Διάβαση της Αφροδίτης

Μια διάβαση (ή διέλευση) της Αφροδίτης συμβαίνει όταν ο πλανήτης Αφροδίτη διέρχεται μεταξύ του Ήλιου και ενός ανώτερου πλανήτη, καθιστώντας την ορατή μπροστά στον ηλιακό δίσκο (και επομένως κρύβοντας ένα μικρό τμήμα του). Κατά τη διάρκεια μιας διάβασης, η Αφροδίτη φαίνεται από τη Γη ως μια μικρή μαύρη κουκκίδα που διασχίζει τον ηλιακό δίσκο. Μια τέτοια διάβαση διαρκεί συνήθως αρκετές ώρες (η διάβαση του 2012 διήρκεσε 6 ώρες και 40 λεπτά). Μια διάβαση είναι παρόμοια με μια ηλιακή έκλειψη από τη Σελήνη . Παρότι η διάμετρος της Αφροδίτης είναι περισσότερο από τρεις φορές μεγαλύτερη από αυτή της Σελήνης, η Αφροδίτη φαίνεται μικρότερη και ταξιδεύει πιο αργά στην όψη του Ήλιου, αφού βρίσκεται πολύ πιο μακριά από τη Γη.

Οι διαβάσεις της Αφροδίτης είναι από τα πιο σπάνια των προβλέψιμων αστρονομικών φαινόμενων. ^[1] Ακολουθούν ένα μοτίβο που γενικά επαναλαμβάνεται κάθε 243 χρόνια. Αρχικά, ένα ζεύγος διαβάσεων συμβαίνει με διαφορά οκτώ ετών,τον Δεκέμβριο ( Γρηγοριανό ημερολόγιο). 121,5 έτη αργότερα, τον Ιούνιο, ακολουθεί ένα άλλο ζεύγος με διαφορά οκτώ ετών, ακολουθούμενο από ένα χάσμα, 105,5 χρόνων μέχρι το επόμενο ζεύγος.

Το πιο πρόσφατο ζεύγος διαβάσεων έλαβε χώρα στις 8 Ιουνίου 2004 και 5-6 Ιουνίου 2012. Πριν απο αυτό, διαβάσεις συνέβησαν τον Δεκέμβριο του 1874 και τον Δεκέμβριο του 1882, ενώ το επόμενο ζεύγος θα συμβεί στις 10-11 Δεκεμβρίου 2117 και 8 Δεκεμβρίου 2125. ^{[2] [3] [4]}

Οι διαβάσεις της Αφροδίτης είναι αρκετά σημαντικές για την επιστήμη, καθώς χρησιμοποιήθηκαν για να υπολογιστούν οι πρώτες ρεαλιστικές εκτιμήσεις για το μέγεθος του Ηλιακού Συστήματος . Οι παρατηρήσεις του φαινομένου το 1639 οδήγησαν τους επιστήμονες στον υπολογισμό τόσο του μεγέθους της Αφροδίτης όσο και της απόστασης μεταξύ του Ήλιου και της Γης, με τη μεγαλύτερη ακρίβεια που είχε επιτευχθεί μέχρι τότε. Τα δεδομένα παρατήρησης από τις επόμενες διαβάσεις, το 1761 και το 1769, βελτίωσαν περαιτέρω την ακρίβεια αυτής της αρχικής εκτιμώμενης απόστασης μέσω της χρήσης της αρχής της παράλλαξης . Η διάβαση του 2012 παρείχε στους επιστήμονες μια σειρά από άλλες δυνατότητες για έρευνα, ιδιαίτερα στη βελτίωση των τεχνικών που θα χρησιμοποιηθούν στην αναζήτηση εξωπλανητών .

Σύνοδοι

Διάγραμμα διαβάσεων της Αφροδίτης και της γωνίας μεταξύ των τροχιακών επιπέδων Αφροδίτης και Γης

Η Αφροδίτη, με μια τροχιά κεκλιμένη κατά 3,4° σε σχέση με τη Γη, συνήθως φαίνεται να περνά κάτω από (ή πάνω) από τον Ήλιο στην κατώτερη σύνοδο . ^[5] Μια διάβαση συμβαίνει όταν η Αφροδίτη φθάνει σε σύνοδο με τον Ήλιο σε ή κοντά σε έναν από τους κόμβους της - το σημείο όπου η Αφροδίτη διέρχεται από το τροχιακό επίπεδο της Γης (την εκλειπτική ) - και φαίνεται να διέρχεται απευθείας μπροστά από τον Ήλιο. Δεδομένου ότι η γωνιακή διάμετρος του Ήλιου είναι περίπου μισή μοίρα, η Αφροδίτη μπορεί να φαίνεται να περνά πάνω ή κάτω από τον Ήλιο κατά περισσότερες από 18 ηλιακές διαμέτρους κατά τη διάρκεια μιας τυπικής συνόδου. ^[5]

Το μοτίβο των 105,5, 8, 121,5 και 8 ετών δεν είναι το μόνο μοτίβο δυνατό εντός του κύκλου των 243 ετών, λόγω της μικρής αναντιστοιχίας μεταξύ των χρόνων που η Γη και η Αφροδίτη φτάνουν στο σημείο συνόδου. Το σημερινό μοτίβο θα συνεχιστεί μέχρι το 2846, οπότε θα αντικατασταθεί από ένα μοτίβο 105,5, 129,5 και 8 ετών. Έτσι, ο κύκλος των 243 ετών είναι σχετικά σταθερός, αλλά ο αριθμός των διαβάσεων και ο χρονισμός τους εντός του κύκλου ποικίλλουν με την πάροδο του χρόνου. ^{[6] [7]} Επειδή η συγκρισιμότητα των τροχιών των δύο πλανητών είναι 243:395 (Γη:Αφροδίτη) μόνο κατά προσέγγιση, υπάρχουν διαφορετικές ακολουθίες διαβάσεων που συμβαίνουν με διαφορά 243 ετών, η καθεμία διαρκεί για αρκετές χιλιάδες χρόνια, και τελικά αντικαθίστανται από άλλες ακολουθίες. Για παράδειγμα, υπάρχει μια σειρά που τελείωσε το 541 π.Χ., και η σειρά που περιλαμβάνει το 2117 ξεκίνησε μόλις το 1631 μ.Χ. ^[6]

Ιστορία παρατήρησης

" Venus Tablet of Ammisaduqa ", σφηνοειδής πήλινη πλάκα αστρολογικών προβλέψεων από τη Νεοασσυριακή περίοδο

