Παλαιστίνιοι

Παλαιστίνιοι
(الفلسطينيون, al-Filasṭīniyyūn)

Συνολικός πληθυσμός
περίπου 11,000,000
Περιοχές με σημαντικούς πληθυσμούς
Κράτος της Παλαιστίνης ! Κράτος της Παλαιστίνης	4,420,549[1][Σημ. 1]
– Δυτική Όχθη	2,719,112[1]
– Λωρίδα της Γάζας	1,701,437[1]
Ιορδανία ! Ιορδανία	3,240,000
Ισραήλ ! Ισραήλ	1,658,000[2]
Συρία ! Συρία	630,000
Χιλή ! Χιλή	500,000[3]
Λίβανος ! Λίβανος	402,582
Σαουδική Αραβία ! Σαουδική Αραβία	280,245
Αίγυπτος ! Αίγυπτος	270,245
Ηνωμένες Πολιτείες ! Ηνωμένες Πολιτείες	255,000[4]
Ονδούρα ! Ονδούρα	250,000
Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ! Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα	170,000
Μεξικό ! Μεξικό	120,000
Κατάρ ! Κατάρ	100,000
Γερμανία ! Γερμανία	80,000[5]
Κουβέιτ ! Κουβέιτ	80,000[6]
Ελ Σαλβαδόρ ! Ελ Σαλβαδόρ	70,000[7]
Βραζιλία ! Βραζιλία	59,000[8]
Ιράκ ! Ιράκ	57,000[9]
Υεμένη ! Υεμένη	55,000
Καναδάς ! Καναδάς	50,975[10]
Αυστραλία ! Αυστραλία	45,000
Λιβύη ! Λιβύη	44,000
Ηνωμένο Βασίλειο ! Ηνωμένο Βασίλειο	20,000[5]
Περού ! Περού	15,000
Κολομβία ! Κολομβία	12,000
Πακιστάν ! Πακιστάν	10,500
Ολλανδία ! Ολλανδία	9,000
Σουηδία ! Σουηδία	7,000[11]
Αλγερία ! Αλγερία	4,030[12]
Γουατεμάλα ! Γουατεμάλα	1,400
Γλώσσες
Παλαιστινιακές περιοχές και Ισραήλ: παλαιστινιακά αραβικά, εβραϊκά, αγγλικά, νεοαραμαϊκά, και ελληνικά Διασπορά: άλλες αραβικές διάλεκτοι, τις τοπικές γλώσσες των χωρών όπου βρίσκεται η παλαιστινιακή διασπορά
Θρησκεία
Πλειονότητα: Σουνίτες Μειονότητα: Χριστιανοί, Δρούζοι, Ιουδαϊσμός, Μουσουλμάνοι μη σχετιζόμενοι με κάποιο κλάδο του Ισλάμ[13]
Σχετιζόμενες εθνικές ομάδες
Other Λεβαντίνοι, Μεσόγειοι, Χαναναίοι, Λαοί της Θάλασσας, Σημιτικοί λαοί: Ασκεναζίτες, Σεφαραδίτες, Μιζραχίμ, Σαμαρείτες, Άραβες, Ασσύριοι[14][15]

