Η Προς Εβραίους επιστολή είναι ένα από τα 27 βιβλία της Καινής Διαθήκης και μία απο τις 13 επιστολές που φαίνονται να γράφτηκαν από τον απόστολο Παύλο περίπου το 61 μ.Χ.[1].
Περιεχόμενο
Ο συγγραφέας της προτάσσει πολλά χωρία από την Παλαιά Διαθήκη με σκοπό να τονίσει την ανωτερότητα του Υιού του Θεού έναντι των αγγέλων και του Μωυσή. Οι Χριστιανοί παραλήπτες της επιστολής αν και υφίστανται δυσχέρειες μπορούν να στηρίζονται σε αυτόν, αλλά να είναι και προσεκτικοί προκειμένου να μην αμαρτήσουν, διότι αν επαναλάβουν ό,τι κι ο ισραηλιτικός λαός στην πορεία του στην έρημο-μετά την έξοδό του από την Αίγυπτο-θα τιμωρηθούν σκληρά.
Ο Ιησούς Χριστός είναι όμως ανώτερος και του Ιουδαίου αρχιερέα και το ουράνιο θυσιαστήριό του είναι ανώτερο του επίγειου ιουδαϊκού ναού. Η εφάπαξ θυσία του Χριστού στο σταυρό είναι ανώτερη των ιουδαϊκών θυσιών οι οποίες επαναλαμβάνονται συνεχώς στο Ναό.[2]
Ο τίτλος της
Μας έχει παραδοθεί ανεπίγραφη, αλλά κώδικες όπως ο Σιναϊτικός (4ος αι.) και ο Αλεξανδρινός (5ος αι) έχουν υιοθετήσει τον τίτλο Προς Εβραίους. Το ίδιο ισχύσει και για την αρχαία Συριακή μετάφραση Πεσιτώ (5ος αιώνας)
Η μαρτυρία των αρχαίων εκκλησιαστικών συγγραφέων
Οι Πάνταινος και ο Κλήμης Αλεξανδρείας υιθετούν την Παύλειο προέλευσή της. Ο Ευσέβιος Καισαρείας μαζί με τους δύο προηγούμενους, δικαιολογεί την ανώνυμη παράδοσή της επειδή αυτή είχε εξ αρχής γραφτεί από τον Παύλο στα εβραϊκά. Μεταγενέστεροι αποδέκτες της Παύλειας προέλευσης ήταν οι Ιωάννης Χρυσόστομος, Θεόδωρος Μοψουεστίας, Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος Ναζιανζηνός, Γρηγόριος Νύσσης, Αμφιλόχιος Ικονίου[3]
Στη Δύση, μέχρι το τέλος το 2ου αιώνα ο Κανόνας του Μουρατόρι δεν την συμπεριλάμβανε, αλλά την μνημόνευε με άλλες ονομασίες: προς Αλεξανδρινούς, προς Λαοδικείς. Ο Νοβατιανός (3ος αι.) την αγνοεί, ενώ ο Ειρηναίος της Λυών παραθέτει χωρία από αυτήν χωρίς να εκφράζει έστω και έμμεσα την αμφιβολία του για την γνησιότητά της.[4]
Ο Φιλάστριος ο Βρεσκίας (4ος αι.) δεν την συμπεριλαμβάνει στις επιστολές του Πάυλου, ενώ ο Ιερώνυμος παραθέτει φράση από αυτήν αποδίδοντάς το στον Παύλο, ενώ αλλού αναφέρει πως την αποδέχονται όλοι οι Ελληνες και μερικοί Λατίνοι Ο Αυγουστίνος συμμορφούμενος προς το κύρος των πατέρων της Ανατολικής Εκκλησίας αποδεχόταν κι αυτός την Παύλειο προέλευση της. Κατ' επίδρασην του Αυγουστίνου, και οι σύνοδοι Ιππώνος (393 μ.Χ.) και Καρθαγένης (397 μ.Χ.) δέχθηκαν την επιστολή ως Παύλεια.[5]
Άλλα πρόσωπα ως προτεινόμενοι συγγραφείς της επιστολής προς Εβραίους
Ο Ωριγένης αναφέρει πως κάποιοι αποδέχονταν τον Λουκά, άλλοι τον Κλήμεντα Ρώμης-αλλά οι Λουκάς και Κλήμης μάλλον μετέφεραν την αρχικώς στα εβραϊκά συγγραφείσα επιστολή, στα ελληνικά. Ο Τερτυλλιανός την αποδίδει στον Βαρνάβα: αυτή η απόδοση γίνεται λόγω ετυμολόγησης, εξεζητημένης, του ονόματος του Βρανάβα, υιός παρακλήσεως και της πρόσκλησης των παραληπτών της, στο κεφ.13, 22 , να ανέχονται τον λόγο της παρακλήσεως. Ο A. Welch (1898) την αποδίσει στο Πέτρο λόγω εντοπισμού πολλων παράλληλων μεταξύ των δύο επιστολών.[6]
Παραπομπές
- ↑ Η Αγία Γραφή-Μετάφραση Νέου Κόσμου, Έκδοση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, σελ. 1548.
- ↑ Ιωάννης Καραβιδόπουλος, Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη, εκδ.Π.Πουρναράς, Θεσσαλονίκη, 2004 (β΄εκδ), σελ.397-398,Ιωάννης Παναγόπουλος, Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη, Αθήνα, 1995, σελ.333-340
- ↑ Γεώργιος Γρατσέας, Η προς Εβραίους επιστολή, εκδ.Π.Πουρναράς, Θεσσαλονίκη, 1999, σελ.28-30
- ↑ Γεώργιος Γρατσέας, Η προς Εβραίους επιστολή, εκδ.Π.Πουρναράς, Θεσσαλονίκη, 1999, σελ.31-32
- ↑ Γεώργιος Γρατσέας, Η προς Εβραίους επιστολή, εκδ.Π.Πουρναράς, Θεσσαλονίκη, 1999, σελ.30-31
- ↑ Γεώργιος Γρατσέας, Η προς Εβραίους επιστολή, εκδ. Π. Πουρναράς, Θεσσαλονίκη, 1999, σελ.34-43
Πηγές
- Γεώργιος Γρατσέας, Η προς Εβραίους επιστολή, εκδ.Π.Πουρναράς, Θεσσαλονίκη, 1999
- Ιωάννης Καραβιδόπουλος, Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη, εκδ.Π.Πουρναράς, Θεσσαλονίκη, 2004 (β΄εκδ), σελ.394-403
- Ιωάννης Παναγόπουλος, Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη, Αθήνα, 1995, σελ.325-343
