Η σχετικά μεγάλη έκταση του δήμου, οι ιδιαίτερα χαμηλές θερμοκρασίες του χειμώνα (σε συνδυασμό με αδιάλειπτο παγετό και χιονοκάλυψη), καθώς και η μορφολογία του εδάφους, όπου περιλαμβάνονται μερικοί από τους υψηλότερους ορεινούς όγκους της Ελλάδας (Όρβηλος, Φαλακρό, ΕλατιάΔυτικής Ροδόπης, Μενοίκιο, όρη Βροντούς κ.α.), καθιστούν τη λειτουργία του δήμου δυσχερή. Το σοβαρό αυτό διοικητικό κενό που προκάλεσε η δημιουργία του Δήμου Νευροκοπίου, επιχειρεί να καλύψει εν μέρει, το Επαρχείο Κάτω Νευροκοπίου, το οποίο διατηρείται έως σήμερα, με μόνη περιοχή ευθύνης το Δήμο Νευροκοπίου, χωρίς όμως ουσιαστικές αρμοδιότητες και παρεμβάσεις.
Προσωπικότητες – Ιστορία
Από τον Βαθύτοπο, ήταν ο λόγιος και μοναχός Ιωάννης Συμεωνίδης (1785-1850). Επίσης, από την περιοχή του Δήμου Νευροκοπίου κατάγονταν πολλοί επιφανείς αγιογράφοι του 19ου αιώνα, όπως ο Στέργιος Γεωργιάδης και ο Γεώργιος Ζυρνοβίτης (από το Κάτω Νευροκόπι) και ο Δημητρίου (από το Κατάφυτο), οι οποίοι αγιογράφησαν τις εκκλησίες της περιοχής: στην κώμη του Κάτω Νευροκοπίου και στα χωριά Δασωτό, Κάτω Βροντού, Περιθώριο, Λευκόγεια, Παγονέρι, Βώλακα, Ακρινό, Λιβαδάκι, Οχυρό, Εξοχή, Βαθύτοπο και Γρανίτη, την περίοδο 1812-1890[2].
Το ιστορικό Οχυρό Λίσσε του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και το Μουσείο που δημιουργήθηκε. Το Οχυρό Λίσσε αποτελεί το μοναδικό οχυρό το οποίο δεν έπεσε από τους Γερμανούς αλλά παραδόθηκε μόνο όταν η Θεσσαλονίκη έπαψε να βρίσκεται στα χέρια των Ελλήνων.
↑Χατζηαναστασίου, Τάσος (2003). Αντάρτες και καπετάνιοι. Η εθνική αντίσταση κατά της βουλγαρικής κατοχής της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης, 1942-1944. Θεσσαλονίκη: Εκδοτικός Οίκος Αδελφών Κυριακίδη. σελ. 44. ISBN960-343-703-4.