آبزور فدیه و نیازی بوده که در مراسم دینی به کار می‌برده‌اند. در مراسم دینی چند قرص نان درون، یک پیاله آب، فشردهٔ هوم و شاخه‌ای رز (که بعداً به فشردهٔ انگور مبدل شد) و چیزهای دیگر بوده است که پیشوایان بر آن دعا می‌خوانده‌اند. این آب در اوستا موسوم است به زَئوتر که امروزه زَور گویند و یعنی نذر و نیاز مایع. این مراسم از زمان مهر به جای مانده که بعداً به شکل دیگری در آئین مسیح — به منزلهٔ آب مقدس مسیحیان — وارد شده است. زور در یسنا آبزور و در پهلوی آپزهر شده است.[۱]
پانویس
منابع