Ο Παλαιστινιακός Λαός (αραβικά: الشعب الفلسطيني, ash-sha‘b al-Filasṭīnī), ή απλώς Παλαιστίνιοι (αραβικά: الفلسطينيون al-Filasṭīniyyūn, εβραϊκά: פָלַסְטִינִים) είναι οι σύγχρονοι απόγονοι λαών που έζησαν στην Παλαιστίνη ανά τους αιώνες, και που σήμερα είναι κατά κύριο λόγο πολιτισμικά και γλωσσολογικά Άραβες λόγω του εξαραβισμού της περιοχής.^{[16][17][18][19][20][21][22][23]} Παρά τους διάφορους πολέμους και εξόδους (1948, 1944-56, 1967) σχεδόν ο μισός από τον παγκόσμιο πληθυσμό παλαιστινίων εξακολουθεί να κατοικεί στην ιστορική Παλαιστίνη, στην περιοχή της Δυτικής Όχθης, στη λωρίδα της Γάζας και στο Ισραήλ.^[24] Σε αυτή την περιοχή συνολικά, το 2004 οι Παλαιστίνιοι αποτελούσαν το 49% όλων των κατοίκων,^[25] περιλαμβάνοντας σχεδόν όλο τον πληθυσμό της λωρίδας της Γάζας (1,6 εκατομμύρια), την πλειονότητα του πληθυσμού της Δυτικής Όχθης (περίπου 2,3 εκατομμύρια έναντι σχεδόν 500.000 Εβραίων Ισραηλινών πολιτών, και το 16,5% του πληθυσμού του κυρίως Ισραήλ ως Άραβες πολίτες του Ισραήλ.^[26] Πολλοί είναι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες ή εσωτερικά εκτοπισμένοι Παλαιστίνιοι, συμπεριλαμβανομένων πάνω από ένα εκατομμύριο στη λωρίδα της Γάζας,^[27] 750 χιλιάδες στη Δυτική Όχθη,^[28] και περίπου 250 χιλιάδες στο κυρίως Ισραήλ. Από τον παλαιστινιακό πληθυσμό που ζει στο εξωτερικό, γνωστό ως παλαιστινιακή διασπορά, πάνω από τους μισούς είναι ανιθαγενείς μη έχοντας ιθαγένεια σε κάποιο κράτος.^[29] 3.24 εκατομμύρια από τον πληθυσμό της διασποράς ζουν στη γειτονική Ιορδανία^[30] όπου αποτελούν τον μισό της περίπου πληθυσμό, 1.5 εκατομμύρια ζουν μεταξύ Συρίας και Λιβάνου, περίπου 250 χιλιάδες στη Σαουδική Αραβία, ενώ το μισό εκατομμύριο στη Χιλή αποτελούν τη μεγαλύτερη παλαιστινιακή κοινότητα έξω από τον αραβικό κόσμο.

Γενετικές αναλύσεις υποδεικνύουν ότι η πλειονότητα των μουσουλμάνων της Παλαιστίνης, συμπεριλαμβανομένων των Αράβων πολιτών του Ισραήλ, είναι απόγονοι χριστιανών, εβραίων και άλλων παλαιότερων κατοίκων του νότιου Λεβάντε, των οποίων ο πυρήνας φτάνει στην προϊστορική εποχή. Μια μελέτη απλοτύπων υψηλής ανάλυσης έδειξε ότι ένα σημαντικό τμήμα των χρωμοσωμάτων Y των Ισραηλινών Εβραίων (70%) και των Παλαιστινίων Μουσουλμάνων Αράβων (82%) ανήκουν στην ίδια δεξαμενή χρωμοσωμάτων.^[31] Από την εποχή της μουσουλμανικής κατάκτησης τον 7ο αιώνα, οι προσηλυτισμοί είχαν ως αποτέλεσμα οι παλαιστίνιοι να γίνουν κατά κύριο λόγο σουννίτες μουσουλμάνοι, αν και παρέμεινε μία σημαντική μειονότητα παλαιστίνιων χριστιανών διαφόρων δογμάτων καθώς και δρούζων και μία μικρή κοινότητα σαμαρειτών. Αν και οι παλαιστίνιοι εβραίοι ήταν τμήμα του πληθυσμού της Παλαιστίνης πριν την δημιουργία τους Κράτους του Ισραήλ, λίγοι αυτοπροσδιορίζονται σήμερα ως «Παλαιστίνιοι». Ο επιπολιτισμός, ανεξάρτητα από τον προσηλυτισμό στο Ισλάμ, είχε ως αποτέλεσμα οι Παλαιστίνιοι να είναι γλωσσολογικά και πολιτιστικά Άραβες.^[16] Η καθομιλουμένη των Παλαιστινίων, ανεξάρτητα από τη θρησκεία τους, είναι η παλαιστινιακή διάλεκτος των αραβικών. Πολλοί άραβες πολίτες του Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένων των Παλαιστινίων είναι δίγλωσσοι και μιλούν άνετα την εβραϊκή γλώσσα.

