Κεντρικές Δυνάμεις

Οι Κεντρικές Δυνάμεις (Γερμανικά Mittelmächte, Ουγγρικά Központi hatalmak, Τουρκικά Ιτιφάκ Ντεβλετλερί /Μπαγκσλαμά Ντεβλετλερί, Βουλγαρικά Централни сили=Τσέντραλνι σίλι, αποτελούμενες από τη Γερμανία, την Αυστροουγγαρία, την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τη Βουλγαρία—εξ ου και γνωστή ως Τετραπλή Συμμαχία^[1] (Γερμανικά Vierbund)—ήταν ένας από τους δύο συνασπισμούς, που πολέμησαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914–18).

Αντιμετώπισε και ηττήθηκε από τις Συμμαχικές Δυνάμεις που είχαν σχηματιστεί γύρω από την Τριπλή Αντάντ. Αρχή των Δυνάμεων ήταν η συμμαχία της Γερμανίας και της Αυστροουγγαρίας το 1879. Παρά την ένταξή της στη συμμαχία, η Ιταλία αρνήθηκε να συμμετάσχει στον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των Κεντρικών Δυνάμεων. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία και η Βουλγαρία δεν εντάχθηκαν παρά μόνο μετά την έναρξη του Παγκοσμίου Πολέμου, αν και η Οθωμανική Αυτοκρατορία διατηρούσε στενές σχέσεις τόσο με τη Γερμανία όσο και με την Αυστροουγγαρία από τις αρχές του 20ού αιώνα.

Κράτη μέλη

Οι Κεντρικές Δυνάμεις αποτελούντο από τη Γερμανική και την Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία κατά την έναρξη του πολέμου. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία εντάχθηκε στις Κεντρικές Δυνάμεις αργότερα το 1914. Το 1915 το Βασίλειο της Βουλγαρίας προσχώρησε στη συμμαχία. Το όνομα "Κεντρικές Δυνάμεις" προέρχεται από τη θέση αυτών των χωρών. Και οι τέσσερις (συμπεριλαμβανομένων και των άλλων που τις υποστήριζαν εκτός από τη Φινλανδία και τη Λιθουανία) βρίσκονταν μεταξύ της Ρωσικής Αυτοκρατορίας στα ανατολικά και της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου στα δυτικά. Η Φινλανδία, το Αζερμπαϊτζάν και η Λιθουανία προσχώρησαν σε αυτές το 1918 πριν τελειώσει ο πόλεμος και μετά την κατάρρευση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.

Η Ευρώπη το 1914.

Οι Κεντρικές Δυνάμεις αποτελούντο από τα ακόλουθα κράτη:^[2]

Είσοδος	Eίσοδος Α΄ΠΠ
Αυστροουγγαρία ! Αυστροουγγαρία	28 Ιουλίου 1914
Γερμανική Αυτοκρατορία ! Γερμανική Αυτοκρατορία	1 Αυγούστου 1914
Οθωμανική Αυτοκρατορία ! Οθωμανική Αυτοκρατορία	2 Αυγούστου 1914 (μυστική) 29 Οκτωβρίου 1914 (δημόσια)
Βασίλειο της Βουλγαρίας ! Βασίλειο της Βουλγαρίας	14 Οκτωβρίου 1915

Νεκροί των Κεντρικών Δυνάμεων

Οικονομικές στατιστικές των Κεντρικών Δυνάμεων ^[3]

		Πληθυσμός (εκατομμύρια)	Εκταση (εκατομμύρια τ.χ.^2)	ΑΕΠ (δισ. $)	ΑΕΠ κατά κεφαλή ($)
Γερμανική Αυτοκρατορία ! Γερμανική Αυτοκρατορία (1914)	Ηπειρωτική	67.0	0.5	244.3	3,648
	Αποικίες	10.7	3.0	6.4	601
	Σύνολο	77.7	3.5	250.7
Αυστροουγγαρία ! Αυστροουγγαρία (1914)		50.6	0.6	100.5	1,986
Οθωμανική Αυτοκρατορία ! Οθωμανική Αυτοκρατορία (1914)		23.0	1.8	25.3	1,100
Βασίλειο της Βουλγαρίας ! Βασίλειο της Βουλγαρίας (1915)		4.8	0.1	7.4	1,527
Σύνολο		156.1	6.0	383.9	2,459

Military statistics of the Central Powers ^[4]

