Βουλγαρικό Σοσιαλιστικό Κόμμα

Βουλγαρικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Българска социалистическа партия
Ηγέτης	Κορνέλια Νίνοβα
Ιδρυτής	Αλεκσάνταρ Λίλοφ
Ίδρυση	2 Αυγούστου 1891 (2 Αυγούστου 1891) (ίδρυση) 3 Απριλίου 1990 (ίδρυση εκ νέου)
Προκάτοχος	Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας
Έδρα	Οδός Ποσιτάνο 20, Σόφια
Πτέρυγα νεολαίας	Βουλγαρική Σοσιαλιστική Νεολαία
Μέλη  (2016)	105,000 (1ο)[1]
Ιδεολογία	Σοσιαλδημοκρατία[2] Αριστερός λαϊκισμός[3] Αριστερός εθνικισμός[3][4] Φιλοευρωπαϊσμός[5][6]
Πολιτικό φάσμα	Κεντροαριστερά[7]
Εθνική προσχώρηση	Συμμαχία για τη Βουλγαρία
Ευρωπαϊκή προσχώρηση	Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα
Ομάδα Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου	Προοδευτική Συμμαχία Σοσιαλιστών και Δημοκρατών
Διεθνής προσχώρηση	Σοσιαλιστική Διεθνής
Χρώματα	Κόκκινο
Εθνοσυνέλευση	79 / 240
Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο	5 / 17
Τοπικές έδρες	63 / 265
Σημαία κόμματος
Ιστότοπος
http://bsp.bg/
Πολιτικό σύστημα στη Βουλγαρία Πολιτικά κόμματα Εκλογές

Το Βουλγαρικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (βουλγαρικά: Българска социалистическа партия‎‎, БСП)^[8] είναι ένα σοσιαλδημοκρατικό πολιτικό κόμμα στη Βουλγαρία. Αναφέρεται και ως "Αιωνόβιο" (Столетницата), επειδή διαδέχθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας που έχει ιστορία πάνω από 100 χρόνων. Είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος με Ευρωπαϊστική διάθεση, μολονότι ιστορικά έχει κρατήσει ορισμένες ευρωσκεπτικιστικές θέσεις και ζήτησε να ανακαλεστούν οι διεθνείς κυρώσεις της ΕΕ κατά της Ρωσίας. Σε διεθνές επίπεδο έχει προσχωρήσει στη Σοσιαλιστική Διεθνή. Είναι το μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα της Βουλγαρίας ως προς τον αριθμό των μελών.

Ιστορία

Το Βουλγαρικό Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι αναγνωρισμένο ως διάδοχος του Βουλγάρικου Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος, που ιδρύθηκε την 2η Αυγούστου 1891 στην κορυφή του Μπούζλουντζα από τον Ντιμιτάρ Μπλαγκόεφ.^[9] Το 1903 ιδρύθηκε το Βουλγαρικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα (ακραίοι σοσιαλιστές) με διάσπαση από το αρχικό. Το 1919 αναδιοργανώθηκε, μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας και προσχώρησε στην Κομμουνιστική Διεθνή Ένωση.^[10] Μετά από τις πολιτικές αλλαγές του 1989, το Κομμουνιστικό Κόμμα εγκατέλειψε την μαρξιστική-λενινιστική ιδεολογία. Την άνοιξη του 1990 προσχώρησε στον σοσιαλδημοκρατισμό και ονομάστηκε «Βουλγαρικό Σοσιαλιστικό Κόμμα».

Το ΒΣΚ ήρθε πρώτο στις βουλευτικές εκλογές της Συντακτικής συνέλευσης τον Ιούνιο του 1990, συγκέντρωσε το 17,2% των ψήφων και κέρδισε τις 211 από τις 400 έδρες.^[11] Ο αρχηγός του κόμματος, ο Αντρέι Λουκάνοφ έγινε ο 40ος Πρωθυπουργός της Βουλγαρίας και σχημάτισε κυβέρνηση, αλλά τον Δεκέμβριο μετά από ταραχές, διαμαρτυρίες και απεργίες αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Ο Ντιμίταρ Ποπόφ, ένας ανεξάρτητος δικαστής, διορίστηκε ως 41ος Πρωθυπουργός και σχημάτισε μία μη-κομματική κυβέρνηση.^[12][13] Στις βουλευτικές εκλογές του 1991 το ΒΣΚ ήρθε δεύτερο και πέρασε στην αντιπολίτευση.

