Abdicación é o feito de renunciar un cargo ou poder.[1][2]
Aplícase fundamentalmente para referirse ao acto segundo o cal unha persoa renuncia e cede por si mesma o seu cargo antes de que expire o tempo para o cal se tomou o mesmo, especialmente ao dun monarca que renuncia ás súas funcións.
No dereito romano o termo aplicábase especialmente para desposuír e algo a un membro dunha familia, como deshredar a un fillo, pero en tempos máis recentes a palabra úsase raramente excepto no sentido de renunciar ao poder supremo dun Estado.
Un termo similar para unha persoa electa, ou un funcionario, é o de renuncia (ao cargo) que, con todo, ás veces úsase como sinónimo de abdicación (por exemplo, no caso dos papas).
Etimoloxía
O termo abdicación deriva do latínabdicātio, -ōnis, "renuncia", "acción de rexeitar", e tamén "desherdamento", que, á súa vez, deriva de abdicare, "rexeitar", "non recoñecer", "desherdar", e tamén "renuncia". O verbo abdicare, pola súa parte, deriva da preposición insaeparábel ab, que indica "afastamento", "privación", e o verbo dicare, "declaración" (especialmente nun xuízo ou unha causa).
Nalgunhas culturas, a abdicación do monarca foi vista como un profundo e impactante abandoo do deber real. Como resultado, as abdicaciones modernas xeralmente só se produciron en circunstancias extremas de axitación política ou de violencia, ou no caso de enfermidade grave ou incapacidadre do monarca (caso da abdicación de Filipe V no seu fillo Lois I.
Nas últimas décadas, os monarcas dos Países Baixos, Bélxica, Luxemburgo, Camboxa e España abdicaron como resultado da idade avanzada (entre outros motivos). Nos Países Baixos, os tres últimos monarcas Guillermina, Xiana e Beatriz, abdicaron; nos tres casos, para ceder o trono ao herdeiro antes de tempo.