Οι αρχαίοι Ινδοί, Έλληνες, Αιγύπτιοι, Βαβυλώνιοι και Κινέζοι παρατηρητές γνώριζαν την Αφροδίτη και κατέγραφαν τις κινήσεις της. Οι πρώτοι Έλληνες αστρονόμοι αποκαλούσαν την Αφροδίτη με δύο ονόματα: Έσπερος το άστρο του βραδιού και Φώσφορος το πρωινό αστέρι. ^[8] Ο Πυθαγόρας πιστώνεται ότι συνειδητοποίησε ότι τα δύο σώματα ήταν ο ίδιος πλανήτης. Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι κανένας από αυτούς τους πολιτισμούς γνώριζε για την ύπαρξη των διαβάσεων. Στον Κώδικα της Δρέσδης, οι Μάγια χάραξαν τον πλήρη κύκλο της Αφροδίτης, αλλά παρά την ακριβή γνώση της πορείας τους, δεν υπάρχει καμία αναφορά σε διάβαση. ^[9] Ωστόσο, έχει προταθεί ότι οι τοιχογραφίες που βρέθηκαν στο Mayapan μπορεί να περιέχουν μια εικονογραφική αναπαράσταση των διαβάσεων του 12ου ή του 13ου αιώνα. ^[10]

1639 – πρώτη επιστημονική παρατήρηση

Ο Jeremiah Horrocks κάνει την πρώτη παρατήρηση της διάβασης της Αφροδίτης το 1639, όπως φαντάστηκε ο καλλιτέχνης.

Το 1627, ο Johannes Kepler έγινε ο πρώτος άνθρωπος που προέβλεψε τη διάβαση της Αφροδίτης, αφού κατάφερε να προβλέψει το φαινόμενο όταν συνέβει το 1631. Δεν κατάφερε όμως να προβλέψει ότι η διάβαση δεν θα ήταν ορατή στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, αφού οι μέθοδοί του δεν ήταν αρκετά ακριβείς, και ως εκ τούτου, κανένας δεν μπόρεσε να χρησιμοποιήσει την πρόβλεψή του για να παρατηρήσει το φαινόμενο. ^[11]

Η πρώτη καταγεγραμμένη παρατήρηση μιας διάβασης της Αφροδίτης έγινε από τον Jeremiah Horrocks στην οικία του στο Carr House κοντά στο Preston στην Αγγλία, στις 4 Δεκεμβρίου 1639 (24 Νοεμβρίου σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο το οποίο βρισκόταν σε χρήση τότε στην Αγγλία). Ο Κέπλερ είχε προβλέψει διαβάσεις το 1631 και το 1761 και μια παραλίγο αστοχία το 1639. Ο Horrocks διόρθωσε τον υπολογισμό του Kepler για την τροχιά της Αφροδίτης, συνειδητοποίησε ότι οι διαβάσεις της Αφροδίτης θα γίνονταν σε ζεύγη με διαφορά 8 ετών και έτσι προέβλεψε τη διάβαση του 1639. ^[12] Παρότι δεν ήταν βέβαιος για την ακριβή ώρα, υπολόγισε ότι η διάβαση επρόκειτο να ξεκινήσει περίπου στις 15:00. Ο Horrocks εστίασε την εικόνα του Ήλιου μέσω ενός απλού τηλεσκοπίου σε ένα κομμάτι χαρτί, ώστε να μπορέσει να την παρατηρήσει με ασφάλεια. Είχε την τύχη να δει τη διάβαση καθώς τα σύννεφα που έκρυβαν τον Ήλιο σκόρπισαν περίπου στις 15:15, μόλις μισή ώρα πριν το ηλιοβασίλεμα. Οι παρατηρήσεις του Horrocks του επέτρεψαν να εκτιμήσει το μέγεθος της Αφροδίτης, καθώς και τη μέση απόσταση Γης - Ήλιου. – την αστρονομική μονάδα (AU). Εκτίμησε ότι αυτή η απόσταση ήταν 95,6 εκατομμύρια χιλιόμετρα ( 0,639 AU) , περίπου τα δύο τρίτα της πραγματικής απόστασης των 150 εκατομμυρίων χιλιομέτρων, αλλά πιο ακριβές από ό,τι είχε προταθεί μέχρι εκείνη την εποχή. Οι παρατηρήσεις δημοσιεύτηκαν μόλις το 1661, πολύ μετά τον θάνατο του Horrocks. ^[12] Ο Horrocks στήριξε τον υπολογισμό του στην (ψευδή) υπόθεση ότι το μέγεθος κάθε πλανήτη ήταν ανάλογο με την κατάταξή του από τον Ήλιο, όχι στο φαινόμενο παράλλαξης όπως χρησιμοποιήθηκε από τα πειράματα του 1761 και του 1769 και τα επόμενα.

1761 και 1769

Διάγραμμα από το έγγραφο του Edmund Halley του 1716 στη Βασιλική Εταιρεία που δείχνει πώς η διάβαση της Αφροδίτης θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τον υπολογισμό της απόστασης μεταξύ της Γης και του Ήλιου

Μέτρηση των χρόνων διάβασης της Αφροδίτης για τον προσδιορισμό της ηλιακής παράλλαξης

Απολογισμός των παρατηρήσεων του Γεωργίου Γ' για τη διάβαση του 1769.

Το 1663 ο Σκωτσέζος μαθηματικός Τζέιμς Γκρέγκορυ είχε προτείνει στο Optica Promota ότι η παρατήρηση μιας διάβασης του πλανήτη Ερμή, απο μακρινές περιοχές της Γης, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τον υπολογισμό της ηλιακής παράλλαξης και επομένως της αστρονομικής μονάδας μέσω τριγωνισμού . Γνωρίζοντάς το αυτό, ο νεαρός Έντμοντ Χάλεϋ παρατήρησε μια τέτοια διάβαση στις 28 Οκτωβρίου OS 1677 από την Αγία Ελένη, αλλά απογοητεύτηκε όταν ανακάλυψε ότι μόνο ο Ρίτσαρντ Τάουνλι στο Μπέρνλι του Λανκασάιρ είχε κάνει άλλη μια ακριβή παρατήρηση του γεγονότος ενώ ο Γκαλέτ, στην Αβινιόν, απλώς κατέγραψε ότι είχε συμβεί. Ο Halley θεώρησε ο υπολογισμός της ηλιακής παράλλαξης των 45'' που προέκυψε ήταν ανακριβής.

