PROFILBARU.COM

Уладзімір Аляксеевіч Бобрынскі
Уладзімір Аляксеевіч Бобрынскі
2-і Міністр шляхоў зносін; Расійскай Імперыі
	20 красавіка (2 мая) 1869 — 2 (14) верасня 1871
Папярэднік	Павел Пятровіч Мельнікаў
Пераемнік	Аляксей Паўлавіч Бобрынскі
17-ы Гродзенскі губернатар
	17 (29) красавіка 1863 — 21 ліпеня (2 жніўня) 1863
Папярэднік	Іван Уладзіміравіч Галер
Пераемнік	Іван Мікалаевіч Скварцоў
Нараджэнне	2 (14) кастрычніка 1824; Санкт-Пецярбург, Расійская імперыя;
Смерць	22 мая (3 чэрвеня) 1898 (73 гады); Сміла, Смялянская воласць[d], Чаркаскі павет[d], Кіеўская губерня, Расійская імперыя;
Род	Бобрынскія
Бацька	Аляксей Аляксеевіч Бобрынскі
Маці	Соф’я Аляксандраўна Самойлава
Жонка	Марыя Гаўрыілаўна Брэжнева
Веравызнанне	Праваслаўе
Адукацыя	юрыдычны факультэт СПбДУ (1846);
Ваенная служба
Гады службы	1846—1869
Прыналежнасць	Расійская імперыя
Род войскаў	армія
Званне	генерал-маёр
Бітвы	Крымская вайна
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Граф Уладзімір Аляксеевіч Бобрынскі (руск.: Владимир Алексеевич Бобринский; 2 (14) кастрычніка 1824, Санкт-Пецярбург — 22 мая (3 чэрвеня) 1898, Смела) — буйны цукразаводчык з роду Бобрынскіх, генерал-маёр і сапраўдны тайны саветнік. У 1869—1871 гг. міністр шляхоў зносін Расійскай імперыі.

Біяграфія

Малодшы сын шталмайстра графа Аляксея Аляксеевіча Бобрынскага (1800—1868) ад шлюбу з графіняй Соф’яй Аляксандраўнай Самойлавай (1797—1866). Нарадзіўся ў Пецярбургу і быў хрышчоны ў Ісакіеўскім саборы 14 снежня 1824 года, хроснік графа М. А. Самойлава і стацкай дарадчыцы Данец-Захаржэўскай^[1].

Валодаў разам з братамі непадзеленымі маёнткамі ў Кіеўскай, Курскай, Арлоўскай, Сімбірскай, Тульскай губернях. У 1846 годзе скончыў кандыдатам права юрыдычны факультэт Санкт-Пецярбургскага ўніверсітэта.

23 мая (4 чэрвеня) 1846 паступіў на службу ў Санкт-Пецярбургскае губернскае праўленне ў чыне калежскага сакратара.

14 (26) лютага 1847 зацверджаны на пасаду сакратара 1-га аддзялення губернскага праўлення. 3 (15) жніўня 1848 — тытулярны саветнік.9 (21) чэрвеня 1849 прызначаны чыноўнікам адмысловых даручэнняў пры пецярбургскім губернатары. З 23 жніўня (4 верасня) 1850 — камер-юнкер двара Яго імператарскай вялікасці.

30 студзеня (11 лютага) 1851 пераведзены ў штат канцылярыі кіеўскага грамадзянскага губернатара.

16 (28) мая 1853 выбраны кандыдатам на пасаду маршалка дваранства Чаркаскага павета Кіеўскай губерні. 22 жніўня (3 верасня) 1853 зацверджаны на пасаду са звальненнем са штата канцылярыі кіеўскага грамадзянскага губернатара, 25 сакавіка (6 красавіка) 1854 звольнены з пасады маршалка дваранства.

З 24 красавіка (6 мая) 1854 — унтэр-афіцэр Гусарскага генерал-фельдмаршала князя Варшаўскага графа Паскевіча-Эрыванскага палка.

З 25 мая (6 чэрвеня) 1854 — нязменны ардынарац пры галоўнакамандуючым дзеючай арміяй генерал-фельдмаршале І. Ф. Паскевічу. Удзельнічаў у ваенных дзеяннях на Дунаі, у Крыме, у аблозе турэцкай крэпасці Сілістрыі, суправаджаў князя ў Малдову. З 30 мая (11 чэрвеня) 1854 — карнет.

З 28 чэрвеня (10 ліпеня) 1854 — ардынарац камандуючага, генерала ад інфантэрыі князя М. Д. Гарчакова. Удзельнічаў у Крымскай вайне.

24 красавіка (6 мая) 1855 узведзены ў флігель-ад’ютанты імператара з пераводам у лейб-гусарскі імператарскі полк. З 12 (24) жніўня 1855 — паручнік. З 12 (24) лістапада 1855 па 10 (22) красавіка 1856 знаходзіўся ў Кіеўскай губерні для назірання за наборам рэкрутаў.

З 14 (26) жніўня 1856 па 24 верасня (6 кастрычніка) 1856 знаходзіўся ў Маскве ў складзе імператарскай світы на каранацыі Аляксандра II. З 6 (18) снежня 1856 — штабс-ротмістр. З 21 красавіка (3 мая) 1857 па 21 чэрвеня (3 ліпеня) 1857 расследаваў беспарадкі паміж студэнтамі ўніверсітэта і афіцэрамі.

