کُنسِرتو (به ایتالیایی: Concerto)[۱] (اصل تلفظ ایتالیایی: کُنچـِرتو) یک فرم موسیقی است که در آن یک یا چند ساز سولو (تک‌نواز) با یک ارکستر همکاری می‌کنند. در این فرم، بخش‌های سولو و ارکستر به تناوب اجرا می‌شوند و یکدیگر را تکمیل می‌کنند. کنسرتوها معمولاً دارای سه موومان (بخش) هستند که هر کدام حال و هوای متفاوتی دارند.
تک‌نوازهای کنسرتو معمولاً پیانو، ویولن، ویولنسل، گیتار یا فلوت می‌نوازند و نقش ارکستر، در مجموع، همراهی تک‌نواز است، و به همین ترتیب، تک‌نواز نقش کلیدی را در طول تمام قطعه ایفا می‌کند.
کنسرتو در طول تاریخ موسیقی دستخوش تغییرات زیادی شده است. در دوره باروک، کنسرتو گروسو (Concerto Grosso) رایج بود که در آن گروهی از تک‌نوازان (سولیست‌ها) با ارکستر می‌نواختند. در دوره کلاسیک، کنسرتو فرم استاندارد خود را پیدا کرد و در دوره رمانتیک، آهنگسازان به نوآوری‌های بیشتری در این فرم پرداختند.
برخی از مشهورترین کنسرتوهای تاریخ موسیقی عبارتند از:
بسیاری از آهنگسازان کنسرتو برای دو یا چند تک‌نواز ساخته‌اند.
این یک مقالهٔ خرد موسیقی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.