Σε μια εργασία που δημοσιεύθηκε το 1691 και μια πιο εκλεπτυσμένη το 1716, πρότεινε ότι θα μπορούσαν να γίνουν πιο ακριβείς υπολογισμοί χρησιμοποιώντας μετρήσεις μιας διάβασης της Αφροδίτης, αν και το επόμενο τέτοιο γεγονός δεν θα συνέβαινε μέχρι το 1761 (6 Ιουνίου NS, 26 Μαΐου OS ). ^{[13] [14]} Ο Χάλεϋ πέθανε το 1742, αλλά το 1761 πραγματοποιήθηκαν πολυάριθμες αποστολές σε διάφορα μέρη του κόσμου, προκειμένου να γίνουν ακριβείς παρατηρήσεις της διάβασης ώστε να γίνουν οι υπολογισμοί όπως περιγράφονται από τον Χάλεϋ - ένα πρώιμο παράδειγμα διεθνούς επιστημονικής συνεργασίας. ^[15] Οι περισσότεροι κατάφεραν να παρατηρήσουν τουλάχιστον ένα μέρος του φαινομένου, ιδιαίτερα επιτυχημένες παρατηρήσεις έγιναν από τον Jeremiah Dixon και τον Charles Mason στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας .

Διαγράμματα από το έργο του Mikhail Lomonosov "The Appearance of Venus on the Sun, Observed at the St. Petersburg Imperial Academy of Sciences on 26 May 1761" OS (6 Ιουνίου 1761 NS )

Διάγραμμα από τις παρατηρήσεις του David Rittenhouse για τη διάβαση της Αφροδίτης το 1769

Για τη διάβαση του 1769 , οργανώθηκαν επιστημονικές εξορμήσεις στην Ταϊτή, ^[16] τη Νορβηγία και τοποθεσίες στη Βόρεια Αμερική, όπως στον Καναδά, στην Νέα Αγγλία και το Σαν Χοσέ ντελ Κάμπο ( Μπάχα Καλιφόρνια). Ο Τσέχος αστρονόμος Christian Mayer προσκλήθηκε από τη Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας να παρατηρήσει τη διάβασηστην Αγία Πετρούπολη, ενώ άλλα μέλη της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών πήγαν σε οκτώ άλλες τοποθεσίες στη Ρωσική Αυτοκρατορία, υπό τον γενικό συντονισμό του Stepan Rumovsky . ^[17] Ο Γεώργιος Γ' του Ηνωμένου Βασιλείου έχτισε το Παρατηρητήριο του Βασιλιά κοντά στην θερινή του κατοικία στο Richmond Lodge για τον ίδιο και τον βασιλικό αστρονόμο του Stephen Demainbray να παρατηρήσουν τη διάβαση. ^{[18] [19]} Παρατηρήσεις έγιναν από διάφορες ομάδες στις βρετανικές αποικίες στην Αμερική. Στη Φιλαδέλφεια, η Αμερικανική Φιλοσοφική Εταιρεία δημιούργησε τρία προσωρινά παρατηρητήρια και διόρισε μια επιτροπή, επικεφαλής της οποίας ήταν ο David Rittenhouse . Οι παρατηρήσεις έγιναν από μια ομάδα με επικεφαλής τον Δρ Μπέντζαμιν Γουέστ στο Πρόβιντενς του Ρόουντ Άιλαντ ^[20] και δημοσιεύτηκαν το 1769 ^[21] Τα αποτελέσματα των διάφορων παρατηρήσεων στις αμερικανικές αποικίες τυπώθηκαν στον πρώτο τόμο των Transactions της Αμερικανικής Φιλοσοφικής Εταιρείας, που δημοσιεύτηκε το 1771. ^[22] Συγκρίνοντας τις παρατηρήσεις της Βόρειας Αμερικής, ο William Smith δημοσίευσε το 1771 μια καλύτερη τιμή της ηλιακής παράλλαξης από 8,48 έως 8,49 δευτερόλεπτα του τόξου, ^[23] που αντιστοιχεί σε απόσταση Γης-Ήλιου 24.000 φορές την ακτίνα της Γης, περίπου 3% διαφορετική από την σωστή τιμή.

Από την Ταϊτή παρακολούθησαν επίσης τη διάβαση οι Τζέιμς Κουκ και Τσαρλς Γκριν βρισκόμενοι μια τοποθεσία γνωστή μέχρι και σήμερα ως Σημείο Αφροδίτη . ^[24] Αυτό συνέβη στο πρώτο ταξίδι του Τζέιμς Κουκ, ^[25] μετά από το οποίο ο Κουκ εξερεύνησε τη Νέα Ζηλανδία και την Αυστραλία . Ήταν μία από τις πέντε αποστολές που διοργανώθηκαν από τη Βασιλική Εταιρεία και τον Αστρονομικό Βασιλικό Νέβιλ Μάσκελιν .

Το « φαινόμενο μαύρης σταγόνας » όπως καταγράφηκε κατά τη διέλευση του 1769

Η διάβαση της Αφροδίτης το 1882

Δυστυχώς, ήταν αδύνατο να χρονομετρηθεί η ακριβής στιγμή έναρξης και λήξης της διάβασης λόγω του φαινομένου που είναι γνωστό ως

«φαινόμενο μαύρης σταγόνας». Αυτό το φαινόμενο πιστευόταν ότι οφειλόταν στην πυκνή ατμόσφαιρα της Αφροδίτης και αρχικά θεωρήθηκε ότι ήταν η πρώτη πραγματική απόδειξη ότι η Αφροδίτη είχε ατμόσφαιρα. Ωστόσο, πρόσφατες μελέτες αποδεικνύουν ότι είναι ένα οπτικό φαινόμενο που προκαλείται από την κηλίδωση της εικόνας της Αφροδίτης από αναταράξεις στην ατμόσφαιρα της Γης ή ατέλειες στη συσκευή προβολής.

Το 1771, χρησιμοποιώντας τα δεδομένα από τη διάβαση του 1761 και του 1769, ο Γάλλος αστρονόμος Jérôme Lalande εκτίμησε την αστρονομική μονάδα στα 153 εκατομμύρια χιλιόμετρα (±1 εκατομμύρια χιλιόμετρα). Η ακρίβεια ήταν μικρότερη από το αναμενόμενο λόγω του φαινομένου της μαύρης σταγόνας, αλλά παρόλα αυτά μια σημαντική βελτίωση στους υπολογισμούς του Horrocks. ^[26]

Ο Maximilian Hell δημοσίευσε τα αποτελέσματα της εξόρμησής του το 1770, στην Κοπεγχάγη. ^[27] Με βάση τα αποτελέσματα της δικής του αποστολής καθώς και των Ουέιλς και Κουκ, το 1772 δημοσίευσε έναν διαφορετικό της αστρονομικής μονάδας, την οποία εκτίμησε περί τα 151,7 εκατομμύρια χιλιόμετρα. ^{[28] [29]} Ο Lalande αμφισβήτησε την ακρίβεια και την αυθεντικότητα της αποστολής του Χελ , αλλά αργότερα υποχώρησε σε ένα άρθρο του Journal des sçavans, το 1778.