Η ιστορία της διακριτής παλαιστινιακής εθνικής ταυτότητας είναι αμφιλεγόμενο ζήτημα στην βιβλιογραφία.^[32] Ο νομικός ιστορικός Ασάφ Λιχόφσκι δηλώνει ότι η κυρίαρχη άποψη είναι ότι η παλαιστινιακή ταυτότητα γεννιέται στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα.^[32] Ο όρος «Παλαιστίνιος» χρησιμοποιούνταν περιορισμένα για την εθνικιστική έννοια ενός λαού της Παλαιστίνης, από τους άραβες της Παλαιστίνης, μέχρι τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.^[20][21] Η πρώτη απαίτηση για εθνική ανεξαρτησία του Λεβάντε εκδηλώθηκε από το Συροπαλαιστινιακό Κογκρέσο στις 21 Σεπτεμβρίου 1921.^[33] Μετά τη δημιουργία του Κράτους του Ισραήλ, την έξοδο του 1948, και ακόμη περισσότερο μετά την έξοδο του 1967, ο όρος σήμαινε πλέον όχι μόνο τον τόπο καταγωγής, αλλά και την έννοια ενός κοινού παρελθόντος και μέλλοντος στη μορφή ενός παλαιστινιακού κράτους.^[20] Σύμφωνα με τον Ρασίντ Χαλίντι, ο σύγχρονος παλαιστινιακός λαός κατανοεί πλέον την ταυτότητά του ως περικλείουσα την κληρονομιά από τα βιβλικά χρόνια έως την οθωμανική περίοδο.^[34]

Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ), η οποία ιδρύθηκε το 1964, είναι οργανισμός ομπρέλα για ομάδες που εκπροσωπούν τον παλαιστινιακό λαό στη διεθνή κοινότητα.^[35] Η Παλαιστινιακή Εθνική Αρχή, που ιδρύθηκε επίσημα ως αποτέλεσμα των συμφωνιών του Όσλο, είναι μεταβατικό κυβερνητικό σώμα υπεύθυνο για τη διακυβέρνηση των παλαιστινιακών πληθυσμιακών κέντρων στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας.^[36] Από το 1978, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών έχει καθιερώσει την ετήσια Διεθνή Ημέρα Αλληλεγγύης με τον Παλαιστινιακό Λαό.

Σημειώσεις

1. Και οι δύο τιμές περιλαμβάνουν τους Παλαιστίνιους της Ανατολικής Ιερουσαλήμ.

