Αλφόνσος Ιορδάνης

Αλφόνσος Ιορδάνης
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Anfós Jordan (Οξιτανικά)
Γέννηση	1103[1][2] Citadel of Tripoli
Θάνατος	1148[1][3][2] Καισάρεια η παράλιος
Παρατσούκλι	Jourdain
Χώρα πολιτογράφησης	Γαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Γαλλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	φεουδάρχης bretteur
Οικογένεια
Σύζυγος	Faydide d'Uzès (από 1125)[4]
Τέκνα	Ραϋμόνδος Ε΄ της Τουλούζης Αλφόνσος της Τουλούζης Φαϊντίβα της Τουλούζης Laurence of Toulouse
Γονείς	Ρεϋμόνδος Δ΄ της Τουλούζης και Ελβίρα της Καστίλης, κόμισσα της Τουλούζης
Αδέλφια	Μπερτράν, κόμης της Τουλούζης (ετεροθαλής αδελφός από πατέρα)
Θυρεός
Σχετικά πολυμέσα

Ο Αλφόνσος-Ιορδάνης, γαλλ. Alphonse Jourdain (1103 - 1148) από τον Οίκο της Τουλούζης ήταν κόμης τού Ρουέργκ (1109-48)· κόμης της Τουλούζης, μάργραβος της Προβηγκίας & δούκας τού Ναρμπόν (1112-48) και κόμης της Τρίπολης (1105-09).

Βιογραφία

Ο Αλφόνσος-Ιορδάνης ήταν ο δευτερότοκος γιος τού Ραϋμόνδου Δ΄, κόμη της Τουλούζης, μαργράβου της Προβηγκίας & δούκα τού Ναρμπόν, ιδρυτή της κομητείας της Τρίπολης στην Εγγύς Ανατολή και της Ελβίρας των Χιμένεθ, νόθης κόρης τού Αλφόνσου ΣΤ΄ της Λεόν & Καστίλης.^[5] Γεννήθηκε στο κάστρο Μον Πελερίν στην Τρίπολη, καθώς ο πατέρας του ήταν στην Α΄ Σταυροφορία. Όταν βαπτίστηκε στον ποταμό Ιορδάνη, τού δόθηκε το όνομα Ιορδάνης.^[6] Το 1105 απεβίωσε ο Ραϋμόνδος Δ΄ αφήνοντας τον Αλφόνσο-Ιορδάνη δύο ετών. Τέθηκε υπό την επιτροπεία τού συγγενούς του Γουλιέλμου Β΄ Ιορδάνη κόμη της Σερντάνυα. Το 1108 μετέβη στην Ευρώπη, όπου ο μεγαλύτερος, ετεροθαλής αδελφός του Βερτράνδος κόμης της Τουλούζης τού έδωσε την κομητεία τού Ρουέργκ. Το 1112 απεβίωσε ο Βερτράνδος και τον διαδέχθηκαν ο γιος του Πονς στην Τρίπολη και ο Αλφόνσος-Ιορδάνης στην Τουλούζη και την Προβηγκία. Το 1114 ο Γουλιέλμος Θ΄ της Ακουιτανίας διεκδίκησε την Τουλούζη στο όνομα της συζύγου του Φιλίππης, κόρης τού Γουλιέλμου Δ΄ κόμη της Τουλούζης (μεγαλύτερου αδελφού τού Ραϋμόνδου Δ΄). Εισέβαλε στη χώρα και την κατέκτησε. Το 1119 ο Αλφόνσος-Ιορδάνης ανέκτησε ένα μέρος της, τον πλήρη έλεγχό της τον απέκτησε το 1123. Τους μοναχούς τού Σαιν-Ζιλ, που βοήθησαν τους εχθρούς του, τους έδιωξε με αποτέλεσμα να τον αφορίσει ο Πάπας Κάλλιστος Β΄.^[7]