1874 και 1882

1874

Παρατηρήσεις των διαβάσεων το 1874 και το 1882 επέτρεψαν την περεταίρω βελτίωση της εκτίμησης αυτής της τιμής. Τρεις αποστολές —από τη Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες— στάλθηκαν στο Αρχιπέλαγος Kerguelen ώστε να μελετήσουν τη διάβαση του 1874. ^[30] Ο Αμερικανός αστρονόμος Simon Newcomb αναλύοντας τα δεδομένα των τελευταίων τεσσάρων διελεύσεων, έφτασε σε τιμή περίπου 149,59 εκατομμύρια χιλιόμετρα (±0,31 εκατομμύρια χιλιόμετρα ). Σύγχρονες τεχνικές, όπως η χρήση ραδιοτηλεμετρίας από διαστημικούς ανιχνευτές και οι μετρήσεις με ραντάρ των αποστάσεων από πλανήτες και αστεροειδείς στο Ηλιακό Σύστημα, επέτρεψαν τον υπολογισμό μιας αρκετά ακριβούς τιμής για την αστρονομική μονάδα (AU) με ακρίβεια περίπου ±30 μέτρα. Ως αποτέλεσμα, η ανάγκη για υπολογισμούς παράλλαξης έχει παρέλθει. ^{[26] [31]}

2004 και 2012

Μια προβολή της διάβασης της Αφροδίτης το 2004 όπως φάνηκε από τη Βομβάη της Ινδίας στις 14:57:50 IST (09:27:50 UTC ) Η λήψη έγινε χρησιμοποιώντας μια κάμερα Sony Digital Mavica MVC-FD73 από τον Dhaval Mahidharia.

Διάβαση της Αφροδίτης από τη Degania A, Ισραήλ, 2004

Solar Dynamics Observatory Άποψη εξαιρετικά υψηλής ευκρίνειας της διάβασης της Αφροδίτης το 2012

Αυτή η απεικόνιση δείχνει τα τροχιακά μονοπάτια της Αφροδίτης και της Γης που οδήγησαν σε αυτή τη σπάνια ευθυγράμμιση στις 5-6 Ιουνίου 2012

Πληθώρα επιστημονικών οργανισμών με επικεφαλής το Ευρωπαϊκό Νότιο Παρατηρητήριο (ESO) οργάνωσαν ένα δίκτυο ερασιτεχνών αστρονόμων και φοιτητών, με σκοπό τη μέτρηση της απόστασης της Γης από τον Ήλιο κατά τη διάβαση του 2004. ^[32] Οι παρατηρήσεις των συμμετεχόντων επέτρεψαν τον υπολογισμό της αστρονομικής μονάδας (AU) στα 149.608.708 km ± 11.835 km ,μόνο 0,007% διαφορά από την αποδεκτή τιμή. ^[33]

Υπήρξε μεγάλο ενδιαφέρον για τη διάβαση του 2004 καθώς οι επιστήμονες προσπάθησαν να μετρήσουν το μοτίβο της μείωσης του φωτεινότητας του Ήλιου καθώς η Αφροδίτη μπλόκαρε μέρος του ηλιακού φωτός, προκειμένου να βελτιώσουν τις τεχνικές που ελπίζουν να χρησιμοποιήσουν στην αναζήτηση εξωηλιακών πλανητών . ^[31] Η μέτρηση της έντασης του φωτός κατά τη διάρκεια μιας διάβασης, καθώς ο πλανήτης αποκλείει μέρος του φωτός, είναι δυνητικά πολύ πιο ευαίσθητη και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την εύρεση μικρότερων πλανητών. ^[31] Ωστόσο, απαιτείται εξαιρετικά ακριβής μέτρηση: για παράδειγμα, η διέλευση της Αφροδίτης κάνει την ποσότητα του φωτός που λαμβάνεται από τον Ήλιο να πέσει κατά ένα κλάσμα 0,001 (δηλαδή στο 99,9% της ονομαστικής του τιμής) και αρα η μείωση του φωτός που προκαλείται από μικρούς εξωπλανήτες θα είναι εξίσου μικροσκοπική. ^[34]

Η διάβαση του 2012 παρείχε στους επιστήμονες πολλές δυνατότητες για έρευνα, ιδίως όσον αφορά τη μελέτη των εξωπλανητών, πλανητών που δεν ανήκουν στο ηλιακό μας σύστημα . Το συμβάν επιπλέον ήταν το πρώτο του είδους του που τεκμηριώθηκε από το διάστημα, που φωτογραφήθηκε στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό από τον αστροναύτη της NASA Don Pettit . Η έρευνα της διάβασης της Αφροδίτης του 2012 περιλαμβάνει: ^{[35] [36]}

• Τη μέτρηση των μειώσεων στη φωτεινότητα ενός αστεριού που προκαλείται από έναν γνωστό πλανήτη που διέρχεται μπροστά από τον Ήλιο θα βοηθήσει τους αστρονόμους να βρουν εξωπλανήτες. Σε αντίθεση με τη διάβαση της Αφροδίτης το 2004, η διάβαση του 2012 συνέβη κατά τη διάρκεια μιας ενεργού φάσης του 11ετούς κύκλου δραστηριότητας του Ήλιου και είναι πιθανό να βοηθήσει τους αστρονόμους στην ανάληψη του σήματος ενός πλανήτη γύρω από ένα "κηλιδωτό" μεταβλητό αστέρι.
• Τις μετρήσεις της φαινομενικής διαμέτρου της Αφροδίτης κατά τη διάρκεια της διάβασης και η σύγκριση με τη γνωστή διάμετρό της, που θα δώσουν στους επιστήμονες μια ιδέα για το πώς να εκτιμήσουν τα μεγέθη των εξωπλανητών.
• Την παρατήρηση της ατμόσφαιρας της Αφροδίτης ταυτόχρονα από τηλεσκόπια στη Γη και από το Venus Express, η οποία δίνει στους επιστήμονες την ευκαιρία να κατανοήσουν καλύτερα το ενδιάμεσο επίπεδο της ατμόσφαιρας της Αφροδίτης. Αυτό θα παρέχει νέες πληροφορίες για το κλίμα του πλανήτη.
• Φασματογραφικά δεδομένα που λαμβάνονται από τη γνωστή ατμόσφαιρα της Αφροδίτης και τη σύγκρισή τους με μελέτες εξωπλανητών των οποίων η ατμόσφαιρα είναι μέχρι στιγμής άγνωστη.
• Το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, το οποίο δεν μπορεί να στραφεί απευθείας στον Ήλιο, χρησιμοποίησε τη Σελήνη ως καθρέφτη για να μελετήσει το φως που είχε περάσει από την ατμόσφαιρα της Αφροδίτης προκειμένου να προσδιορίσει τη σύστασή του. Αυτό θα βοηθήσει να φανεί εάν μια παρόμοια τεχνική θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τη μελέτη εξωπλανητών.