	Επιστρατευμένοι	Νεκροί	Τραυματίες	Αγνοούμενοι	Συνολικές απώλειες	Επί τοις εκατό απώλειες της συνολικής δύναμης επιστρατευμένων
Γερμανική Αυτοκρατορία ! Γερμανική Αυτοκρατορία	13,250,000	1,808,546 (13.65%)	4,247,143	1,152,800	7,208,489	66%
Αυστροουγγαρία ! Αυστροουγγαρία	7,800,000	922,500 (11.82%)	3,620,000	2,200,000	6,742,500	86%
Οθωμανική Αυτοκρατορία ! Οθωμανική Αυτοκρατορία	2,998,321	325,000 (10.84%)	400,000	250,000	975,000	34%
Βασίλειο της Βουλγαρίας ! Βασίλειο της Βουλγαρίας	1,200,000	75,844 (6.32%)	153,390	27,029	255,263	21%
Σύνολο	25,257,321	3,131,890	8,419,533	3,629,829	15,181,252	66%

Συμμετέχοντες

Γερμανία

Δικαιολόγηση του πολέμου

Γερμανοί στρατιώτες στο πεδίο της μάχης τον Αύγουστο του 1914 στο Δυτικό Μέτωπο λίγο μετά το ξέσπασμα του πολέμου.

Γερμανικό ιππικό μπαίνει στη Βαρσοβία το 1915.

Γερμανικό θωρηκτό με σοβαρές ζημιές μετά τη Ναυμαχία της Γιουτλάνδης.

Γερμανικό μαχητικό αεροσκάφος Fokker Dr.I στο Ερσέν, σε κατεχόμενο από τους Γερμανούς έδαφος της Γαλλίας.

Στις αρχές Ιουλίου του 1914, μετά τη δολοφονία του Αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου της Αυστροουγγαρίας και την άμεση πιθανότητα του πολέμου μεταξύ της Αυστροουγγαρίας και της Σερβίας, ο Κάιζερ Γουλιέλμος Β΄ και η Γερμανική κυβέρνηση ενημέρωσαν την κυβέρνηση της Αυστροουγγαρίας ότι η Γερμανία θα στήριζε τη συμμαχία τους και θα την υπερασπιστεί από ενδεχόμενη ρωσική παρέμβαση, εάν γινόταν ένας πόλεμος μεταξύ της Αυστροουγγαρίας και της Σερβίας^[5]. Όταν η Ρωσία κήρυξε γενική επιστράτευση, η Γερμανία θεώρησε την ενέργειά της επιθετική.^[6] Η Ρωσική κυβέρνηση υποσχέθηκε στη Γερμανία ότι η γενική επιστράτευσή της δεν σήμαινε προετοιμασία για πόλεμο με τη Γερμανία, αλλά ήταν η αντίδραση στα γεγονότα μεταξύ της Αυστροουγγαρίας και της Σερβίας^[6]. Η Γερμανική κυβέρνηση θεώρησε τη ρωσική υπόσχεση για μη πόλεμο με τη Γερμανία χωρίς νόημα υπό το φως της γενικής επιστράτευσής της και η Γερμανία με τη σειρά της επιστρατεύθηκε για πόλεμο. Την 1η Αυγούστου η Γερμανία έστειλε τελεσίγραφο στη Ρωσία, δηλώνοντας ότι καθώς και η Γερμανία και η Ρωσία βρίσκονταν σε κατάσταση επιστράτευσης, υπήρχε στην πράξη κατάσταση πολέμου μεταξύ των δύο χωρών.^[7] Αργότερα εκείνη την ημέρα η Γαλλία, σύμμαχος της Ρωσίας, κήρυξε κατάσταση γενικής επιστράτευσης ^[7].

Τον Αύγουστο του 1914 η Γερμανία άρχισε πόλεμο κατα της Ρωσίας. Η Γερμανική κυβέρνηση δικαιολόγησε τη στρατιωτική δράση ενάντια στη Ρωσία ως αναγκαία λόγω της ρωσικής επιθετικότητας, όπως καταδεικνυόταν από την επιστράτευση του Ρωσικού στρατού που είχε ως αποτέλεσμα σε απάντηση την επιστράτευση της Γερμανίας ^[8].

Μετά την κήρυξη πολέμου της Γερμανίας στη Ρωσία η Γαλλία λόγω της συμμαχίας της με τη Ρωσία προετοίμασε γενική επιστράτευση εν αναμονή πολέμου. Στις 3 Αυγούστου 1914 η Γερμανία απάντησε σε αυτή την ενέργεια κηρύσσοντας πόλεμο στη Γαλλία^[9]. Η Γερμανία αντιμετωπίζοντας πόλεμο σε δύο μέτωπα, έθεσε σε ενέργεια το λεγόμενο Σχέδιο Σλίφεν, που περιλάμβανε την κίνηση των Γερμανικών ένοπλων δυνάμεων μέσω του Βελγίου και από εκεί την εισβολή τους στη Γαλλία προς τη γαλλική πρωτεύουσα του Παρισιού. Ελπιζε αυτό το σχέδιο να πετύχει μια γρήγορη νίκη επί των Γάλλων και να επιτρέψει στις Γερμανικές δυνάμεις να επικεντρωθούν στο Ανατολικό Μέτωπο. Το Βέλγιο ήταν ουδέτερη χώρα και δεν θα δεχόταν Γερμανικές δυνάμεις να διασχίσουν το έδαφός του. Η Γερμανία παραβίασε τη βελγική ουδετερότητα και εισέβαλε στη χώρα για να ξεκινήσει μια επίθεση προς το Παρίσι. Αυτό έκανε τη Μεγάλη Βρετανία να κηρύξει τον πόλεμο στη Γερμανική Αυτοκρατορία, καθώς η ενέργειά της παραβίασε τη Συνθήκη του Λονδίνου που είχε υπογραφεί από τα δύο κράτη το 1839, διασφαλίζοντας τη βελγική ουδετερότητα και την υπεράσπιση του βασιλείου, αν ένα κράτος την παραβίαζε.