Στις εκλογές του 1994 ηγήθηκε στην πολιτική συμμαχία Δημοκρατική Αριστερά, που συγκέντρωσε το 43,50% των ψήφων και κέρδισε τις 125 από τις 240 έδρες της Εθνοσυνέλευσης. Ο αρχηγός του κόμματος Ζαν Βίντενοφ έγινε ο 45ος Πρωθυπουργός και σχημάτισε κυβέρνηση.^[14] Κατά τη διάρκεια της θητείας του η χώρα αντιμετώπισε μία σοβαρή οικονομική κρίση, που άρχισε στα μέσα του 1996. Επρόκειτο για μία κατάσταση υπερπληθωρισμού, που οδήγησε σε γενικευμένη δυσαρέσκεια, έλλειψη βασικών αγαθών, διαμαρτυρίες και γενικές απεργίες.^[15] Ο Βίντενοφ αναγκάστηκε να παραιτηθεί, και μετά τις βουλευτικές εκλογές του 1997 το ΒΣΚ έχασε τις μισές του έδρες και πέρασε στην αντιπολίτευση.^[16] Το 2001, ο πρόεδρος του ΒΣΚ Γκεόργκι Παρβάνοφ εξελέγη Πρόεδρος της Βουλγαρίας.^[17] Προτού αναλάβει καθήκοντα, παραιτήθηκε από την ηγεσία του κόμματος και τον διαδέχτηκε ο Σεργκέι Στάνισεφ.

Στις βουλευτικές εκλογές του 2005 η συμμαχία του ΒΣΚ (Συμμαχία για τη Βουλγαρία) ήρθε πρώτη, συγκεντρώνοντας το 31,0% των ψήφων και τις 82 από τις 240 έδρες. Ο Σεργκέι Στάνισεφ έγινε ο 49ος Πρωθυπουργός και σχημάτισε κυβέρνηση συνεργασίας με τα κεντρώα κόμματα "Εθνικό Κίνημα Συμεών Β'" και "Κίνημα για Δικαιώματα και Ελευθερίες".^[18][19] Το 2006, ο Γκεόργκι Παρβάνοφ επανεξελέγη Πρόεδρος, συγκεντρώνοντας το 75,9% των ψήφων στον 2ο γύρο.^[20] Το 2007 η Βουλγαρία εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ενιαία Ευρωπαϊκή αγορά, παρά τις εικασίες των Βρυξελλών για γενικευμένη πολιτική διαφθορά και οργανωμένο έγκλημα στη χώρα.^[21] Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2007-8 επηρέασε τη χώρα, και το πρώτο εξάμηνο του 2009 είχε δημόσιο έλλειμμα.^[22]

Στις βουλευτικές εκλογές του 2009, η συμμαχία του ΒΣΚ συγκέντρωσε το 17,70% των ψήφων και κέρδισε τις 40 από τις 240 έδρες, δηλαδή έχασε τις μισές έδρες που είχε μετά τις εκλογές του 2005 και πέρασε στην αντιπολίτευση. Πρώτο ήρθε το νέο συντηρητικό κόμμα ΠΕΑΒ. Στις βουλευτικές εκλογές του 2013 η συμμαχία του ΒΣΚ συγκέντρωσε το 26,6% των ψήφων, κέρδισε τις 84 από τις 240 έδρες και ήρθε δεύτερο κόμμα μετά το ΠΕΑΒ. Ο αρχηγός του ΠΕΑΒ Μπόικο Μπορίσοφ αποποιήθηκε τη νίκη και ζήτησε να θεωρηθούν άκυρες οι εκλογές, λόγω "παράνομων εκστρατειών".^[23] Ο Πρόεδρος Ρόσεν Πλέβνελιεφ διόρισε Πρωθυπουργό ένα μέλος του ΒΣΚ, τον Πλάμεν Ορεσάρσκι, ο οποίος σχημάτισε την 89η κυβέρνηση της Βουλγαρίας με την υποστήριξη των κομμάτων ΒΣΚ και Κίνημα για Δικαιώματα και Ελευθερίες και τη συμμετοχή ανεξάρτητων πολιτικών.^[24] Τον Ιούνιο του 2013, ο διορισμός του αμφιλεγόμενου μεγιστάνα των μέσων μαζικής ενημέρωσης Ντελιάν Πεέφσκι στη θέση του Προέδρου της Κρατικής Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας (ДАНС) πυροδότησε πολλές διαμαρτυρίες που διήρκεσαν για πάνω από έναν χρόνο.^[25][26] Τον Ιούλιο του 2014 η κυβέρνηση του Ορεσάρσκι παραιτήθηκε.^[27].

