Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές.Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο.
Το πρότυπο τοποθετήθηκε χωρίς ημερομηνία. Για τη σημερινή ημερομηνία χρησιμοποιήστε: {{χωρίς παραπομπές|22|12|2024}}
Το λήμμα αναφέρεται στο τμήμα ποδηλασίας του Ολυμπιακού. Για τα υπόλοιπα τμήματα δείτε το λήμμα Ολυμπιακός ΣΦΠ
Μετά την επιτυχή τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, όλο και περισσότεροι αθλητές από την Αθήνα, τον Πειραιά και τις υπόλοιπες γύρω περιοχές, χρησιμοποιούσαν το Ποδηλατοδρόμιο και ασκούσαν το άθλημα της ποδηλασίας. Με το πέρασμα των χρόνων, όλο και περισσότεροι Έλληνες αθλητές έδειχναν ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο άθλημα, ενώ παράλληλα ξεκίνησαν να δημιουργούνται και αντίστοιχα τμήματα ποδηλασίας εκ μέρους αρκετών συλλόγων της εποχής.
Ίδρυση
Το 1930, η τότε διοίκηση του Ολυμπιακού Πειραιώς, η οποία βρισκόταν υπό την προεδρία του Θανάση Μέρμηγκα, αφουγκραζόμενη αφενός την επιθυμία του κόσμου να δημιουργηθεί τμήμα ποδηλασίας και ακολουθώντας αφετέρου τα παραδείγματα των "αιωνίων αντιπάλων" Παναθηναϊκού και ΑΕΚ οι οποίοι είχαν δημιουργήσει τμήμα ποδηλασίας το 1928 και το 1929 αντίστοιχα, αποφάσισε να προχωρήσει στην επίσημη ίδρυση του ποδηλατικού τμήματος του Ολυμπιακού. Το ίδιο έτος μάλιστα είχε ιδρυθεί και το τμήμα χάντμπολ του Ολυμπιακού, το οποίο επίσης χρησιμοποιούσε για τις προπονήσεις των αθλητών του το γήπεδο του Ποδηλατοδρομίου.
Η τότε διοίκηση του Ολυμπιακού έδειξε από πολύ νωρίς την πρόθεσή της να ενισχύει σημαντικά το συγκεκριμένο τμήμα, καθώς λίγο καιρό μετά την ίδρυσή του, κατάφερε να εγγράψει στην ομάδα τον Πειραιώτη Πανελληνιονίκη στους δρόμους αντοχής, Μπαφίτη, χάρη στη βοήθεια του Ι. Παούρη, (ο οποίος μάλιστα ήταν έφορος του συγκεκριμένου τμήματος καθώς επίσης και εκ των ιδρυτών του ερυθρόλευκου συλλόγου) αλλά και του Γεώργιου Ανδριανόπουλου, ενός από τα πέντε αδέρφια των θρυλικών Ανδριανόπουλων, ο οποίος αποτελούσε εκτός από ένα εκ των ιδρυτικών μελών του Ολυμπιακού και αθλητή πολλών τμημάτων του συλλόγου όπως αυτό του ποδοσφαίρου, του βόλει, του στίβου αλλά και της ποδηλασίας.
Η διοίκηση του Ολυμπιακού κατόρθωσε να καταθέσει σε σύντομο χρονικό διάστημα όλα τα απαραίτητα έγγραφα στον Σύνδεσμο Ελληνικών Γυμναστικών Αθλητικών Σωματείων, γνωστό πιο απλά και ως ΣΕΓΑΣ, προκειμένου να συμμετάσχει στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδηλασίας του 1930, το οποίο διοργανώταν υπό την αιγίδα του (όπως και τα περισσότερα αθλήματα), καθώς δεν είχε ιδρυθεί μέχρι τότε Ελληνική Ποδηλατική Ομοσπονδία. Τελικώς, ο Ολυμπιακός Πειραιώς κατάφερε να συμμετάσχει στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ποδηλασίας του 1930 στο οποίο εκπροσωπήθηκε από τους αθλητές Μπαφίτη και Ανδριανόπουλο, οι οποίοι μάλιστα στην παρθενική τους εμφάνιση ως αθλητές του Ολυμπιακού στην ποδηλασία, κατάφεραν να σημειώσουν σημαντικές επιδόσεις. Λίγα χρόνια αργότερα, ο Μπαφίτης ανέλαβε τη θέση του επικεφαλής του τμήματος ποδηλασίας του συλλόγου και κατάφερε να γράψει στα μητρώα του συλλόγου αξιόλογους Έλληνες αθλητές ποδηλασίας της εποχής, όπως ήταν ο Καλούδης, ο Λεωνίδης και ο Παπαδάκης.
Πρώτες επιτυχίες
Μέχρι και το τέλος της Δεκαετίας του 1930, το τμήμα ποδηλασίας του Ολυμπιακού είχε αποκτήσει μεγάλη ισχύ και κατόρθωσε να φτάσει στην κατάκτηση πολλών διακρίσεων και τίτλων στα διάφορα Πανελλήνια Πρωταθλήματα, στα Κύπελλα Πόλεων καθώς και στις υπόλοιπες ετήσιες εκδηλώσεις που λάμβαναν χώρα σε Αθήνα και Πειραιά εκείνη την εποχή.