Παραπομπές

1. «Palestinian Central Bureau of Statistics». Palestinian Central Bureau of Statistics. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουνίου 2014. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2013. 
2. «65th Independence Day - More than 8 Million Residents in the State of Israel» (PDF). Israel Central Bureau of Statistics. 14 Απριλίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 28 Νοεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 2014. 
3. «La Ventana – Littin: "Quiero que esta película sea una contribución a la paz"». Laventana.casa.cult.cu. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2010. 
4. «American FactFinder». Factfinder.census.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Μαΐου 2008. Ανακτήθηκε στις 22 Απριλίου 2009. 
5. «The Palestinian Diaspora in Europe». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Αυγούστου 2013. Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2014. 
6. «Palestinians Open Kuwaiti Embassy». Al Monitor. 23 May 2013. http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2013/04/palestinians-open-kuwait-embassy.html. Ανακτήθηκε στις 23 May 2013. 
7. http://luterano.blogspot.com/2006/02/el-salvadors-palestinian-connection.html
8. «Governo do Estado de São Paulo – Memorial do Imigrante». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαρτίου 2009. Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2014. 
9. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Ιουλίου 2009. Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2014. 
10. «Ethnic Origin (247), Single and Multiple Ethnic Origin Responses (3) and Sex (3) for the Population of Canada, Provinces, Territories, Census Metropolitan Areas and Census Agg.». 2.statcan.ca. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 22 Απριλίου 2009. 
11. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2014. 
12. «2013 UNHCR country operations profile - Algeria». United Nations High Commissioner for Refugees. 2013. Ανακτήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2013. 
13. Chapter 1: Religious Affiliation retrieved 4 September 2013
14. «Hassan et al. (2008)» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 4 Μαρτίου 2009. Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2014. 
15. Cruciani, F και άλλοι. (2007). «Tracing Past Human Male Movements in Northern/Eastern Africa and Western Eurasia: New Clues from Y-Chromosomal Haplogroups E-M78 and J-M12». Molecular Biology and Evolution 24 (6): 1300–1311. doi:10.1093/molbev/msm049. PMID 17351267. http://mbe.oxfordjournals.org/cgi/reprint/24/6/1300  Also see Supplementary Data Αρχειοθετήθηκε 2012-12-05 at Archive.is
16. Dowty, Alan (2008). Israel/Palestine. London, UK: Polity. σελ. 221. ISBN 978-0-7456-4243-7. Palestinians are the descendants of all the indigenous peoples who lived in Palestine over the centuries; since the seventh century, they have been predominantly Muslim in religion and almost completely Arab in language and culture. 
17. 'Palestinians are an indigenous people who either live in, or originate from, historical Palestine... Although the Muslims guaranteed security and allowed religious freedom to all inhabitants of the region, the majority converted to Islam and adopted Arab culture.' Bassam Abu-Libdeh, Peter D. Turnpenny, and Ahmed Teebi, ‘Genetic Disease in Palestine and Palestinians,’ in Dhavendra Kuma (ed.) Genomics and Health in the Developing World, OUP 2012 pp.700-711
18. David Ben-Gurion and Yitzhak Ben-Zvi claimed that the population at the time of the Arab conquest was mainly Christian, of Jewish origins, which underwent conversion to avoid a tax burden, basing their argument on 'the fact that at the time of the Arab conquest, the population of Palestine was mainly Christian, and that during the Crusaders’ conquest some four hundred years later, it was mainly Muslim. As neither the Byzantines nor the Muslims carried out any large-scale population resettlement projects, the Christians were the offspring of the Jewish and Samaritan farmers who converted to Christianity in the Byzantine period; while the Muslim fellaheen in Palestine in modern times are descendants of those Christians who were the descendants of Jews, and had turned to Islam before the Crusaders’ conquest.’ Moshe Gil, A History of Palestine,634-1099 Cambridge University Press, (1983) 1997 pp.222-3
19. 'The process of Arabization and Islamization was gaining momentum there. It was one of the mainstays of Umayyad power and was important in their struggle against both Iraq and the Arabian Peninsula.... Conversions arising from convenience as well as conviction then increased. These conversions to Islam, together with a steady tribal inflow from the desert, changed the religious character of Palestine’s inhabitants. The predominantly Christian population gradually became predominantly Muslim and Arabic-speaking. At the same time, during the early years of Muslim control of the city, a small permanent Jewish population returned to Jerusalem after a 500-year absence.' Encyclopedia Britannica, Palestine,'From the Arab Conquest to 1900,'.