З 3 (15) студзеня 1858 па 10 (22) студзеня 1858 знаходзіўся ў Пскоўскай і Віцебскай губернях з мэтай злову і вяртання збеглых сялян з будаўніцтва Санкт-Пецярбургска-Варшаўскай чыгункі. 13 (25) лістапада 1858 адкамандзіраваны ва Уладзімірскую губерню для расследавання справы пра прыгнёт сялян маршалкам дваранства Задаева-Кашанскім. З 12 (24) красавіка 1859 — ротмістр.

З 3 (15) сакавіка 1861 па 3 (15) ліпеня 1861 займаўся сялянскімі справамі ў Тульскай губерні. З 30 жніўня (11 верасня) 1861 — палкоўнік.

У 1863 годзе адкамандзіраваны ў Вільню для кіравання лініяй чыгункі ад Вільні да граніцы Каралеўства Польскага і для яе абароны ад паўстанцаў. Указам Аляксандра II ад 17 (29) красавіка 1863 прызначаны выканаўцам пасады гродзенскага грамадзянскага губернатара. 4 (16) мая 1863 атрымаў званне генерал-маёра і прызначаны ў світу імператара. Указам Аляксандра II ад 21 ліпеня (2 жніўня) 1863, па ўласным прашэнні, звольнены з захаваннем прыдворнага звання.

У 1868 годзе па асабістым даручэнні імператара Аляксандра II праводзіў рэвізію Мікалаеўскай і Маскоўска-Курскай чыгунак. Пасля заканчэння рэвізіі і спынення выяўленых ім злоўжыванняў 4 (16) чэрвеня 1868 прызначаны таварышам міністра шляхоў зносін (пры міністры П. П. Мельнікаве) і членам савета Міністэрства шляхоў зносін. З патрабаваннем рэканструкцыі (з мэтай павелічэння грузаабароту хлеба) Маскоўска-Разанскай, Разанска-Казлоўскай і Арлоўска-Віцебскай чыгунак (з асігнаваннем 9 млн рублёў) выступіў супраць дзеянняў міністра П. П. Мельнікава.

З 20 красавіка (2 мая) 1869 выконваў пасаду міністра з правам прысутнасці ў Дзяржаўным савеце. Падтрымліваў чыгуначную палітыку міністра фінансаў М. Х. Рэйтэрна. У час кіравання ім міністэрствам узмоцнена будаваліся чыгункі канцэсійным спосабам (дазволена будаўніцтва 4 700 вёрст рэйкавых пуцей) Актыўна займаўся пераўтварэннем цэнтральных устаноў міністэрства на галіновых пачатках, прапанаваў засяродзіць рашэнне тэхнічных і фінансавых пытанняў ва Упраўленні чыгунак і Упраўленні шашэйных і водных шляхоў зносін. Прапанаваў стварыць Дарадчы камітэт і Савет міністэрства. Было прынята Часовае палажэнне 1870 года, якое рэгламентавала дзейнасць усіх структур міністэрства.

Унёс прапановы па рэарганізацыі акруг шляхоў зносін. У 1869 годзе быў скліканы Першы з’езд прадстаўнікоў чыгуначных прадпрыемстваў. Лічачы казённую эксплуатацыю чыгунак нізкадаходнай, адстойваў перадачу казённых чыгунак у рукі прыватных кампаній (за 1870—1871 гады перададзена 1 819 вёрст); у выніку яго дзеянняў запазычанасць прыватных кампаній дзяржаўнай казне ў канцы 1871 года склала 174 млн рублёў. Няўдала спрабаваў стварыць сетку вузкакалейных чыгунак. 2 (14) верасня 1871 быў звольнены з-за хваробы без захавання членства ў Дзяржаўным савеце.

Пасля адстаўкі з пасады Бобрынскі жыў у Кіеве і мястэчку Смела Чаркаскага павета Кіеўскай губерні, дзе займаўся сельскагаспадарчай дзейнасцю і вядзеннем у буйных памерах цукровай справы, шырока наладжанага яго бацькам. Памёр на 74-м годзе жыцці ў Смеле.

Сям’я

У Туле ў 1861 годзе сустрэў Марыю Гаўрыілаўну Брэжневу, дачку вянёўскага купца Гаўрыіла Брэжнева, з якой пражыў у шлюбе ўсяго 3 гады. У іх было двое дзяцей: Емяльян і Пётр. Вядома, што Марыя пасля разводу вярнула прозвішча свайго бацькі, а таксама запісала дзяцей пад гэтым прозвішчам.

Емяльян стаў займацца земляробствам у Разанскай губерні, а Пётр ажаніўся з Еўдакіі Савельевай з павятовага горада Епіфань (Тульская вобласць). У шлюбе ў іх нарадзілася чатыры дзіцяці (Аляксандра, Міхаіл, Варвара і Марыя)^[2].

Узнагароды

Ордэн Святой Ганны 4 ступені «За адвагу» (1855)
Сярэбраны медаль у памяць каранацыі Аляксандра II (1856)
Ордэн Святога Уладзіміра 3 ступені (1868)
Ордэн Святой Ганны 1 ступені (1886)
Ольдэнбургскі Ордэн Заслуг герцага Пятра-Фрыдрыха-Людвіга 2 ст. камандорскі крыж (1865)

Зноскі

↑ ЦГИА СПб. ф.19. оп.111. д. 213. с. 53.
↑ Граф Алексей Алексеевич Бобринский, внук Екатерины II (нявызн.). Архівавана з першакрыніцы 16 студзеня 2017. Праверана 13 студзеня 2017.

Літаратура

Бобринские, графы // Новый энциклопедический словарь: В 48 томах (вышло 29 томов). — СПб., Пг.: 1911—1916.
Бобринские // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.