Παρελθούσες και μελλοντικές διαβάσεις

Η NASA διατηρεί λίστα των διαβάσεων της Αφροδίτης για την περίοδο 2000 π.Χ. - 4000 μ.Χ. ^[37] Επί του παρόντος, οι διαβάσεις πραγματοποιούνται μόνο τον Ιούνιο ή τον Δεκέμβριο (βλ. πίνακα) και η εμφάνιση αυτών των γεγονότων μετατοπίζεται αργά, και γίνεται αργότερα μέσα στο έτος κατά περίπου δύο ημέρες σε κάθε κύκλο 243 ετών. ^[38] Οι διαβάσεις γίνονται συνήθως σε ζευγάρια, σχεδόν την ίδια ημερομηνία με διαφορά οκτώ ετών. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι για κάθε 8 περιστροφές της Γης γύρω από τον Ήλιο, συμβαίνουν 13 περιστροφές της Αφροδίτης, επομένως κάθε οκτώ χρόνια οι πλανήτες βρίσκονται σε σχεδόν όμοιες σχετικές θέσεις. Αυτή η κατά προσέγγιση σύνοδος συνήθως οδηγεί σε ένα ζεύγος διαβάσεων, αλλά δεν είναι αρκετά ακριβής για να δημιουργήσει τριάδα, αφού η Αφροδίτη φτάνει 22 ώρες νωρίτερα κάθε φορά. Η τελευταία διάβαση που δεν ήταν μέρος ενός ζευγαριού ήταν το 1396. Η επόμενη θα είναι το 3089. Το 2854 (κατά τη δεύτερη διάβαση του ζεύγους 2846/2854), αν και η Αφροδίτη δεν θα περάσει μπροστά από τον Ήλιο όπως φαίνεται από τον ισημερινό της Γης, μια μερική διάβαση θα είναι ορατή από ορισμένα μέρη του νότιου ημισφαιρίου. ^[39]

Προηγούμενες διαβάσεις της Αφροδίτης

Ημερομηνία(ες) της διάβασης	Ώρα ( UTC )			Σημειώσεις	Διαδρομή διάβασης
	Αρχή	Μέσον	Τέλος
23 Νοεμβρίου 1396 ( Ιουλιανό ημερολόγιο )	15:45	19:27	23:09	Τελευταία διάβαση που δεν είναι μέλος ενός ζευγαριού.	[1] Αρχειοθετήθηκε 2014-11-10 στο Wayback Machine.
25–26 Μαΐου 1518 ( Ιουλιανό ημερολόγιο )	22:46 25 Μαΐου	01:56 26 Μαΐου	05:07 26 Μαΐου		[2] Αρχειοθετήθηκε 2022-08-07 στο Wayback Machine.
23 Μαΐου 1526 ( Ιουλιανό ημερολόγιο )	16:12	19:35	21:48	Τελευταία διάβαση πριν από την εφεύρεση του τηλεσκοπίου	[3] Αρχειοθετήθηκε 2014-11-10 στο Wayback Machine.
7 Δεκεμβρίου 1631	03:51	05:19	06:47	Προβλέφθηκε από τον Κέπλερ	[4] Αρχειοθετήθηκε 2018-12-20 στο Wayback Machine.
4 Δεκεμβρίου 1639	14:57	18:25	21:54	Πρώτη διάβαση που παρατηρήθηκε, από τους Horrocks και Crabtree	[5] Αρχειοθετήθηκε 2018-12-19 στο Wayback Machine.
6 Ιουνίου 1761	02:02	05:19	08:37	Ο Lomonosov, ο Chappe d'Auteroche και άλλοι παρατηρούν από τη Ρωσία. Ο Μέισον και ο Ντίξον παρατηρούν από το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας. Ο John Winthrop παρατηρεί από το St. John's, Newfoundland [40]	[6] Αρχειοθετήθηκε 2018-01-05 στο Wayback Machine.
3–4 Ιουνίου 1769	19:15 3 Ιουνίου	22:25 3 Ιουνίου	01:35 4 Ιουνίου	Ο Κουκ βρίσκεται στην Ταϊτή για να παρατηρήσει τη διάβαση, ο Chappe στο San José del Cabo, στη Baja California και στο Maximilian Hell στο Vardø της Νορβηγίας.	[7] Αρχειοθετήθηκε 2012-04-15 στο Wayback Machine.
9 Δεκεμβρίου1874	01:49	04:07	06:26	Ο Pietro Tacchini ηγείται της αποστολής στο Muddapur της Ινδίας . Μια γαλλική αποστολή πηγαίνει στο νησί Campbell της Νέας Ζηλανδίας και μια Βρετανική αποστολή ταξιδεύει στη Χαβάη .	[8] Αρχειοθετήθηκε 2018-12-19 στο Wayback Machine.
6 Δεκεμβρίου 1882	13:57	17:06	20:15	Ο John Philip Sousa συνθέτει, τη « Διάβαση της Αφροδίτης », προς τιμήν της διέλευσης.	[9] Αρχειοθετήθηκε 2018-12-19 στο Wayback Machine.
8 Ιουνίου 2004	05:13	08:20	11:26	Διάφορα δίκτυα μέσων ενημέρωσης παγκοσμίως μεταδίδουν ζωντανά βίντεο της διάβασης της Αφροδίτης.	[10] Αρχειοθετήθηκε 2018-12-19 στο Wayback Machine.
5–6 Ιουνίου 2012	22:09 5 Ιουνίου	01:29 6 Ιουνίου	04:49 6 Ιουνίου	Ορατή στο σύνολό της από τον Ειρηνικό και την Ανατολική Ασία, με την αρχή της διέλευσης ορατή από τη Βόρεια Αμερική και το τέλος ορατή από την Ευρώπη. Πρώτη διάβαση ενώ ένα διαστημόπλοιο περιφέρεται γύρω από την Αφροδίτη.	[11] Αρχειοθετήθηκε 2017-10-27 στο Wayback Machine.