Η δεκαετία 1930 - 1940 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η πλέον επιτυχημένη για το ποδηλατικό τμήμα του Ολυμπιακού καθώς κέρδισε συνολικά 18 πρωτιές στα διάφορα πρωταθλήματα που είχαν διοργανωθεί έως τότε. Συγκεκριμένα, ο Ολυμπιακός κατέκτησε Πανελλήνια Πρωταθλήματα Δρόμου Ομαδικής Χρονομέτρησης (Ανδρών), τέσσερα Πανελλήνια Πρωταθλήματα Ομαδικού σε Δημόσιο Δρόμο (Ανδρών), πέντε Κύπελλα Αθηνών - Πειραιώς και τέσσερα Πρωταθήματα Ποδηλασίας Συλλόγων Νοτίου Ελλάδας.
Προσωρινή αδρανοποίηση
Μετά και την επίσημη συμμετοχή της Ελλάδας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, κάθε αθλητική δραστηριότητα πέρασε σε δεύτερη μοίρα, με το ποδηλατικό τμήμα του Ολυμπιακού να μην αποτελεί εξαίρεση. Μεταπολεμικά, τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα για το συγκεκριμένο τμήμα καθώς εκτός από τον θάνατο του Καββαδία, ο οποίος αποτελούσε έφορο του τμήματος, αλλά και την απορρόφηση πολλών αθλητών του τμήματος σε άλλα αθλήματα, το ποδηλατικό τμήμα του Ολυμπιακού περνούσε κρίση και η διάλυση ερχόταν με αργό αλλά ταυτόχρονα σταθερό ρυθμό. Για περισσότερο από μία δεκαετία, το ποδηλατικό τμήμα του Ολυμπιακού βρισκόταν σε αδράνεια.
Προσπάθειες ανασύστασης
Στο πέρασμα των δεκαετιών, κατά τη διάρκεια του οποίου το ποδηλατικό τμήμα του Ολυμπιακού παρέμενε ανενεργό, έγιναν κάποιες σημαντικές προσπάθειες για επανασύσταση του τμήματος, όπως παραδείγματος χάρη αυτή του 1953 από τον Γενικό Γραμματέα του συλλόγου Κ. Καρύδη. Η προσπάθειά του δε βρήκε πολλούς υποστηρικτές με αποτέλεσμα τελικά να μην υλοποιηθεί η επιθυμία του για επανασύσταση του τμήματος. Η αμέσως επόμενη αξιόλογη προσπάθεια επαναλειτουργίας του τμήματος έγινε το 1964 και μάλιστα από πρώην ποδηλάτη του Παναθηναϊκού. Επρόκειτο για τον Γεώργιο Κοντορόζη, ο οποίος έπειτα από συνεννόηση με τον τότε πρόεδρο του ΟλυμπιακούΓιώργο Ανδριανόπουλο, προχώρησε στην επανίδρυση του τμήματος, το οποίο και στελέχωσε αμέσως με αξιόλογους Έλληνες ποδηλάτες όπως ήταν οι Γκιτάκος, Ιωσηφίδης και Νταουσανάκης. Το ρόστερ του νεοσυσταθέντος τμήματος ποδηλασίας του Ολυμπιακού αποτελείτο συνολικά από τους: Βόγδο, Γκιτάκο, Ιωσηφίδη, Νταουσανάκη, Παπαρίδη, Σαββόπουλο, Σπανούδη, Τσαλατσάμη και Τσέκερη (πολλοί εξ' αυτών αγωνίζονταν στην Α.Ε. Νίκαιας).
Το ποδηλατικό τμήμα απέκτησε πολύ γρήγορα μεγάλη ισχύ και συμμετείχε με αξιώσεις στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ποδηλασίας που έγινε στη Ρόδο το 1966, δύο μόλις χρόνια δηλαδή μετά την επανίδρυση του τμήματος. Παρά τις υψηλές προσδοκίες των υπευθύνων του τμήματος, η ομάδα δεν κατάφερε να διακριθεί, προκαλώντας έτσι μεγάλη απογοήτευση σε όλους όσους στελέχωναν το τμήμα, παράγοντες αλλά και αθλητές. Το ποδηλατικό τμήμα του Ολυμπιακού ξεκίνησε να παρακμάζει για ακόμα μία φορά αργά και σταθερά, με αποτέλεσμα να σταματήσει τη λειτουργία του λίγα χρόνια μετά την επανίδρυσή του.
Η τελευταία απέλπιδα προσπάθεια να αναγεννηθεί το ποδηλατικό τμήμα του Ολυμπιακού έγινε το 1973 και πάλι έπειτα από παρότρυνση αθλητή ποδηλασίας του Παναθηναϊκού, ο οποίος μάλιστα είχε γνωστοποιήσει σε συνέντευξή του στην εφημερίδα "Αθλητική Ηχώ" το 1973 ότι αν και αθλητής του Παναθηναϊκού, ήταν οπαδός του Ολυμπιακού. Επρόκειτο για τον Ρόδιο αθλητή Αλή Κέλογλου, γνωστός και ως Αλέκος Κέλογλου, ο οποίος το καλοκαίρι του 1973 έπειτα από συνάντηση που είχε με τον τότε πρόεδρο του ΟλυμπιακούΝίκο Γουλανδρή, συζήτησε το θέμα περί επανίδρυσης του ποδηλατικού τμήματος του ερυθρόλευκου συλλόγου, με τον ίδιο τον Κέλογλου να αυτοπροτείνεται στο Γουλανδρή ως υποψήφιος αθλητής που θα στελέχωνε μελλοντικά το τμήμα σε περίπτωση που τελικά γινόταν η επανίδρυση του τμήματος.
Τελικώς, παρά τις προσπάθειες των Γουλανδρή και Κέλογλου καθώς επίσης και την επιθυμία του δεύτερου να αγωνιστεί ως αθλητής στο ποδηλατικό τμήμα του Ολυμπιακού, η επανίδρυση δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ και το τμήμα παρέμεινε για ακόμα μια φορά ανενεργό.
_pictogram.svg)