Στη συνέχεια, αρκετά κράτη κήρυξαν τον πόλεμο στη Γερμανία στα τέλη Αυγούστου του 1914, με την Ιταλία να κηρύττει τον πόλεμο στην Αυστροουγγαρία το 1915 και στη Γερμανία στις 27 Αυγούστου 1916. Οι Ηνωμένες Πολιτείες κήρυξαν τον πόλεμο στη Γερμανία στις 6 Απριλίου 1917 και η Ελλάδα τον Ιούλιο του 1917.

Αποικίες και εξαρτήσεις

Ευρώπη

Με την ίδρυσή της το 1871 η Γερμανική Αυτοκρατορία έλεγχε την Αλσατία-Λωραίννη ως «αυτοκρατορικό έδαφος» που αφαιρέθηκε από τη Γαλλία μετά το Γαλλοπρωσικό Πόλεμο. Κατεχόταν ως μέρος της κυριαρχικής επικράτειας της Γερμανίας.

Αφρική

Η Γερμανία κατείχε πολλές αφρικανικές αποικίες όταν άρχισε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Όλες οι αφρικανικές αποικίες της Γερμανίας δέχθηκαν επίθεση και καταλήφθηκαν από Συμμαχικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Το Καμερούν, η Γερμανική Ανατολική Αφρική και η Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική ήταν γερμανικές αποικίες στην Αφρική. Η Τογκολάνδη ήταν γερμανικό προτεκτοράτο στην Αφρική.

Ασία

Η παραχώρηση του Kόλπου του Κιαουτσού ήταν γερμανική εξάρτηση στην Ανατολική Ασία που μισθώθηκε από την Κίνα το 1898. Καταλήφθηκε από Ιαπωνικές δυνάμεις μετά την Πολιορκία του Τσινγκτάο.

Ειρηνικός

Η Γερμανική Νέα Γουινέα ήταν γερμανικό προτεκτοράτο στον Ειρηνικό. Καταλήφθηκε από τις δυνάμεις της Αυστραλίας το 1914.

Η Γερμανική Σαμόα ήταν γερμανικό προτεκτοράτο από το 1899. Καταλήφθηκε από τη Εκστρατευτική Δύναμη της Νέας Ζηλανδίας το 1914.

Αυστροουγγαρία

Στρατιώτες της Αυστροουγγαρίας σε χαράκωμα στο Ιταλικό μέτωπο κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Στρατιώτες της Αυστροουγγαρίας βαδίζοντας στο Όρος Σιών στην Ιερουσαλήμ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, κατά τη Μεαανατολική εκστρατεία.

Δικαιολόγηση του πολέμου

Η Αυστροουγγαρία θεωρούσε ότι η δολοφονία του Αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου είχε ενορχηστρωθεί με τη βοήθεια της Σερβίας. Η χώρα θεώρησε τη δολοφονία ως ένα επικίνδυνο προηγούμενο για την ενθάρρυνση του Νοτιοσλαβικού πληθυσμού της χώρας να εξεγερθεί και να απειλήσει να αποσχισθεί από το πολυεθνικό κράτος. Η Αυστροουγγαρία έστειλε επισήμως τελεσίγραφο στη Σερβία, ζητώντας την πλήρη διερεύνηση της συνενοχής της Σερβικής κυβέρνησης στη δολοφονία και την πλήρη συμμόρφωση της Σερβίας με τους όρους που απαιτούσε η Αυστροουγγαρία. Η Σερβία αποδέχθηκε τα περισσότερα από τα αιτήματα, ωστόσο η Αυστροουγγαρία θεώρησε αυτό ανεπαρκές και χρησιμοποίησε αυτή την έλλειψη πλήρους συμμόρφωσης για να δικαιολογήσει τη στρατιωτική επέμβαση ^[10]. Αυτά τα αιτήματα έχουν θεωρηθεί ως διπλωματική κάλυψη για την αναπόφευκτη κήρυξη πολέμου της Αυστροουγγαρίας στη Σερβία^[10].