Μελλοντικές διαβάσεις της Αφροδίτης

Ημερομηνία(ες) της διάβασης	Ώρα ( UTC )			Σημειώσεις	Διαδρομή διάβασης
	Αρχή	Μέσον	Τέλος
10–11 Δεκεμβρίου 2117	23:58 10 Δεκεμβρίου	02:48 11 Δεκεμβρίου	05:38 11 Δεκεμβρίου	Ορατή εξ ολοκλήρου στην ανατολική Κίνα, την Κορέα, την Ιαπωνία, νότια της ρωσικής Άπω Ανατολής, την Ταϊβάν, την Ινδονησία και την Αυστραλία. Μερικώς ορατή στην Κεντρική Ασία, στη Μέση Ανατολή, στο νότιο τμήμα της Ρωσίας, στην Ινδία, στο μεγαλύτερο μέρος της Αφρικής και στην ακραία δυτική ακτή των ΗΠΑ.	[12] Αρχειοθετήθηκε 2017-04-19 στο Wayback Machine.
8 Δεκεμβρίου 2125	13:15	16:01	18:48	Ορατή εξ ολοκλήρου στη Νότια Αμερική και τις ανατολικές ΗΠΑ Μερικώς ορατή στις Δυτικές ΗΠΑ, την Ευρώπη, την Αφρική και την Ωκεανία.	[13] Αρχειοθετήθηκε 2011-08-15 στο Wayback Machine.
11 Ιουνίου 2247	08:42	11:33	14:25	Ορατή εξ ολοκλήρου στην Αφρική, την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Μερικώς ορατή στην Ανατολική Ασία και την Ινδονησία και στη Βόρεια και Νότια Αμερική.	[14] Αρχειοθετήθηκε 2018-11-16 στο Wayback Machine.
9 Ιουνίου 2255	01:08	04:38	08:08	Ορατή εξ ολοκλήρου στη Ρωσία, την Ινδία, την Κίνα και τη δυτική Αυστραλία. Μερικώς ορατή στην Αφρική, την Ευρώπη και τις δυτικές ΗΠΑ	[15] Αρχειοθετήθηκε 2018-11-16 στο Wayback Machine.
12–13 Δεκεμβρίου 2360	22:32 12 Δεκεμβρίου	01:44 13 Δεκεμβρίου	04:56 13 Δεκεμβρίου	Ορατή εξ ολοκλήρου στην Αυστραλία και στο μεγαλύτερο μέρος της Ινδονησίας. Μερικώς ορατή στην Ασία, την Αφρική και το δυτικό μισό της Αμερικής.	[16] Αρχειοθετήθηκε 2018-11-16 στο Wayback Machine.
10 Δεκεμβρίου 2368	12:29	14:45	17:01	Ορατή εξ ολοκλήρου στη Νότια Αμερική, τη δυτική Αφρική και την ανατολική ακτή των ΗΠΑ. Μερικώς ορατή στην Ευρώπη, τις δυτικές ΗΠΑ και τη Μέση Ανατολή.	[17] Αρχειοθετήθηκε 2018-11-16 στο Wayback Machine.
12 Ιουνίου 2490	11:39	14:17	16:55	Ορατή ε ολοκλήρου στο μεγαλύτερο μέρος της Αμερικής, της δυτικής Αφρικής και της Ευρώπης. Μερικώς ορατή στην ανατολική Αφρική, τη Μέση Ανατολή και την Ασία.	[18] Αρχειοθετήθηκε 2018-11-05 στο Wayback Machine.
10 Ιουνίου 2498	03:48	07:25	11:02	Ορατή εξ ολοκλήρου στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, της Ασίας, της Μέσης Ανατολής και της ανατολικής Αφρικής. Μερικώς ορατή στην ανατολική Αμερική, την Ινδονησία και την Αυστραλία.	[19] Αρχειοθετήθηκε 2018-11-16 στο Wayback Machine.

Σε μεγαλύτερες χρονικές περιόδους,με το τέλος των παλαιών σειρών διαβάσεων θα ξεκινήσουν νέες. Σε αντίθεση με τη κύκλο του Σάρος για τις σεληνιακές εκλείψεις, είναι δυνατόν μια σειρά διαβάσεων να επανεκκινήσει μετά από μια παύση. Οι σειρές διαβάσεων ποικίλλουν επίσης πολύ περισσότερο σε χρόνο από τους κύκλους Σάρος.

Οριακές και ταυτόχρονες διαβάσεις

Μερικές φορές η Αφροδίτη ακουμπά οριακά τον Ήλιο κατά τη διάρκεια μιας διάβασης. Στην περίπτωση συτή είναι πιθανό ορισμένες περιοχές της Γης να παρατηρήσουν μια πλήρης διάβαση ενώ άλλες περιοχές μόνο μια μερική διάβαση ( χωρίς δεύτερη ή τρίτη επαφή ). Η προηγούμενη διάβαση τέτοιου τύπου ήταν στις 6 Δεκεμβρίου 1631 και η επόμενη θα γίνει στις 13 Δεκεμβρίου 2611 ^[6] Είναι επίσης πιθανό μια διάβαση της Αφροδίτης να εμφανίζεται σε ορισμένα σημεία του πλανήτη ως μερική, ενώ σε άλλα η Αφροδίτη να μην ακουμπά καθόλου τον δίσκο του Ήλιου. Μια τέτοιου είδους διάβαση συνέβη στις 19 Νοεμβρίου 541 π.Χ., με την επόμενη να λαμβάνει χώρα στις 14 Δεκεμβρίου 2854 ^[6] Αυτά τα φαινόμενα συμβαίνουν λόγω παράλλαξης, καθώς το μέγεθος της Γης προσφέρει διαφορετικές οπτικές γωνίες με ελαφρώς διαφορετικές οπτικές γραμμές προς την Αφροδίτη και τον Ήλιο. Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται εύκολα, κλείνοντας ένα μάτι και κρατώντας ένα δάχτυλο μπροστά από ένα μικρότερο πιο απομακρυσμένο αντικείμενο. Όταν ο θεατής ανοίξει το άλλο μάτι και κλείσει το πρώτο, το δάχτυλο δεν θα βρίσκεται πλέον μπροστά από το αντικείμενο.

