آلبوم بیداد یکی از آثار مشترک پرویز مشکاتیان و محمدرضا شجریان است که در سال ۱۳۶۴ منتشر شد.
این آلبوم از دو بخش تشکیل شده که بخش اول در دستگاه همایون و با آهنگ‌سازی پرویز مشکاتیان و بخش دوم در همایون و شور و با نوازندگی تار توسط غلامحسین بیگجه‌خانی است، و محمدرضا شجریان خواننده هر دو بخش اثر می‌باشد.
اشعار این آلبوم از سروده‌های حافظ و سعدی هستند.
آنچنانکه شجریان در کتاب راز مانا و نیز گفت‌وگوی خود با بی‌بی‌سی فارسی گفته‌است، این آلبوم به دلیل فضای سیاسی بعد از انقلاب اسلامی شکل گرفته‌است.[ ۱] [ ۲] [ ۱]
خوشنویسی موجود در این اثر را نیز محمد رضا شجریان انجام داده‌است.[ ۲]
بخش نخست بخش دوم
بخش نخست[ ۳] مقدمه، ساخته پرویز مشکاتیان
ساز و آواز بیداد، غزل حافظ با همراهی سنتور (بیداد، بیات راجه، عشاق، قرچه، فرود بیداد به شوشتری ، جمله دوم شوشتری )
قطعهٔ سوز و گداز، ساخته پرویز مشکاتیان
ادامهٔ ساز و آواز، ادامهٔ غزل حافظ با همراهی سنتور (ادامه جمله شوشتری ، فرود به همایون )
تصنیف «یاد باد»، از غزلیات حافظ، ساخته پرویز مشکاتیانبخش دوم[ ۳]
آواز همایون ، شعر از حافظ.(جمله اول بیداد)
یاران را چه شد یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد (جمله دوم بیداد) آب حیوان تیره‌گون شد
کجاست
خون چکید از شاخ گل ابر بهاران را چه شد (اشاره به عراق+بیات راجع )
حق شناسان را چه حال افتاد یاران را چه شد (عشاق)
تابش خورشید و سعی باد و باران را چه شد
چه شد
چه شد (عشاق+قرچه)
مهربانی کی سرآمد شهریاران را چه شد
مهربانی کی سرآمد شهریاران را چه شد (جمله دوم عشاق+فرود به بیداد+شوشتری )
برنخاست
عندلیبان را چه پیش آمد هزاران را چه شد
چه شد
چه شد
عندلیبان را چه پیش آمد
عندلیبان را چه پیش آمد هزاران را چه شد
عندلیبان را چه پیش آمد هزاران را چه شد
هزاران را چه شد (جمله اول شوشتری )
کس به میدان در نمی‌آید
نمی‌آید
نمی‌آید سواران را چه شد
کس به میدان در نمی‌آید سواران را چه شد
سواران را چه شد (قطعه سوز و گداز ) (جمله دوم شوشتری)
خوش نمی‌سازد
مگر عودش بسوخت
کس ندارد ذوق مستی
ذوق مستی میگساران را چه شد
کس ندارد ذوق مستی
کس ندارد ذوق مستی میگساران را چه شد (شوشتری +فرود به همایون)
کس نمی‌داند خموش
خموش
از که می‌پرسی
از که می‌پرسی که دور روزگاران را چه شد
از که می‌پرسی که دور روزگاران را چه شد
آواز همایون ، گزیدهٔ دو غزل از حافظ.(جملهٔ اول درآمد همایون )
بر جفای خار هجران
بر جفای خار هجران صبر بلبل بایدش (جمله دوم درآمد همایون )
منال ای دل اندر بند زلفش از پریشانی منال
مرغ زیرک چون به دام افتد تحمل بایدش ای دل اندر بند زلفش از پریشانی منال
مرغ زیرک چون به دام افتد تحمل بایدش
مرغ زیرک چون به دام افتد تحمل بایدش (جملهٔ اول چکاوک)
کار ملک است آنچه تدبیر و تأمل بایدش (جملهٔ دوم چکاوک - اوج چکاوک)
راهرو گر صد هنر دارد توکل بایدش (بیداد ) نظربازی حرام
هر که روی یاسمین و جعد سنبل بایدش (بیات راجع)
این دل شوریده تا آن جعد و کاکل بایدش (عشاق)
تا به چند
دور چون با عاشقان افتد تسلسل بایدش
تسلسل بایدش (عشاق + فرود به قرچه)
عاشق مسکین چرا چندین تجمل بایدش
(قرچه)
که آن شکاری سرگشته را چه آمد پیش (قرچه)
که دل به دست کمان ابروییست کافر کیش (رضوی)
که دل به دست کمان ابروییست کافر کیش (حجاز)
چه‌هاست در سر این قطره محال اندیش (جامه‌دران)
که موج می‌زندش آب نوش بر سر نیش (جمله اول بیات کرد)
گَرَم به تجربه دستی نهند بر دل ریش (جمله دوم بیات کرد)
چرا که شرم همی‌آیدم ز حاصل خویش (ابوعطا+فرود به عشاق)
نزاع بر سر دنیی دون مکن درویش (شوشتری + فرود به همایون)
خزانه‌ای به کف‌آور ز گنج قارون بیش
روز وصل دوستداران یاد باد یاد باد آن روزگاران یاد باد کامم از تلخی غم چون زهر گشت بانگ نوش شادخواران یاد باد گر چه یاران فارغند از یاد من از من ایشان را هزاران یاد باد مبتلا گشتم در این بند و بلا کوشش آن حق‌گزاران یاد باد گر چه صد رود است از چشمم روان زنده‌رود باغ‌کاران یاد باد
آنکه هلاک من همی خواهد و من سلامتش هر چه کند به شاهدی کس نکند ملامتش باغ تفرج است و بس، میوه نمی‌دهد به کس جز به نظر نمی‌رسد سیب درخت قامتش کاش که در قیامتش بار دگر بدیدمی کانچه گناه او بُوَد من بکشم غرامتش
