Ο Θεόφιλος Παγκώστας ήταν Πατριάρχης Αλεξανδρείας (ως Θεόφιλος Β΄) από το 1805 έως το 1825.
Γεννήθηκε στην Πάτμο το 1764 και ήταν ανηψιός του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Παρθένιου Β΄. Φοίτησε στην Πατμιάδα Εκκλησιαστική Σχολή. Κατόπιν πήγε για σπουδές στην Αδριανούπολη, όπου ήταν πρωτοσύγκελος ο θείος του. Το 1789 πήγε στην Κωνσταντινούπολη και κατόπιν διορίσθηκε δάσκαλος στο Κάιρο.
Εκεί έγινε μοναχός, αρχιμανδρίτης και το 1797 μητροπολίτης Λιβύης. Ήταν μορφωμένος και γνωστός για τα κηρύγματά του[1] Το 1805 ο θείος του, έχοντας προβλήματα υγείας, παραιτήθηκε υπέρ του από τον Θρόνο, αλλά το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν συμφώνησε. Μετά τον θάνατο του Παρθενίου, η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον εξέλεξε τον Νοέμβριο του 1805[2] Πατριάρχη Αλεξανδρείας, κατόπιν και επιρροής του βοεβόδα της Μολδαβίας, Αλέξανδρου Σούτσου, τον οποίο είχε γνωρίσει στη Ρόδο.
Ως Πατριάρχης υποστήριξε τη μετανάστευση των Ελλήνων στην Αίγυπτο με την παράλληλη εύνοια του αναμορφωτή της χώρας Μωχάμετ Άλη. Τον Οκτώβριο του 1819, όντας άρρωστος, πήγε στην Πάτμο για να αναρρώσει. Εκεί μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Μετά την κήρυξη της Επανάστασης ύψωσε στην Πάτμο τη σημαία της ανεξαρτησίας, στις 12 Απριλίου 1821, εκφωνώντας φλογερό λόγο για να εμψυχώσει τους Πάτμιους για τον υπέρ πατρίδος Αγώνα. Παρέμεινε δε στην Πάτμο καθόλη τη διάρκεια του εθνικού αγώνα.
Στις 14 Οκτωβρίου 1825 ο Οικουμενικός Πατριάρχης Χρύσανθος, υπό την πίεση της Υψηλής Πύλης, συγκάλεσε Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη η οποία έπαυσε τον Θεόφιλο από τα καθήκοντά του εξαιτίας της μακροχρόνιας απουσίας του από την Πατριαρχική έδρα. Ο Θεόφιλος παρέμεινε κατόπιν αυτού στην Πάτμο έως τον θάνατό του, στις 24 Ιανουαρίου 1833.
Παραπομπές
Πηγές
Περαιτέρω ανάγνωση
Πάπες και Πατριάρχες Αλεξανδρείας |
|---|
|