Η Αυστροουγγαρία είχε προειδοποιηθεί από τη Ρωσία ότι η Ρωσική κυβέρνηση δεν θα ανεχόταν την επίθεσή της στη Σερβία. Ωστόσο, με τη Γερμανία να στηρίζει τις ενέργειες της Αυστροουγγαρίας, η Αυστροουγγρική κυβέρνηση έλπιζε ότι η Ρωσία δεν θα παρέμβει και ότι η σύγκρουση με τη Σερβία θα ήταν μια περιφερειακή σύγκρουση.

Η εισβολή της Αυστροουγγαρίας στη Σερβία έκανε τη Ρωσία να κηρύξει τον πόλεμο στη χώρα και η Γερμανία με τη σειρά της κήρυξε τον πόλεμο στη Ρωσία, ξεκινώντας τη σύγκρουση των συμμαχιών που είχε ως αποτέλεσμα τον Παγκόσμιο Πόλεμο.

Επικράτεια

Η Αυστροουγγαρία ήταν εσωτερικά χωρισμένη σε δύο κράτη με τις δικές τους κυβερνήσεις, συνενωμένα μέσω του θρόνου των Αψβούργων. Η Αυστριακή Αυτοκρατορία περιείχε διάφορα δουκάτα και πριγκιπάτα και το Βασίλειο της Βοημίας, το Βασίλειο της Δαλματίας και το το Βασίλειο της Γαλικίας και Λοδομερίας. Στο Βασίλειο της Ουγγαρίας υπαγόταν και το Βασίλειο της Κροατίας-Σλαβονίας. Στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη η κυριαρχία μοιραζόταν μεταξύ Αυστρίας και η Ουγγαρίας.

Οθωμανική Αυτοκρατορία

Οθωμανοί στρατιώτες σε στρατιωτικές προετοιμασίες για επίθεση κατά της Διώρυγας του Σουέζ το 1914.

Ο Κάιζερ Γουλιέλμος Β΄ επισκεπτόμενος το τουρκικό καταδρομικό «Γιαβούζ Σουλτάν Σελίμ» κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Κωνσταντινούπολη τον Οκτώβριο του 1917 ως φιλοξενούμενου του Σουλτάνου Μωάμεθ Ε΄.

Δικαιολόγηση του πολέμου

Η Οθωμανική Αυτοκρατορία μπήκε στον πόλεμο στο πλευρό των Κεντρικών Δυνάμεων το Νοέμβριο του 1914. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε αποκτήσει ισχυρές οικονομικές σχέσεις με τη Γερμανία μέσω του έργου του Σιδηρόδρομου Βερολίνου-Βαγδάτης που ήταν ακόμα ημιτελές εκείνη την εποχή^[11]. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία συνήψε επίσημη συμμαχία με τη Γερμανία, που υπεγράφη στις 2 Αυγούστου 1914.^[12] Η συμμαχική συνθήκη προέβλεπε ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία θα εμπλέκετο στη σύγκρουση σε σύντομο χρονικό διάστημα.^[12] Ωστόσο τους πρώτους μήνες του πολέμου, η Οθωμανική Αυτοκρατορία παρέμεινε ουδέτερη, αν και επέτρεψε να εισέλθει και να παραμείνει κοντά στα στενά του Βοσπόρου μια γερμανική ναυτική μοίρα.^[13] Οθωμανοί αξιωματούχοι ενημέρωσαν τη Γερμανική κυβέρνηση ότι η χώρα χρειαζόταν χρόνο για να προετοιμαστεί για τη σύγκρουση^[13]. Η Γερμανία χορήγησε οικονομική βοήθεια και αποστολές όπλων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ^[12].

Μετά την κλιμάκωση των πιέσεων από τη Γερμανική κυβέρνηση, που απαιτούσε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της από τη συνθήκη ή αλλιώς η Γερμανία θα απέβαλε τη χώρα από τη συμμαχία και θα τερμάτιζε την οικονομική και στρατιωτική βοήθεια, η Οθωμανική κυβέρνηση εισήλθε στον πόλεμο με τα νεοαποκτηθέντα ταχύπλοα σκάφη από τη Γερμανία, το Γιαβούζ Σουλτάν Σελίμ (πρώην SMS Goeben) και το Μιντιλί (πρώην SMS Breslau) να πραγματοποιούν ναυτική επιδρομή στο ρωσικό λιμάνι της Οδησσού, ασκώντας έτσι στρατιωτική δράση σύμφωνα με τις υποχρεώσεις της συμμαχίας με τη Γερμανία. Η Ρωσία και η Τριπλή Αντάντ κήρυξαν τον πόλεμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ^[14].

