|
Γιόχαν φον Παλαβιτσίνι
Ο Γιόχαν Μάργκραφ φον Παλαβιτσίνι (ουγγρικά: Pallavicini János őrgróf, 18 Μαρτίου 1848 – 4 Μαΐου 1941), ήταν ένας Αυστροούγγρος διπλωμάτης, που υπηρέτησε κυρίως ως πρεσβευτής στην Υψηλή Πύλη κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Γιόχαν φον Παλαβιτσίνι γεννήθηκε στην Πάντοβα στις 18 Μαρτίου 1848. Ήταν γόνος της παλιάς οικογένειας ευγενών Παλαβιτσίνι. Εισήλθε στην αυστροουγγρική υπηρεσία εξωτερικού μετά από σπουδές στο Έντενμπουργκ (που σήμερα ονομάζεται Σόπρον) και τη Βιέννη. Το 1871, στάλθηκε ως ακόλουθος στο Βερολίνο, το 1878 στο Παρίσι και το 1880 στο Λονδίνο. Το 1887 ήταν γραμματέας της πρεσβείας στο Βελιγράδι και το 1894 σύμβουλος στο Μόναχο πριν σταλεί στην Αγία Πετρούπολη την ίδια χρονιά. Διορίστηκε υπουργός στο Βουκουρέστι τον Ιανουάριο του 1899. [6]
Στις 5 Οκτωβρίου 1906, ο μαρκήσιος [7] φον Παλαβιτσίνι διορίστηκε πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη από τον αυτοκράτορα Φραγκίσκος Ιωσήφ Α΄ της Αυστρίας. Το 1911, ενήργησε προσωρινά ως υπουργός εξωτερικών κατά τη διάρκεια της ασθένειας του κόμη Λέξα φον Έρενταλ. [8] Ο μαρκήσιος φον Παλαβιτσίνι θεωρούνταν ευρέως ένας από τους πιο σεβαστούς διπλωμάτες της Διπλής Μοναρχίας και είχε διαφορές με τον κόμη Λέξα φον Έρενταλ και πολλούς από τους νεότερους διπλωμάτες στο Ballhausplatz σε σχέση με το θέμα της προσάρτησης της Βοσνίας το 1908. [9]
Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο μαρκήσιος φον Παλαβιτσίνι εργάστηκε με επιτυχία για να φέρει την Οθωμανική Αυτοκρατορία στο πλευρό των Κεντρικών Δυνάμεων στον πόλεμο. Λόγω της μακρόχρονης θητείας του και ως πρύτανης του διπλωματικού σώματος στην Κωνσταντινούπολη, θεωρήθηκε ότι ασκούσε μεγάλη επιρροή στα τεκταινόμενα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ωστόσο, ο ρόλος του σε σχέση με τη Γενοκτονία των Αρμενίων έχει συζητηθεί από ιστορικούς όλα αυτά τα χρόνια και του έχει ασκηθεί κριτική ότι δεν διαμαρτυρήθηκε αρκετά έντονα. [10] Οι αναφορές που έστελνε στη Βιέννη δείχνουν ξεκάθαρα ότι γνώριζε τη φύση της οθωμανικής πρωτοβουλίας και το γεγονός ότι επρόκειτο για «κεντρικά σχεδιασμένη και οργανωμένη εξόντωση». [11] Ήδη τον Ιούνιο του 1915 έγραψε στη Βιέννη ότι «ο αρμενικός πληθυσμός ... όχι μόνο υποβάλλεται στη μεγαλύτερη δυστυχία αλλά και σε πλήρη εξόντωση (einer gänzlichen Ausrottung)». [12] Προς υπεράσπισή του, ωστόσο, τα αρχεία δείχνουν επίσης ότι διαμαρτυρήθηκε αλλά χωρίς αποτέλεσμα. [13]
Τον Απρίλιο του 1917, ο μαρκήσιος φον Παλαβιτσίνι αρνήθηκε ευγενικά την προσφορά του αυτοκράτορα Καρόλου Α΄ της Αυστρίας να γίνει υπουργός Εξωτερικών. [14]
Του απονεμήθηκε ο Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Αγίου Στεφάνου το 1917 και διορίστηκε μέλος της Άνω Βουλής το 1927. [15]
Ο μαρκήσιος φον Παλαβιτσίνι πέθανε στο Πουζταραντβάνι στις 4 Μαΐου 1941.
Παραπομπές
- ↑ 1,0 1,1 macse.hu/gudenus/mfat/fam.aspx?id=691.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ «Identifiants et Référentiels» (Γαλλικά) Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. 16668984X. Ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 2020.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2019.
- ↑ library.hungaricana.hu/hu/view/OGYK_Almanach_1935-1940/?query=%22Pallavicini+J%C3%A1nos%22&pg=158&layout=s.
- ↑ 'Pallavicini János Markgraf von', Österreichisches Biographisches Lexikon 1815-1950, vol. 7, Vienna, Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften, 1957, p. 303.
- ↑ Markgraf is sometimes translated as 'Margrave' in English. However, contemporary documents show that Markgraf von Pallavicini rather was referred to as a 'Marquis'
- ↑ 'Inside Story of a Big Upset at the Austrian Court', New York Times, 19 March 1911
- ↑ William D. Godsey, Aristocratic Redoubt: The Austro-Hungarian Foreign Office on the Eve of the First World War, West Lafayette, Purdue University Press, 1999, p. 202.
- ↑ Donald Bloxham writes for example: "While Wangenheim issued notes of diplomatic protest, and his successor Paul Wolff-Metternich, backed by the Foreign Office, made enough noise about the killings on Germany's behalf for the CUP to demand his removal from office, Pallavicini remained in situ throughout the war, preferring instead to have periodic 'friendly words' with the CUP leaders." (Donald Bloxham, The Great Game of Genocide: Imperialism, Nationalism, and the Destruction of the Ottoman Armenians, Oxford, Oxford University Press, 2005, p. 125)
- ↑ Vahakn N. Dadrian, The History of the Armenian Genocide: Ethnic Conflict from the Balkans to Anatolia to the Caucasus, Oxford, Berghahn Books, 1995, p. 424. For excerpts of Marquis von Pallavicini's reports, see Israel W. Charny (ed.), The Widening Circle of Genocide, New Brunswick, Rutgers State University, 1994, p. 102f.
- ↑ Israel W. Charny (ed.), op. cit., p. 102.
- ↑ Christopher J. Walker notes that, "By the end of June Wangenheim and his Austro-Hungarian colleague, Count Johann Pallavicini, decided to act together. On 1 July Pallavicini told Talaat that the mass deportations 'seemed hardly justified'. [...] The Porte, however, typically for a government in the grip of a racial frenzy, did nothing to either Austrian or German requests. Pallavicini noted, 'Evidently there is a determination to render the Armenian element, which has become so suspect here, harmless once and for all'." (Christopher J. Walker, Armenia: The Survival of a Nation, London, Routledge, 2nd edn., 1990, p. 232f.)
- ↑ 'Pallavicini János Markgraf von', op. cit..
- ↑ 'Pallavicini János, őrgróf', Magyar Életrajzi Lexikon
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
|
|