Μέλη

Το ΒΣΚ είναι το μεγαλύτερο κόμμα στη Βουλγαρία ως προς τον αριθμό των μελών: το 2016 είχε 105.000 μέλη, που ήταν 130.000 το 2013,^[28] 150.000 το 2012, 210.000 το 2009, 250.000 το 1996 και περίπου 1 εκατομμύριο στα τέλη της κομμουνιστικής περιόδου (1946 -1990).^[29][30]

Χρονολόγιο των Προέδρων του κόμματος

Α/α	Ονομα (Γέννηση-Θάνατος)	Θητεία
1	Αλεξάνταρ Λίλοφ (1933–2013)	3 Απριλίου 1990	12 Δεκεμβρίου 1991
2	Ζαν Βίντενοφ (1959– )	12 Δεκεμβρίου 1991	21 Δεκεμβρίου 1996
3	Γκεόργκι Παρβάνοφ (1957–)	21 Δεκεμβρίου 1996	5 Δεκεμβρίου 2001
4	Σεργκέι Στάνισεφ (1966–)	5 Δεκεμβρίου 2001	27 Ιουλίου 2014
5	Μιχαήλ Μικόφ (1960–)	27 Ιουλίου 2014	8 Μαΐου 2016
6	Κορνέλια Νίνοβα (1969–)	8 Μαΐου 2016	...

Εκλογικό ιστορικό

Βουλευτικές εκλογές

Εκλογές	Συμμαχία	Ψήφοι	Ποσοστό	Έδρες	Μεταβολή	Κυβέρνηση
		(Συμμαχίας)		(Συμμαχίας)
1990	Καμία	2.887.766	47,15 (#1)	211 / 400		Κυβέρνηση
1991	Προεκλογική Ένωση	1.836.050	33,1 (#2)	106 / 240	105	Αντιπολίτευση
1994	Δημοκρατική Αριστερά	2.262.943	43,50 (#1)	125 / 240	19	Κυβέρνηση
1997	Δημοκρατική Αριστερά	939.308	22,1 (#2)	58 / 240	67	Αντιπολίτευση
2001	Συμμαχία για τη Βουλγαρία	783.372	17,15 (#3)	48 / 240	10	Αντιπολίτευση
2005	Συμμαχία για τη Βουλγαρία	1.129.196	31,0 (#1)	82 / 240	34	Κυβέρνηση
2009	Συμμαχία για τη Βουλγαρία	748.114	17,7 (#2)	40 / 240	42	Αντιπολίτευση
2013	Συμμαχία για τη Βουλγαρία	942.541	26,61 (#2)	84 / 240	44	Κυβέρνηση
2014	ΒΣΚ – Αριστερή Βουλγαρία	505.527	15,40 (#2)	39 / 240	45	Αντιπολίτευση
2017	ΒΣΚ για τη Βουλγαρία	955.490	27,20 (#2)	80 / 240	41	Αντιπολίτευση

Ευρωεκλογές

Για το Ευρωκοινοβούλιο

Έτος	Έδρες	Ψήφοι	%	Κατάταξη
2007	5 / 18	414.786	21,41%	2ο
2009	4 / 18	476.618	18,50%	2ο
2014	4 / 17	424.037	18,93%	2ο
2019	5 / 17	474.160	24,26%	2ο