Βουλγαρία

Δικαιολόγηση του πολέμου

Βούλγαροι στρατιώτες πυροβολούν επιτιθέμενο αεροσκάφος.

Η Βουλγαρία ήταν ακόμα δυσαρεστημένη μετά την ήττα της τον Ιούλιο του 1913 από τη Σερβία, την Ελλάδα και τη Ρουμανία. Υπέγραψε μια συνθήκη αμυντικής συμμαχίας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία στις 19 Αυγούστου 1914. Ήταν η τελευταία χώρα που εντάχθηκε στις Κεντρικές Δυνάμεις, κηρύσσοντας τον πόλεμο στη Σερβία τον Οκτώβριο του 1915. Εισέβαλε στη Σερβία σε συνδυασμό με τις Γερμανικές και Αυστροουγγρικές δυνάμεις. Η Βουλγαρία διεκδικούσε την περιοχή της Μακεδονίας του Βαρδάρη, που τότε κατείχε η Σερβία μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913 και την επώδυνη για τη Βουλγαρία Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913).^[15] Ως αντάλλαγμα για την είσοδό της στον Πόλεμο στο πλευρό των Κεντρικών Δυνάμεων δόθηκε στη Βουλγαρία το δικαίωμα να ζητήσει την ανάκτηση αυτού του εδάφους^[16][17].

Κηρύξεις πολέμου

Την κήρυξη πολέμου από τη Βουλγαρία στη Σερβία στις 14 Οκτωβρίου 1915 ακολούθησαν η κήρυξη πολέμου στη Βουλγαρία από το Ηνωμένο Βασίλειο και το Μαυροβούνιο (15 Οκτωβρίου), από τη Γαλλία (16 Οκτωβρίου) και από την Ιταλία και τη Ρωσία (19 Οκτωβρίου). Η Βουλγαρία κήρυξε τον πόλεμο στη Ρουμανία την 1 Σεπτεμβρίου 1916 και τέλος η Ελλάδα κήρυξε τον πόλεμο στη Βουλγαρία στις 2 Ιουλίου 1917.

Ατυποι σύμμαχοι

Κράτος Ντέρβις

Το Κράτος Ντέρβις ήταν ένα επαναστατικό κράτος της Σομαλίας που επιδίωκε την ανεξαρτησία της χώρας αυτής. Οι δυνάμεις του πολέμησαν κατά των Ιταλικών και Βρετανικών δυνάμεων στην Ιταλική και τη Βρετανική Σομαλία στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κατά τη Σομαλική εκστρατεία. Το Κράτος Ντέρβις έλαβε υποστήριξη από τη Γερμανία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Επίσης έλαβε για λίγο υποστήριξη από την Αιθιοπική Αυτοκρατορία το 1915-1916.^[18]

Νοτιοαφρικανική Δημοκρατία

Σε αντίθεση με τη Νοτιοαφρικανική Ενωση, που συμμετείχε στον πόλεμο, οι επαναστάτες Μπόερς ίδρυσαν τη Νοτιοαφρικανική Δημοκρατία το 1914 με την Επανάσταση του Μάριτς. Η Γερμανία βοήθησε τους αντάρτες, που δραστηριοποιήθηκαν μέσα και έξω από τη Γερμανική αποικία της Γερμανικής Νοτιοδυτικής Αφρικής, αλλά ηττήθηκαν από τις Βρετανικές αυτοκρατορικές δυνάμεις.

Σουλτανάτο του Νταρφούρ

Οι δυνάμεις του Σουλτανάτου του Νταρφούρ πολέμησαν κατά των Βρετανικών δυνάμεων στο Αγγλοαιγυπτιακό Σουδάν κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Αγγλοαιγυπτιακή Επιχείρηση του Νταρφούρ.

Εξαρτημένα κράτη

Κατά τη διάρκεια του 1917 και του 1918, οι Φινλανδοί υπό τον Καρλ Γκούσταφ Έμιλ Μάνερχαϊμ και οι Λιθουανοί εθνικιστές πολέμησαν τη Ρωσία για μια κοινή υπόθεση. Με την επίθεση των μπολσεβίκων στα τέλη του 1917 η εξόριστη Ουκρανική κυβέρνηση ζήτησε στρατιωτική προστασία πρώτα από τις Κεντρικές Δυνάμεις και αργότερα από τις ένοπλες δυνάμεις της Αντάντ.

Η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε επίσης τους δικούς της συμμάχους στο Αζερμπαϊτζάν και στο Βόρειο Καύκασο. Τα τρία κράτη πολέμησαν μαζί στο Στρατό του Ισλάμ στη Μάχη του Μπακού.