Τα επόμενα χρόνια ο Αλφόνσος αναγκάστηκε να υπερασπιστεί τα εδάφη του στην Προβηγκία απέναντι στον κόμη Ραϋμόνδο Βερεγγάριο Γ΄ της Βαρκελώνης, οι συγκρούσεις έληξαν τον Σεπτέμβριο του 1125 με την σύναψη ειρήνης.^[8] Ο Αλφόνσος έγινε κύριος πολλών περιοχών ανάμεσα στις Άλπεις, τα Πυρηναία, την Ωβέρνη και την θάλασσα, τα επόμενα 14 χρόνια που κυβέρνησε αναπτύχθηκαν σημαντικά οι τέχνες και η βιομηχανία.^[9] Την εποχή που ορκιζόταν βασιλιάς ο Αλφόνσος Ζ΄ του Λεόν και της Καστίλης βρισκόταν στην αυλή του, ο ίδιος και ο Σουέρο Βερμούντεζ κατέλαβαν την πόλη Λεόν και την παρέδωσαν στον ίδιο τον Αλφόνσο Ζ΄.^[10] Ο Αλφόνσος Ιορδάνης ενεπλάκη στην διαδοχή της κομητείας του Μελγκέιν με τον Βερεγγάριο Ραϋμόνδο της Προβηγκίας, ηττήθηκε μετά από σύντομη μάχη και ο Βερεγγάριος παντρεύτηκε την διάδοχο του Μελγκέιν.^[11] Στην συνέχεια κατέλαβε την Ναρμπόν (1134) που την κατείχε η ανήλικη υποκόμισσα Ερμενγάρδη, την κυβέρνησε μέχρι την ενηλικίωση της (1143). Ο Λουδοβίκος Ζ´ της Γαλλίας διεκδίκησε τα δικαιώματα της Φίλιππης στην Τουλούζη που τα κατείχε η πρώτη του σύζυγος Ελεονώρα της Ακουιτανίας, την πολιόρκησε αλλά χωρίς αποτέλεσμα.^[12] Την ίδια χρονιά ο Αλφόνσος Ιορδάνης πήγε πάλι στην Ισπανία για να προσκυνήσει στην Διαδρομή Αγίου Ιακώβου της Κομποστέλα, εκεί ξεκίνησε ειρηνικές διαπραγματεύσεις ανάμεσα στον βασιλιά της Λεόν και τον Γκαρθία Ραμίρεθ της Ναβάρρας.^[13] Η εκκλησία δυσαρεστήθηκε μαζί του έντονα επειδή συντάχθηκε με τους πολίτες του Μονπελιέ εναντίον του Κυρίου τους. Ο Βερνάρδος του Κλαιρβώ έγραψε μια επιστολή με την οποία εκδήλωνε την ανησυχία του για κάποιον αιρετικό Ερρίκο στην επισκοπή της Τουλούζης, το κήρυγμα του θα εξελιχθεί σε Αίρεση η οποία θα γίνει γνωστή τα επόμενα χρόνια ως Καθαρισμός.^[14] Ο Αλφόνσος Ιορδάνης αφορίστηκε για δεύτερη φορά αλλά κατόπιν (1146) συναντήθηκε στο Βεζελαί με τον Γάλλο βασιλιά Λουδοβίκο Ζ΄ και υποσχέθηκε συμμετοχή του σε Σταυροφορία. Τον Αύγουστο του 1147 ξεκίνησε για την Β΄ Σταυροφορία στους Αγίους Τόπους, πέρασε από την Ιταλία, πιθανότατα και την Κωνσταντινούπολη όπου συναντήθηκε με τον αυτοκράτορα Μανουήλ Α΄ Κομνηνό.^[15] Ο Αλφόνσος Ιορδάνης έφτασε στην Άκρα (1148) αλλά πέθανε στην Καισάρεια.^[16] Ο θάνατος του οφείλεται ίσως σε δηλητηριασμό είτε από την Ελεονώρα της Ακουιτανίας είτε από την Μελισσάνθη της Ιερουσαλήμ μητέρα του Βαλδουίνου Γ΄ της Ιερουσαλήμ επειδή διεκδικούσε τον θρόνο από τον γαμπρό της Ραϋμόνδο Β΄ της Τρίπολης.^[16]

Οικογένεια

Νυμφεύτηκε το 1125 την Φαϊντίβα ντ' Ουζές και είχε τέκνα:

• Ραϋμόνδος Ε΄ της Τουλούζης π. 1116-1152, κόμης της Τουλούζης, μαργράβος της Προβηγκίας & δούκας τού Ναρμπόν.^[5]
• Αλφόνσος.
• Φαϊντίβα 1133-1154, παντρεύτηκε τον Ουμβέρτο Γ΄ κόμη της Σαβοΐας.^[5]
• Αγνή απεβ. 1187.^[5]
• Λαυρεντία, παντρεύτηκε τον Βερνάρδο Γ΄ κόμη τού Κομμένζ.^[5]

Ο Αλφόνσος-Ιορδάνης είχε από μη νόμιμη σχέση δύο φυσικά τέκνα:

• (νόθος) Βερτράνδος.^[17]

Παραπομπές

1. British Museum person-institution thesaurus. 179967. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
2. «Gran Enciclopèdia Catalana» (Καταλανικά) Grup Enciclopèdia. 0002483.
3. Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p2025.htm#i20248. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
4. p2025.htm#i20248. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
5. Graham-Leigh 2005, Πιν. 5
6. Barton & Fletcher 2000, σ. 164
7. Selwood 1999, σ. 32
8. Kosto 2001, σσ. 256-258
9. Chisholm 1911
10. Barton 1997, σσ. 126–128
11. Graham-Leigh 2005, σ. 94
12. Kelly 1978, σ. 15
13. Barton 1997, σσ. 140, 211
14. Wakefield & Evans 1991, σ. 122
15. Tyerman 2007, σ. 156
16. Richard 1999, σ. 165
17. Lewis 2017, σ. 152

Πηγές

• Barton, Simon (1997). The Aristocracy in Twelfth-century León and Castile. Cambridge University Press.
• Barton, Simon; Fletcher, Richard, eds. (2000). The world of El Cid: Chronicles of the Spanish Reconquest. Manchester University Press.
• Benito Ruano, Eloy (1987). "Alfonso Jordán, Conde de Toulouse: un nieto de Alfonso VI de Castilla". Estudios sobre Alfonso VI y la reconquista de Toledo. Toledo. σσ. 83–98.
• Benito Ruano, Eloy (2018), "Alfonso Jordán", Diccionario Biográfico electrónico, Real Academia de la Historia
• Boissonade, Pierre (1922). "Les personnages et les événements de l'histoire d'Allemagne, de France et d'Espagne dans l'oeuvre de Marcabru (1129–50)". Romania. 48: 207–242.
• Cheyette, Fredric L. (2004). Ermengard of Narbonne and the World of the Troubadours. Cornell University Press.
• Graham-Leigh, Elaine (2005). The Southern French Nobility and the Albigensian Crusade. The Boydell Press.
• Hill, John Hugh; Hill, Laurita Lyttleton (1962). Raymond IV, Count of Toulouse. Syracuse University Press.
• Kelly, Amy (1978). Eleanor of Aquitaine and the Four Kings (2nd ed.). Harvard University Press.
• Kosto, Adam (2001). Making Agreements in Medieval Catalonia: Power, Order, and the Written Word, 1000–1200. Cambridge University Press.
• Lewis, Kevin James (2017). The Counts of Tripoli and Lebanon in the Twelfth Century: Sons of Saint-Gilles. Routledge.
• Mundy, John Hine (1997). Society and Government at Toulouse in the Age of the Cathars. Pontifical Institute for Medieval Studies.
• Reilly, Bernard F. (1998). The Kingdom of León-Castilla Under King Alfonso VII, 1126–1157. University of Pennsylvania Press.
• Richard, Jean (1999). The Crusades, c.1071-c.1291. Translated by Birrell, Jean. Cambridge University Press.
• Selwood, Dominic (1999). Knights of the Cloister: Templars and Hospitallers in Central-Southern Occitania, c. 1100-c. 1300. The Boydell Press.
• Tyerman, Christopher (2007). God's War: A New History of the Crusades. Penguin Group.156
• Wakefield, Walter Leggett; Evans, Austin Patterson (1991). Heresies of the High Middle Ages. Columbia University Press.