20. «Palestine». Encyclopædia Britannica. 2007. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2007. The Arabs of Palestine began widely using the term Palestinian starting in the pre–World War I period to indicate the nationalist concept of a Palestinian people. But after 1948—and even more so after 1967—for Palestinians themselves the term came to signify not only a place of origin but also, more importantly, a sense of a shared past and future in the form of a Palestinian state. 
21. Bernard Lewis (1999). Semites and Anti-Semites, An Inquiry into Conflict and Prejudice. W.W. Norton and Company. σελ. 169. ISBN 0-393-31839-7. 
22. 'While population transfers were effected in the Assyrian, Babylonian and Persian periods, most of the indigenous population remained in place. Moreover, after Jerusalem was destroyed in AD 70 the population by and large remained in situ, and did so again after Bar Kochba's revolt in AD 135. When the vast majority of the population became Christian during the Byzantine period, no vast number were driven out, and similarly in the seventh century, when the vast majority became Muslim, few were driven from the land. Palestine has been multi-cultural and multi ethnic from the beginning, as one can read between the lines even in the biblical narrative. Many Palestinian Jews became Christians, and in turn Muslims. Ironically, many of the forebears of Palestinian Arab refugees may well have been Jewish.' Michael Prior,Zionism and the State of Israel: A Moral Inquiry, Psychology Press 1999 p.201
23. 'the word 'Arab' needs to be used with care. It is applicable to the Bedouin and to a section of the urban and effendi classes; it is inappropriate as a description of the rural mass of the population, the fellaheen. The whole population spoke Arabic, usually corrupted by dialects bearing traces of words of other origin, but it was only the Bedouin who habitually thought of themselves as Arabs. Western travelers from the sixteenth century onwards make the same distinction, and the word 'Arab' almost always refers to them exclusively. . .Gradually it was realized that there remained a substantial stratum of the pre-Israelite peasantry, and that the oldest element among the peasants were not 'Arabs' in the sense of having entered the country with or after the conquerors of the seventh century, had been there already when the Arabs came.' James Parkes, Whose Land? A History of the Peoples of Palestine,(1949) rev.ed.Penguin, 1970 σσ.209-210.
24. Melvin Ember· Carol R. Ember· Ian A. Skoggard (2005). Encyclopedia of Diasporas: Immigrant and Refugee Cultures Around the World. Springer. σελίδες 234–. ISBN 978-0-306-48321-9. Ανακτήθηκε στις 2 Μαΐου 2013. 
25. «What is the True Demographic Picture in the West Bank and Gaza? – A Presentation and a Critique». Jerusalem Center for Public Affairs. 10 Μαρτίου 2005. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2020-11-26. https://web.archive.org/web/20201126055215/http://www.jcpa.org/brief/brief004-19.htm. Ανακτήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 2010. 
26. Alan Dowty, Critical issues in Israeli society, Greenwood (2004), σ. 110
27. «Where We Work - Gaza Strip». UNRWA. 1 Σεπτεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2013. 
28. «Where We Work - West Bank». UNRWA. 1 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2013. 
29. Arzt, Donna E. (1997). Refugees into Citizens – Palestinians and the end of the Arab-Israeli conflict. Council on Foreign Relations. σελ. 74. ISBN 0-87609-194-X. 
30. «Palestinians at the end of 2012» (PDF). Palestinian Central Bureau of Statistics. 2009. Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2013. 
31. Gibbons, Ann (30 Οκτωβρίου 2000). «Jews and Arabs Share Recent Ancestry». ScienceNOW. American Academy for the Advancement of Science. . Studies cited are: M. F. Hammer και άλλοι. (2000). «Jewish and Middle Eastern non-Jewish populations share a common pool of Y-chromosome biallelic haplotypes». Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America 97 (12): 6769–6774. doi:10.1073/pnas.100115997. PMID 10801975.  and Almut Nebel και άλλοι. (2000). «High-resolution Y chromosome haplotypes of Israeli and Palestinian Arabs reveal geographic substructure and substantial overlap with haplotypes of Jews». Human Genetics 107 (6): 630–641. doi:10.1007/s004390000426. PMID 11153918.  Another study says; "Our recent study of high-resolution microsatellite haplotypes demonstrated that a substantial portion of Y chromosomes of Jews (70%) and of Palestinian Muslim Arabs (82%) belonged to the same chromosome pool."[1]
32. Likhovski, Assaf (2006). Law and identity in mandate Palestine. The University of North Carolina Press. σελ. 174. ISBN 978-0-8078-3017-8. 
33. Porath, 1974, p. 117. "On 21st September, after twenty-six days of discussion, the joint Syrian-Palestinian Congress issued a public statement to the League of Nations demanding: 1) Recognition of the independence and national rule (al-Sultan al-Qawmi) of Syria, Lebanon and Palestine"
34. Khalidi, 1997, p. 18.
35. «Who Represents the Palestinians Officially Before the World Community?». Institute for Middle East Understanding. 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουλίου 2007. 
36. «Palestinian Authority definition». TheFreeDictionary.com. Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2013. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Πολυμέσα σχετικά με το θέμα People of Palestine στο Wikimedia Commons