Εξαρτημένα κράτη της Γερμανίας

Λευκορωσία (Λαϊκή Δημοκρατία της Λευκορωσίας)

Η Λαϊκή Δημοκρατία της Λευκορωσία ήταν εξαρτημένο κράτος της Γερμανίας που δημιουργήθηκε το 1918.

Κούρλαντ και Σεμιγκάλια

Το Δουκάτο Κούρλαντ και Σεμιγκάλια ήταν εξαρτημένο κράτος της Γερμανίας που δημιουργήθηκε το 1918.

Κριμ (Περιφερειακή Κυβέρνηση της Κριμαίας)

Η Περιφερειακή Κυβέρνηση της Κριμαίας ήταν εξαρτημένο κράτος της Γερμανίας που δημιουργήθηκε το 1918.

Ντον (Δημοκρατία του Ντον)

Η Δημοκρατία του Ντον ήταν στενά συνδεδεμένη με τη Γερμανική Αυτοκρατορία και πολέμησε κατά των Μπολσεβίκων.

Φινλανδία (Βασίλειο της Φινλανδίας)

Το Βασίλειο της Φινλανδίας ήταν εξαρτημένο κράτος της Γερμανίας που δημιουργήθηκε το 1918. Πριν από την ανακήρυξη του βασιλείου η Φινλανδία ήταν αυτόνομο Μεγάλο Δουκάτο της Ρωσίας από το 1809.

Κουμπάν (Λαϊκή Δημοκρατία του Κουμπάν)

Η Λαϊκή Δημοκρατία του Κουμπάν ήταν εξαρτημένο κράτος της Γερμανίας που δημιουργήθηκε το 1918.

Λιθουανία (Βασίλειο της Λιθουανίας)

Το Βασίλειο της Λιθουανίας ήταν εξαρτημένο κράτος της Γερμανίας που δημιουργήθηκε το 1918.

Βόρειος Καύκασος (Ορεινή Δημοκρατία του Βόρειου Καύκασου)

Η Ορεινή Δημοκρατία του Βόρειου Καύκασου συνδεόταν με τις Κεντρικές Δυνάμεις .

Γεωργία (Λαϊκή Δημοκρατία της Γεωργίας)

Η Λαϊκή Δημοκρατία της Γεωργίας κήρυξε την ανεξαρτησία της το 1918, γεγονός που στη συνέχεια οδήγησε σε συνοριακές συγκρούσεις μεταξύ της νεοσυσταθείσας δημοκρατίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Λίγο αργότερα η Οθωμανική Αυτοκρατορία εισέβαλε στη Δημοκρατία και έφτασε γρήγορα στο Μποριόμι. Αυτό ανάγκασε τη Γεωργία να ζητήσει βοήθεια από τη Γερμανία, που την έλαβε. Η Γερμανία ανάγκασε τους Οθωμανούς να αποσυρθούν από τα εδάφη της Γεωργίας και να αναγνωρίσουν την κυριαρχία της στα σύνορά της. Η Γερμανία, η Γεωργία και οι Οθωμανοί υπέγραψαν μια ειρηνευτική συνθήκη, τη Συνθήκη του Μπατούμι, που τερμάισε τη σύγκρουση με τα δύο τελευταία. Σε αντάλλαγμα η Γεωργία έγινε "σύμμαχος" της Γερμανίας. Αυτή η χρονική περίοδο της γεωργιανογερμανικής φιλίας ήταν γνωστή ως Γερμανική αποστολή στον Καύκασο.

Πολωνία (Βασίλειο της Πολωνίας)

Το Βασίλειο της Πολωνίας ήταν εξαρτημένο κράτος της Γερμανίας που δημιουργήθηκε το 1916.^[19]Αυτή η κυβέρνηση αναγνωρίστηκε από τους αυτοκράτορες της Γερμανίας και της Αυστροουγγαρίας το Νοέμβριο του 1916 και υιοθέτησε σύνταγμα το 1917.^[20] Η απόφαση να δημιουργηθεί ένα κράτος της Πολωνίας ελήφθη από τη Γερμανία για να προσπαθήσει να νομιμοποιήσει τη στρατιωτική κατοχή της μεταξύ των Πολωνών κατοίκων, ακολουθώντας τη γερμανική προπαγάνδα προς τους Πολωνούς κατοίκους το 1915 ότι οι Περμανοί στρατιώτες έφταναν ως απελευθερωτές για να ελευθερώσουν την Πολωνία από την υποταγή της στη Ρωσία.^[21] Το κράτος χρησιμοποιήθηκε από τη Γερμανική κυβέρνηση παράλληλα με τιμωρητικές απειλές για να πείσει τους Πολωνούς γαιοκτήμονες που ζουσαν στα κατεχόμενα από τη εδάφη της Βαλτικής να μετακομίσουν στο κράτος αυτό και να πουλήσουν στους Γερμανούς τις ιδιοκτησίες τους στη Βαλτική με αντάλλαγμα τη μεταφορά τους στην Πολωνία και καταβλήθηκαν προσπάθειες για να προκαλέσουν παρόμοια μετανάστευση των Πολωνών από την Πρωσία προς το κράτος αυτό.^[22]

