Уладзіслаў Вікенцьевіч Чаржынскі (15 мая 1897(1897-05-15), Старакаменная[d], Сакольскі павет, Гродзенская губерня, Расійская імперыя — 2 красавіка 1974(1974-04-02), Казань, Татарская АССР[d], РСФСР, СССР; Псеўданімы: Уладзіслаў Дзяржынскі, Улідзе) — беларускі літаратурны крытык, літаратуразнавец, перакладчык.
Вучыўся ў Гродзенскай гімназіі, пасля яе эвакуацыі перавёўся ў Менскую гімназію, якую скончыў у 1918. У 1918—1919 гадах даваў прыватныя ўрокі ў мястэчках Крайск і Пасадзец на Лагойшчыне. У 1925 скончыў этнолага-лінгвістычнае аддзяленне БДУ.
Вучобу сумяшчаў з выкладчыцкай дзейнасцю на рабфаку (1922—1924). З 1922 год пачаў выступаць з крытычнымі і літаратуразнаўчымі артыкуламі ў беларускім друку. У 1925 супрацоўнік часопіса «Полымя». Працаваў у Інбелкульце і БелАН; адначасова выкладаў у Камуністычным універсітэце Беларусі.
Жонка — Чэрня (Геня), сястра Змітрака Бядулі. Чэрня Плаўнік пазнаёмілася з Уладзіславам Чаржынскім у Менску. Яна лічылася прыгожай дзяўчынай і заняла першае месца на адным з тагачасных конкурсаў прыгажосці. Пасля шлюбу пара жыла ў беларускім інтэрнаце на Маскоўскім завулку, 1 у Менску, пакой якіх знаходзіўся над беларускай сталоўкай. Інтэрнатам у той час кіраваў Язэп Лёсік. У адным з лістоў Зоська Верас згадвае пра гэта, адзначаючы, што маладыя Чаржынскія жылі ў інтэрнаце да яго ліквідацыі[1]. Пасля гэтага яны пераехалі ў кватэру Змітрака Бядулі.
Арыштаваны ДПУ БССР 28 чэрвеня 1930 года па сфабрыкаванай справе «Саюза вызвалення Беларусі». Высланы ў Казань тэрмінам на 5 гадоў. Застаўся жыць у Казані, працаваў там выкладчыкам у розных навучальных установах. Пасля арышту і высылкі адышоў ад літаратурнай дзейнасці. Чэрня Чаржынская паехала следам за мужам у Казань. Рэабілітаваны пасля смерці, 10 чэрвеня 1988 года.