Παραπομπές

1. «Само 344 000 членове стоят зад партиите в парламента» [Parties in Parliament only have 344,000 members]. 24 Chasa. 15 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2018. 
2. Nordsieck, Wolfram (2017). «Bulgaria». Parties and Elections in Europe. Ανακτήθηκε στις 5 Απριλίου 2018. 
3. «Triumph des Populismus - Bulgarien hat ein neues Parlament». Heise online [de]. 29 Μαρτίου 2017. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2019. 
4. «Politics After the Political». Jacobin. 30 Μαρτίου 2017. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2019. 
5. Barzachka, Nina (25 April 2017). «Bulgaria's government will include far-right nationalist parties for the first time». The Washington Post. https://www.washingtonpost.com/news/monkey-cage/wp/2017/04/25/bulgarias-government-will-include-nationalist-parties-on-the-far-right-heres-why-and-what-this-means/?noredirect=on. Ανακτήθηκε στις 9 July 2018. 
6. Tsolova, Tsvetelia (17 Μαρτίου 2017). «Socialists say Bulgaria pays high price for EU's Russia sanctions». Reuters. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2018. 
7. «"Globalization Is the Opposite of Internationalism"». Jacobin. 16 Μαΐου 2019. The main opposition, the nominally center-left Bulgarian Socialist Party (BSP), is hardly any better. 
8. «Столетницата избра Бриго за София» (στα Bulgarian). Dnes.bg. 1 September 2007. http://www.dnes.bg/bulgaria/2007/09/01/stoletnicata-izbra-brigo-za-sofiia.40719. Ανακτήθηκε στις 23 May 2017. 
9. «Bulgarian Communist Party BCP». TheFreeDictionary.com. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2020. 
10. «История» (στα Βουλγαρικά). Българска социалистическа партия. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Μαρτίου 2010. Ανακτήθηκε στις 29 Μαρτίου 2010. 
11. «BULGARIA: parliamentary elections Narodno Sobranie, 1990». archive.ipu.org. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2020. 
12. «Judge elected Premier of Bulgaria». news.google.com. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2020. 
13. Stone, Randall W. (31 Δεκεμβρίου 2002). Lending Credibility. Princeton: Princeton University Press. ISBN 978-1-4008-2443-4. 
14. «BULGARIA: parliamentary elections Narodno Sobranie, 1994». archive.ipu.org. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2020. 
15. Khristova, Asenka.· Христова, Асенка. Anatomii︠a︡ na prekhoda : stopanskata politika na Bŭlgarii︠a︡ ot 1989 do 2004 (1. izd έκδοση). Sofii︠a︡. ISBN 954-649-690-1. 58568805. 
16. «BULGARIA: parliamentary elections Narodno Sobranie, 1997». archive.ipu.org. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2020. 
17. «President of Republic of Bulgaria». web.archive.org. 10 Νοεμβρίου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Νοεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2020. 
18. «EUROPE AND THE PARLIAMENTARY ELECTION IN BULGARIA, 25TH JUNE 2005» (PDF). web.archive.org. 26 Μαρτίου 2006. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Μαρτίου 2006. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2020. 
19. «Bulgaria Approves Three-Way Govt, Stanishev is PM - Novinite.com - Sofia News Agency». www.novinite.com. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2020. 
20. «Избори 2006 :: Окончателни резултати за Страната». web.archive.org. 8 Ιανουαρίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιανουαρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2020. 
21. «The Big Question: With Romania and Bulgaria joining the EU, how much». The Independent (στα Αγγλικά). 29 Δεκεμβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2020. 
22. Bulgaria: Bulgaria's Budget Deficit Tops BGN 386 M in January–July 2009 – Novinite.com – Sofia News Agency. Novinite.com (1 September 2009). Retrieved 23 October 2011.
23. «Opposition, derision for Borissov's call to annul May 12 elections». The Sofia Globe (στα Αγγλικά). 16 Μαΐου 2013. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2020. 
24. «Bulgaria's Cabinet Unveiled: Full List - Novinite.com - Sofia News Agency». www.novinite.com. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2020. 
25. «За 15 минути парламентът избра Делян Пеевски за шеф на ДАНС (обновена)». www.dnevnik.bg (στα Βουλγαρικά). Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2020. 
26. Bulgarians protests over media magnate as security chief Αρχειοθετήθηκε 2013-06-18 στο Wayback Machine., Reuters, June 14, 2013
27. «Bulgaria's PM Plamen Oresharski Resigns - Novinite.com - Sofia News Agency». www.novinite.com. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2020. 
28. «Archived copy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2016. 
29. «500 000 Bulgarians are members of parties». http://reporter.blog.bg/novini/2009/04/30/nad-500-000-bylgari-chlenuvat-v-partii.328976. 
30. «Труд». Труд. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2016.