Ουκρανία (Ουκρανικό Κράτος)

Το Ουκρανικό Κράτος ήταν εξαρτημένο κράτος της Γερμανίας υπό τον Πάβλο Σκοροπάντσκ, που ανέτρεψε την κυβέρνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ουκρανίας.^[23]

Ενωμένο Δουκάτο της Βαλτικής

Το Ενωμένο Δουκάτο της Βαλτικής ήταν υπό σύσταση εξαρτημένο κράτος της Γερμανίας το 1918.

Οθωμανικά εξαρτημένα κράτη

Αζερμπαϊτζάν (Λαϊκή Δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν)

Το 1918 η Λαϊκή Δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν, που αντιμετώπιζε την επανάσταση των Μπολσεβίκων και την αντιπολίτευση του Μουσουλμανικού Κόμματος Μουσαβάτ, καταλήφθηκε στη συνέχεια από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που έδιωξε τους Μπολσεβίκους υποστηρίζοντας παράλληλα το Κόμμα Μουσαβάτ.^[24]Η Οθωμανική Αυτοκρατορία διατηρούσε παρουσία στο Αζερμπαϊτζάν μέχρι το τέλος του πολέμου το Νοέμβριο του 1918 .^[24]

Τζαμπάλ Σαμάρ

Το Τζαμπάλ Σαμάρ ήταν ένα Αραβικό κράτος στη Μέση Ανατολή, στενά συνδεδεμένο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία..^[25]

Συμμετέχοντες μη κράτη

Άλλα κινήματα υποστήριζαν τις προσπάθειες των Κεντρικών Δυνάμεων για δικούς τους λόγους, όπως οι ριζοσπάστες Ιρλανδοί Εθνικιστές που κατά την Εξέγερση του Πάσχα στο Δουβλίνο τον Απρίλιο του 1916. αναφέρθηκαν στους «χάλκινους συμμάχους τους στην Ευρώπη». Ωστόσο η πλειοψηφία των Ιρλανδών εθνικιστών υποστήριζε τη Βρετανική και συμμαχική πολεμική προσπάθεια μέχρι το 1916, όταν άλλαξε το ιρλανδικό πολιτικό τοπίο. Το 1914 η Γερμανία και η Αυστροουγγαρία επέτρεψαν στο Γιόζεφ Πιλσούντσκι να σχηματίσει τις ανεξάρτητες Πολωνικές λεγεώνες. Ο Πιλσούντσκι ήθελε οι λεγεώνες του να βοηθήσουν τις Κεντρικές Δυνάμεις να νικήσουν τη Ρωσία και στη συνέχεια να υποστηρίξουν τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο και να κερδίσουν τον πόλεμο με αυτούς.

Ανακωχή και συνθήκες

Η Βουλγαρία υπέγραψε ανακωχή με τους Συμμάχους στις 29 Σεπτεμβρίου 1918, ύστερα από μια επιτυχή προέλαση των συμμάχων στη Μακεδονία. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ακολούθησε το παράδειγμά της στις 30 Οκτωβρίου 1918 μετά τις επιτυχίες των Βρετανών και των Αράβων στην Παλαιστίνη και τη Συρία. Η Αυστρία και η Ουγγαρία συμφώνησαν κατάπαυση του πυρός χωριστά την πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου μετά τη διάλυση της Αυστροουγγαρίας και την Ιταλική επίθεση στο Βιτόριο Βένετο. Η Γερμανία υπέγραψε την ανακωχή που τερμάτισε τον πόλεμο το πρωί της 11ης Νοεμβρίου 1918 μετά την Επίθεση των Εκατό Ημερών και μια σειρά προελάσεων δυνάμεων της Νέας Ζηλανδίας, της Αυστραλίας, του Καναδά, του Βελγίου, της Βρετανίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ στη βορειοανατολική Γαλλία και το Βέλγιο. Δεν υπήρξε ενιαία συνθήκη που να τερματίζει τον πόλεμο. Οι Κεντρικές Δυνάμεις αντιμετωπίστηκαν με ξεχωριστές συνθήκες ^[26].