Η ταυτόχρονη εμφάνιση μιας διάβασης του Ερμή και μιας διάβασης της Αφροδίτης συμβαίνει, αλλά εξαιρετικά σπάνια. Η προηγούμενη έλαβε χώρα στις 22 Σεπτεμβρίου 373.173 π.Χ. ενώ η επόμενη θα συμβεί στις 26 Ιουλίου 69.163 και ξανά στις 29 Μαρτίου 224.508 . ^{[41] [42]} Η ταυτόχρονη εμφάνιση έκλειψης ηλίου και διάβασης της Αφροδίτης είναι επίσης πιθανή, αλλά πολύ σπάνια. Η επόμενη ηλιακή έκλειψη που θα συμπέσει με διάβαση της Αφροδίτης θα είναι στις 5 Απριλίου 15.232 . ^[41] Η τελευταία φορά που συνέβη έκλειψη Ηλίου κατά τη διάβαση της Αφροδίτης ήταν την 1η Νοεμβρίου 15.607 π.Χ. ^[43] Λίγες ώρες μετά τη διάβαση της 3ης–4ης Ιουνίου 1769 υπήρξε μια ολική έκλειψη Ηλίου, ^[44] η οποία ήταν ορατή στη Βόρεια Αμερική, την Ευρώπη και τη Βόρεια Ασία.

Παραπομπές

1. McClure, Bruce (29 Μαΐου 2012). «Everything you need to know: Venus transit on June 5–6». EarthSky. Earthsky communications Inc. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουνίου 2012. 
2. Westfall, John E. (Νοεμβρίου 2003). «June 8, 2004: The Transit of Venus». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Αυγούστου 2007. Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2006. 
3. Westfall, John E. «June 8, 2004: The Transit of Venus». alpo-astronomy.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Ιουνίου 2018. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2009. 
4. Klotz, Irene (6 June 2012). «Venus transit offers opportunity to study planet's atmosphere (+video)». Christian Science Monitor. http://www.csmonitor.com/Science/2012/0606/Venus-transit-offers-opportunity-to-study-planet-s-atmosphere-video. Ανακτήθηκε στις 2012-06-06. 
5. «Venus compared to Earth». European Space Agency. 2000. Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2006. 
6. Espenak, Fred (11 Φεβρουαρίου 2004). «Transits of Venus, Six Millennium Catalog: 2000 BCE to 4000 CE». NASA. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Ιουνίου 2011. 
7. Walker, John. «Transits of Venus from Earth». Fourmilab Switzerland. Ανακτήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2006. 
8. Rincon, Paul (7 November 2005). «Planet Venus: Earth's 'evil twin'». BBC. http://news.bbc.co.uk/1/hi/sci/tech/4335628.stm. Ανακτήθηκε στις 25 September 2006. 
9. Böhm, Bohumil· Böhm, Vladimir. «The Dresden Codex – the Book of Mayan Astronomy». Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2006. 
10. Allen, Jesus Galindo· Allen, Christine (2005). Maya Observations of the 13th Century transits of Venus?. 196. IAU. σελίδες 124–137. ISBN 978-0-521-84907-4. 
11. van Gent, Robert H. «Transit of Venus Bibliography». Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2009. 
12. Marston, Paul (2004). Jeremiah Horrocks—young genius and first Venus transit observer. University of Central Lancashire. σελίδες 14–37. 
13. Teets, D.A. (2003). «Transits of Venus and the Astronomical Unit». Mathematics Magazine 76 (5): 335–348. doi:10.1080/0025570X.2003.11953207. https://semanticscholar.org/paper/73955fcb5e67702d7e5c0bb2765695215f0dd7d9. 
14. Halley, Edmund (1716). «A New Method of Determining the Parallax of the Sun, or His Distance from the Earth». Philosophical Transactions XXIX: 454. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 June 2011. https://web.archive.org/web/20110624032215/http://eclipse.gsfc.nasa.gov/transit/HalleyParallax.html. 
15. Leverington, David (2003). Babylon to Voyager and beyond: a history of planetary astronomy. Cambridge, UK: Cambridge University Press. σελίδες 140–142. ISBN 978-0-521-80840-8. 
16. «James Cook and the Transit of Venus». NASA Headline News: Science News. nasa.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Μαΐου 2017. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουνίου 2012. 
17. Mayer, Christian; Parsons, James (1764). «An Account of the Transit of Venus: In a Letter to Charles Morton, M. D. Secret. R. S. from Christian Mayer, S. J. Translated from the Latin by James Parsons, M. D». Philosophical Transactions of the Royal Society 54: 163–164. doi:10.1098/rstl.1764.0030. Bibcode: 1764RSPT...54..163M. http://visualiseur.bnf.fr/Visualiseur?O=NUMM-55859&I=203&M=tdm. 
18. McLaughlin, Stewart (1992). «The Early History of Kew Observatory». Richmond History: Journal of the Richmond Local History Society 13: 48–49. ISSN 0263-0958. 
19. Mayes, Julian (2004). «The History of Kew Observatory». Richmond History: Journal of the Richmond Local History Society 25: 44–57. ISSN 0263-0958. 
20. Catherine B. Hurst, Choosing Providence, 23 March 2012. Retrieved 20 April 2016.
21. West, Benjamin, Account of the Observation of Venus Upon the Sun, The Third Day of June, 1769, at Providence, in New-England, With some Account of the Use of Those Observations, John Carter, 1769 (retrieved 20 April 2016); with extended abstract published in Transactions of the American Philosophical Society, Volume 1, pp. 97–105
22. American Philosophical Society, Transactions (Old Series, vol. 1, 1769–71): see Google Books link (retrieved 20 April 2016).
23. W. Smith, "The Sun's Parallax deduced from a comparison of the Norriton and some other American Observations of the Transit of Venus 1769, with the Greenwich and other European Observations of the Same," Transactions of the American Philosophical Society, Vol 1 (1871), p. 54–72. Solar parallax is defined as "the angle which the Earth's semi-diameter [i.e., radius] subtends at the sun".
24. See, for example, Stanley, David (2004). Moon Handbooks South Pacific (8th έκδοση). Avalon Travel Publishing. σελ. 175. ISBN 978-1-56691-411-6. point venus cook. 
25. Rhys, Ernest, επιμ. (1999). The Voyages of Captain Cook. Wordsworth Editions Ltd. σελίδες 29–30. ISBN 978-1-84022-100-8. 
26. Pogge, Prof. Richard. «Lecture 26: How far to the Sun? The Venus Transits of 1761 & 1769». Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2006. 
27. R. P. Maximiliani Hell e S. J. – Observatio transitus Veneris ante discum Solis die 3. junii anno 1769. Wardoëhusii, auspiciis potentissimi ac clementissimi regis Daniae et Norvegiae, Christiani septimi, facta et societati reg. scientiarum Hafniensi die 24. Novembris 1769. Praelecta. Hafniae, typ. Orphanotrophii regii, excudit Gerhard Wiese Salicath, 82 p.
28. Ephemerides astronomicae, anni 1773. Adjecta Collectione omnium observationum transitus Veneris ante discum Solis diei 3. Junii 1769. per orbem universum factorum, atque Appendice de parallaxi Solis ex observationibus tarnsitus Veneris anni 1769. Vindobonae, 1773, typ. Trattner, 311, 121 p.
29. De parallaxi Solis ex observationibus transitus Veneris anni 1769. Vindobonae, 1772, typ. J. Trattner, 116 p.
30. «1874 transit». Royal Society. Ανακτήθηκε στις 6 Μαρτίου 2015. 
31. «Transits of Venus – Kiss of the goddess». The Economist. 27 May 2004. http://www.economist.com/science/displayStory.cfm?story_id=2705523. Ανακτήθηκε στις 25 September 2006. 
32. European Southern Observatory. «The Venus Transit 2004». Ανακτήθηκε στις 6 Ιουνίου 2012. 
33. European Southern Observatory. «Summing Up the Unique Venus Transit 2004 (VT-2004) Programme». Ανακτήθηκε στις 6 Ιουνίου 2012. 
34. Espenak, Fred (18 Ιουνίου 2002). «2004 and 2012 Transits of Venus». NASA. Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2017. 
35. Wall, Michael (16 May 2012). «Venus Transit On June 5 May Bring New Alien Planet Discoveries». space.com (TheHuffingtonPost.com, Inc.). http://www.huffingtonpost.com/2012/05/16/venus-transit-june-5-new-alien-planet_n_1522342.html. Ανακτήθηκε στις 21 May 2012. 
36. "Counting down to the Transit of Venus – our nearest exoplanet test-lab", phys.org, 5 March 2012
37. «NASA - Catalog of Transits of Venus». NASA. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2016. 
38. Although transits occurred in May and November before 1631, this apparent jump in dates was due to the changeover from the Julian calendar to the Gregorian calendar on 15 October 1582
39. Bell, Steve (2004). «Transits of Venus 1000 AD – 2700 AD». HM Nautical Almanac Office. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Σεπτεμβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2006. 
40. Winthrop, John (1764). «Observation of the Transit of Venus, June 6, 1761, at St. John's, Newfoundland». Philosophical Transactions of the Royal Society 54: 279–283. doi:10.1098/rstl.1764.0048. 
41. "Hobby Q&A", Sky&Telescope, August 2004, p. 138
42. Espenak, Fred (21 Απριλίου 2005). «Transits of Mercury, Seven Century Catalog: 1601 CE to 2300 CE». NASA. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2006. 
43. Jeliazkov, Jeliazko. «Simultaneous occurrence of solar eclipse and a transit». transit.savage-garden.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 11 Αυγούστου 2009. 
44. Lalande, Jérôme; Messier, Charles (1769). «Observations of the Transit of Venus on 3 June 1769, and the Eclipse of the Sun on the Following Day, Made at Paris, and Other Places. Extracted from Letters Addressed from M. de La Lande, of the Royal Academy of Sciences at Paris, and F. R. S. to the Astronomer Royal; And from a Letter Addressed from M. Messier to Mr. Magalhaens». Philosophical Transactions 59: 374–377. doi:10.1098/rstl.1769.0050. Bibcode: 1769RSPT...59..374D. 

