بیشتر ریزپردازنده‌ها که طول کلمهٔ ۴-بیتی داشتند در دههٔ ۱۹۷۰ پدید آمدند. تی‌ام‌اس ۱۰۰۰، اولین ریزپردازندهٔ، تک-تراشه، یک سی‌پی‌یوی ۴-بیتی بود که از معماری هاروارد پیروی کرده و یک رام با دستور روی تراشه (۸-بیت دستور) و یک رم با داده بر روی تراشه (۴-بیت داده) داشت.[۱] اولین ریزپردازندهٔ تجاری اینتل ۴۰۰۴بی‌سی‌دی بود که برای کارهای محاسباتی در سال ۱۹۷۱ ساخته شد[۲][۳]؛ این ریزپردازنده طول کلمهٔ ۴-بیتی، دستورالعمل ۸-بیتی و آدرس ۱۲-بیتی داشت.
پردازنده‌های ساترون، که در ماشین حساب‌هایی چون ماشین حساب مهندسی اچ‌پی-۴۸ استفاده می‌شد، مانند اینتل ۴۰۰۴ مکانیزم ۴-بیتی داشتند.
دههٔ ۱۹۷۰ شاهد ظهور کاربر نرم‌افزاری ۴-بیتی مانند ماشین حساب‌های جیبی در بازار بود.
جزئیات
با ۴-بیت می‌توان ۱۶ ارزش مختلف ایجاد کرد. تمام اعداد شانزده‌شانزدهی تک رقمی می‌توانند در ۴-بیت نوشته شوند. اعداد ده‌دهی کد شده به صورت دودویی یک روش برای کدگذاری دیجیتال به صورت ده‌دهی است که هر رقم ده‌دهی به وسیلهٔ ۴-بیت نمایش داده شوند.
