Ginger Rogers (16. juli 1911 – 25. april 1995) bila je američkaglumica, plesačica i pjevačica tokom zlatnog dobaHollywooda. Osvojila je Oscara za najbolju glumicu u Kitty Foyle (1940), a nastupala je tokom 1930-ih u RKO-ovim muzičkim filmovima s Fredom Astaireom. Njena karijera nastavila se na pozorišnoj sceni, radiju i televiziji tokom većeg dijela 20. vijeka.
Rođena je u Independenceu, Missouri, a odrasla u Kansas Cityju. Ona i njena porodica preselili su se u Fort Vort u Teksasu kada je imala devet godina. Godine 1925. pobijedila je na plesnom takmičenju u Charlestonu[1] koje joj je pomoglo da pokrene uspješnu vodviljsku karijeru. Nakon toga, stekla je priznanje kao broadwayska glumica za svoj scenski debi u Luda djevojka. To je dovelo do ugovora s Paramount Picturesom, koji je okončan nakon pet filmova. Prve uspješne filmske uloge ostvarila je kao sporedna glumica u filmovima 42. ulica (1933) i Sponzoruše iz 1933. (1933).
Tokom 1930-ih, njenih devet filmova s Fredom Astaireom zaslužno je za revoluciju u žanru i dalo je RKO Picturesu neke od njegovih najvećih uspjeha: Vesela rastava (1934), Cilindar (1935) i Doba swinga (1936). Ali nakon dva komercijalna neuspjeha s Astaireom, fokusirala se na drame i komedije. Njena gluma bila je dobro prihvaćena od strane kritike i publike u filmovima kao što su Ulaz na pozornicu (1937), Živahna dama (1938), Neudata majka (1939), Staza jaglaca (1940), Major i derište (1942) i Vidjet ću te u svemu (1944). Nakon što je osvojila Oscara, postala je jedna od najvećih mamaca na blagajnama i najplaćenija glumica 1940-ih.[1]
Njena popularnost dostigla je vrhunac do kraja decenije. Ponovo se ujedinila sa Astaireom 1949. u komercijalno uspješnom filmu Barkleyjevi s Broadwaya. Glumila je u uspješnoj komediji Majmunska posla (1952) i bila je hvaljena zbog svoje uloge u Koncentričnom svjetlu (1955) prije nego što je ušla u neuspješno razdoblje sredinom 1950-ih, a vratila se na Broadway 1965, igrajući glavnu ulogu u Hello, Dolly! Uslijedilo je još brodvejskih uloga, zajedno s njenim scenskim režiserskim debijem 1985. u vanbrodvejskoj produkciji Babes in Arms. Nastavila je glumiti, nastupajući na televiziji do 1987, i napisala autobiografiju Ginger: My Story, koja je objavljena 1991. Godine 1992. dobila je priznanje Kennedy Center Honors. Umrla je 1995.
Lucille Ball ima nepotpisano pojavljivanje kao model. Njen je dijalog izbrisan jer je njen lik trebao biti francuski model, a nije mogla usavršiti naglasak.
Vodila je žestoku kampanju za Billyja Wildera i kao rezultat toga ovo je postao njegov debitantski film. Ovo je bio jedan od njenih omiljenih filmova. Pred kraj, njena prava majka, Lela Rogers, glumila je majku svog lika.
Judy Garland prvobitno je glumila, nakon što je malo ranije glumila s Astaireom u Uskršnjoj paradi (1948); zbog ličnih problema, zamijenila ju je Rogers. Ovo je jedini film tandema Astaire–Rogers koji nije objavio RKO i jedini koji je snimljen u boji (iako je "I Used to Be Color Blind" u Bezbrižnom životu originalno snimljen u Technicoloru).