Δείτε επίσης

• Hufbauer, Karl (1991). Exploring the Sun, Solar Science Since Galileo. Baltimore: The Johns Hopkins University Press. σελίδες 29–30. ISBN 978-0-8018-4098-2. 
• Anderson, Mark (2012). The Day the World Discovered the Sun: An Extraordinary Story of Scientific Adventure and the Race to Track the Transit of Venus. Boston: Da Capo Press. ISBN 978-0-306-82038-0. 
• Chauvin, Michael (2004). Hokuloa: The British 1874 Transit of Venus Expedition to Hawaii. Honolulu: Bishop Museum Press. ISBN 978-1-58178-023-9. 
• Lomb, Nick (2011). Transit of Venus: 1631 to the Present. Sydney, Australia: NewSouth Publishing. ISBN 978-1-74223-269-0. 
• Maor, Eli (2000). Venus in Transit. Princeton: Princeton University Press. ISBN 978-0-691-11589-4. 
• Maunder, Michael· Moore, Patrick (2000). Transit: When Planets Cross the Sun. London: Springer-Verlaf. ISBN 978-1-85233-621-9. 
• Sellers, David (2001). The Transit of Venus: The Quest to Find the True Distance of the Sun. Leeds, UK: Magavelda Press. ISBN 978-0-9541013-0-5. 
• Sheehan, William· Westfall, John (2004). The Transits of Venus. Amherst, New York: Prometheus Books. ISBN 978-1-59102-175-9. 
• Simaan, Arkan (May 2004). «The transit of Venus across the Sun». Physics Education 39 (3): 247–251. doi:10.1088/0031-9120/39/3/001. Bibcode: 2004PhyEd..39..247S. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 October 2007. https://web.archive.org/web/20071025095925/http://www.atramsey.freeserve.co.uk/transitofvenus/phys_ed_1.pdf. 
• Woodruff, John (2012). Transiting the Sun: Venus and the Key to the Size of the Cosmos. Oxford: Huxley Scientific Press. ISBN 978-0-9522671-6-4. 
• Wulf, Andrea (2012). Chasing Venus: The Race to Measure the Heavens. New York: Knopf. ISBN 978-0-307-70017-9. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Γενικά

• Venus Transits: Μέτρηση του Ηλιακού Συστήματος
• Ιστορικές παρατηρήσεις της διέλευσης της Αφροδίτης
• Έγγραφο του 1716 του Edmond Halley που περιγράφει πώς οι διελεύσεις θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη μέτρηση της απόστασης του Ήλιου, μεταφρασμένο από τα λατινικά.
• Chasing Venus: Observing the Transits of Venus, 1631–2004 (Βιβλιοθήκες Smithsonian)