (Mount Pleasant, EUA: Arcadia Publishing, 2008), p. 125.
5. Manzer, T., "Pelican's Goodbye is a Sad Song", Press-Telegram, 2 de outubro de 1998.
6. Allen, B., Pelican (Londres: Reaktion Books, 2019), pp. 152–153.
7. Carozzi, I., "La storia di Nueva Germania", Il Post, 13 de outubro de 2011.
8. Riniker, C., "Autorschaftsinszenierung und Diskursstörungen in Five Years", en J. Bolton, et al., eds., German Monitor 79 (Leiden: Brill, 2016).
9. Chandarlapaty, R., "Woodard and Renewed Intellectual Possibilities", en Seeing the Beat Generation (Jefferson, NC: McFarland & Company, 2019), pp. 142–146.
10. Epstein, J., "Rebuilding a Home in the Jungle", San Francisco Chronicle, 13 de marzo de 2005 (arquivado 9 de outubro de 2016).
11. Capanna, P., "Una experiencia racial: El huevo de la serpiente—Los parientes de Nietzsche", Página/12, 3 de outubro de 2009.
12. Schröter, J., "Interpretive Problems with Author, Self-Fashioning and Narrator", en Birke, Köppe, eds., Author and Narrator (Berlín: De Gruyter, 2015), pp. 113–138.
13. Woodard, D., "In Media Res", 032c, verán de 2011, pp. 180–189.
14. Link, M., "Wie der Gin zum Tonic", Frankfurter Allgemeine Zeitung, 9 de novembro de 2011.
15. Kracht, C., & Woodard, Five Years (Hannover: Wehrhahn Verlag, 2011).
16. Diez, G., "Die Methode Kracht", Der Spiegel, 13 de febreiro de 2012.
17. McCann, A. L., "Allegory and the German (Half) Century", Sydney Review of Books, 28 de agosto de 2015.
18. Allen, M., "Décor by Timothy Leary", The New York Times, 20 de janeiro de 2005 (arquivado 22 de abril de 2015).
19. Stirt, J. A., "Brion Gysin's Dreamachine—still legal, but not for long", bookofjoe, 28 de janeiro de 2005.
20. Woodard, notas do programa, Program, Berlín, Novembro do 2006.
21. Knight, C., "The Art of Randomness", Los Angeles Times, 1 de agosto de 1996. Arquivado 14 de marzo de 2014 en Wayback Machine.
22. Bolles, D., "Dream Weaver", LA Weekly, 26 de xullo—1 de agosto de 1996.
23. Embaixada dos Estados Unidos, Praga, "Literární večer s diskusí", outubro de 2014.
24. Woodard, "Burroughs und der Steinbock", Schweizer Monat, marzo de 2014, p. 23.
25. Spencer Museum of Art, Dreamachine, Universidade de Kansas.

Véxase tamén

Commons ten máis contidos multimedia sobre:  David Woodard

A Galicitas posúe citas sobre:  David Woodard

• Páxina web oficial
• Publicacións de e sobre David Woodard no catálogo Helveticat da Biblioteca Nacional Suíza