Κεντρικές Δυνάμεις κατά ημερομηνία ανακωχής Σημαία Ονομα Ημερομηνία Βουλγαρία 01918-09-29 29 Σεπτεμβρίου 1918 Οθωμανική Αυτοκρατορία 01918-10-30 30 Οκτωβρίου 1918 Αυστροουγγαρία 01918-11-04 4 Νοεμβρίου 1918 Γερμανική Αυτοκρατορία 01918-11-11 11 Νοεμβρίου 1918

Συνθήκες Κεντρικών Δυνάμεων Σημαία Ονομα Συνθήκη Αυστρία Αγίου Γερμανού Βουλγαρία του Νεϊγύ Γερμανία των Βερσαλλιών Ουγγαρία του Τριανόν Οθωμανική Αυτοκρατορία Τουρκία των Σεβρών της Λωζάνης

• 
  Ταχυδρομική κάρτα με τις σημαίες των χωρών των Κεντρικών Δυνάμεων.
• 
  Οι Ηγέτες των Κεντρικών Δυνάμεων 1914.

Παραπομπές

1. Hindenburg, Paul von. «Out of my life». Internet Archive. σελ. 113. 
2. Meyer, G.J. (2007). A World Undone: The Story of the Great War, 1914 to 1918. Delta Trade Paperback. ISBN 0-553-38240-3. 
3. S.N. Broadberry, Mark Harrison. The Economics of World War I. illustrated ed. Cambridge University Press, 2005, pp. 9-10.
4. Spencer Tucker (1996). «The European Powers in the First World War». σελ. 173. 
5. Cashman, Greg; Robinson, Leonard C. An Introduction to the Causes of War: Patterns of Interstate Conflict from World War I to Iraq. Rowman & Littlefield. 2007. P57
6. Meyer, G.J. A World Undone: The Story of the Great War, 1914 to 1918. Delta Book. 2006. P39.
7. Meyer, G.J. A World Undone: The Story of the Great War, 1914 to 1918. Delta Book. 2006. P95.
8. Hagen, William W. German History in Modern Times: Four Lives of the Nation. P228.
9. Tucker, Spencer C. A Global Chronology of Conflict: From the Ancient World to the Modern Middle East: From the Ancient World to the Modern Middle East. ABC-CLIO. 2009. P1556.
10. Cashman, Greg; Robinson, Leonard C. An Introduction to the Causes of War: Patterns of Interstate Conflict from World War I to Iraq. Rowman & Littlefield. 2007. P61
11. Hickey, Michael. The First World War: Volume 4 The Mediterranean Front 1914–1923. P31.
12. Afflerbach, Holger; David Stevenson, David. An Improbable War: The Outbreak of World War 1 and European Political Culture. Berghan Books. 2012. P. 292.
13. Kent, Mary. The Great Powers and the End of the Ottoman Empire. end ed. Frank Cass. 1998. P119
14. Afflerbach, Holger; David Stevenson, David. An Improbable War: The Outbreak of World War I and European Political Culture. Berghan Books. 2012. P. 293.
15. Hall, Richard C. «Bulgaria in the First World War». Russia's Great War and Revolution. Ανακτήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2017. 
16. Jelavich, Charles· Jelavich, Barbara (1986). The establishment of the Balkan national states, 1804–1920 (1st pbk. έκδοση). Seattle: University of Washington Press. σελίδες 284–297. ISBN 978-0-295-96413-3. 
17. Richard C. Hall, "Bulgaria in the First World War." Historian 73.2 (2011): 300-315.
18. Mukhtar, Mohammed (25 Φεβρουαρίου 2003). Historical Dictionary of Somalia. Scarecrow Press. σελ. 126. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2017. 
19. The Regency Kingdom has been referred to as a puppet state by Norman Davies in Europe: A history (Google Print, p. 910); by Jerzy Lukowski and Hubert Zawadzki in A Concise History of Poland (Google Print, p. 218); by Piotr J. Wroblel in Chronology of Polish History and Nation and History (Google Print, p. 454); and by Raymond Leslie Buell in Poland: Key to Europe (Google Print, p. 68: "The Polish Kingdom... was merely a pawn [of Germany]").
20. J. M. Roberts. Europe 1880–1945. P. 232.
21. Aviel Roshwald. Ethnic Nationalism and the Fall of Empires: Central Europe, the Middle East and Russia, 1914–23. Routledge, 2002. P. 117.
22. Annemarie Sammartino. The Impossible Border: Germany and the East, 1914–1922. Cornell University, 2010. P. 36-37.
23. Kataryna Wolczuk. The Moulding of Ukraine: The Constitutional Politics of State Formation. P37.
24. Zvi Lerman, David Sedik. Rural Transition in Azerbaijan. P12.
25. Hala Mundhir Fattah. The Politics of Regional Trade in Iraq, Arabia, and the Gulf, 1745–1900. P121.
26. Davis, Robert T., επιμ. (2010). U.S. Foreign Policy and National Security: Chronology and Index for the 20th Century. 1. Santa Barbara, California: Praeger Security International. σελ. 49. ISBN 978-0-313-38385-4.